آتش تقی پور بازیگر پیشکسوت تئاتر ، سینما و تلویزیون این روزها با اجرای نمایش “گلدونه خانم” نوشته اسماعیل خلج و کارگردانی النا آهی به روی صحنه رفته است . به بهانه اجرای این نمایش خبرنگار تئاتر فستیوال با این هنرمند درباره ی ایفای نقش خود در این نمایش و همکاری با این گروه جوان به گفتگو نشست که در ادامه می توانید آن را بخوانید :
آتش تقی پور درباره ی ایفای نقش خود در این نمایش و با یادآوری این موضوع که حدود پنج سال گذشته، اسماعیل خلج – نویسنده ی نمایشنامه “گلدونه خانم” – آن را کارگردانی کرده بود ، گفت : “وقتی این گروه جوان برای این نمایش شروع به کار کردند به من نقشی را پیشنهاد دادند که زمانی که با گروه دیگری این نمایش را کار کرده بودم ، فرد دیگری آن را بازی کرده بود ، به همین دلیل در پذیرفتن آن نقش اکراه داشتم . برای اینکه خود آن فرد این نقش را بازی کند و من آن را بازی نکنم . اما دیدم این گروه جوان منتظر هستند و به همین خاطر نقش احمد آقای قهوه چی را بازی کردم .”
این بازیگر پیشکسوت عرصه ی تئاتر هممچنین در رابطه با کارگردانی این نمایش افزود : “حدودا چهل سال پیش من هم این نمایش را در شهرهای کرمانشاه ، یزد و کرمان اجرا و کارگردانی کرده ام و قصد داشتم دوباره آن را اجرا کنم که نشد .”
وی در رابطه با نقش خود در این نمایش عنوان کرد : “احمدآقای قهوه چی شخصیتی است که ده را رها کرده و به شهر آمده است تا کاری دست و پا کند و پولی به جیب بزند و پیش خانواده اش برگردد که این کار با وضع و اوضاع نابسامان اقتصادی عملی نمی شود .”
تقی پور درباره ی تجربه ی همکاری با این گروه جوان اذعان داشت : “گروه های جوان ، تجربه کمتری نسبت به خیلی از مسائل اجرا از جمله کار با بازیگر ، چگونگی اجرا ، نحوه تبلیغات و جذب تماشاچی دارند . با همه ی این ها با تحمل ، صبر و متانت ، اجازه می دهم جوان ها به تجربه شان برسند . تا آزمون و خطا پیش نیاید ، زیرا این گونه انسان به تکامل خود نمی رسد .”
بازیگر نمایش ” اندرحکایت بلدیه اصفهان ” درباره ی اینکه در حال حاضر استقبال جوانان از متون ترجمه شده خارجی بیش از متن های ایرانی است توضیح داد : “شاید عدم استقبال تماشاچی از متن های ایرانی باعث این اتفاق باشد . البته نمی توانیم بگوییم تماشاگران غرب زده شده اند . بلکه کیفیت نمایشنامه های غربی از نظر درام حساب شده است . یعنی اصول درام نویسی در آن مراعات می شود . نمایشنامه های ما به روایت و حکایت گویی نزدیک هستند . این که تماشاگران ، نمایشی را ترجیح می دهند که در آن کش مکش و قهرمان و ضد قهرمان دارد باعث می شود تا جوانان این متون را انتخاب کنند تا بتوانند تماشاچی را جلب کنند . ولی در عین حال نمایشنامه های خوب ایرانی که توسط جوان ها نوشته می شود نیز با موفقیت اجرا می شوند .”
وی در این رابطه افزود : “من چندین نمایشنامه ایرانی دیده ام که حتی توسط خانم ها نوشته شده است . از جمله این افراد ، خانم ساناز بیان که قلم خیلی خوبی دارند و بسیار جای خوشحالی و تقدیر و تشکر دارد .”
این بازیگر پیشکسوت در پاسخ به این سوال که چگونه می توانیم به روز باشیم و مخاطب بیشتری را جذب نمایش های ایرانی کنیم توضیح داد : “اگر صرفا بخواهیم مخاطب امروز جذب شود بهتر است تئاتر آزاد کار کنیم که به نظر من این تئاتر ها موفق هم هستند البته کاری به محتوای آن ها ندارم که موفق اند یا خیر . ولی مخاطب را به لحاظ خندیدن راضی می کنند . مخاطب آن پول زیادی هم برای آن می دهد و احساس نارضایتی هم نمی کند که پول زیادی داده است و اغلب از سالن راضی بیرون می آیند . اما تئاتر جدی و تئاتری که مطلبی به مخاطب منتقل کند و غیر مستقیم آموزش دهد همانند دانشگاه می ماند . نمی توانیم دانشگاه را مجبور کنیم روی پای خودش بایستد و مردم بیایند پول دهند . مردم کمی راحت طلب هستند و به آسان گیری عادت کرده اند . بنابراین باید دولت ، شهرداری ها و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی سوبسید دهند تا تئاتر بتواند روی پای خود بایستد وگرنه ممکن است همه تئاتر های ما به تئاتر آزاد تبدیل شوند . البته با حضور جوانان و حتی پیران عرصه تئاتر هیچوقت این اتفاق نخواهد افتاد چون هر چیزی جای خود را دارد . در حال حاضر می توانم به جرات بگویم ده پانزده کارگردان خوب تئاتر داریم که هم کار خوب اجرا می کنند و هم قابل قبول و درست و با معیار های جهانی هستند و تماشاچیان بسیاری می آیند و کارشان را می بینند .”
آتش تقی پور در جهت حمایت از این نمایش و تشویق مخاطبانی که کار را ندیده اند به خبرنگار تئاترفستیوال گفت : “وظیفه رسانه های جمعی برای رساندن پیام اهالی تئاتر خیلی مهم است چون شما هستید که تئاتر را می سازید .”
وی در پایان افزود : ” اگر تئاتر چهار رکن داشته باشد یکی از آن تماشاچی است و اگر تماشاچی نباشد و آن تئاتر خیلی هم خوب کار کرده باشد ، به درد نمی خورد . در این میان تجربه خیلی مهم است . من دیده ام که برای دیدن برخی از کارها شاید فقط ۱۰ نفر تماشاچی می آیند ولی گروه ها برای کسب تجربه قبول می کند که با همان ۱۰ تماشاچی کارشان را اجرا کنند . تنها برایشان کافیست تا کارشان دیده شود و می گویند که نتیجه ی آن را سال های بعد خواهند گرفت .”
