آرش عباسی نویسنده ، کارگردان و بازیگر تئاتر ، نمایش ” پدران ، مادران ، فرزندان ” را پس اجراهای متعدد در ایتالیا ، بر صحنه سالن قشقایی مجموعه تئاتر شهر کارگردانی می کند . این هنرمند طی گفتگوی با خبرنگار تئاتر فستیوال به ارائه ی توضیحاتی در رابطه با شکل گیری و اجرای این اثر پرداخت که در ادامه می توانید آن را بخوانید .
آرش عباسی در رابطه با انتخاب سوژه و شکل گیری نمایش “پدران،مادران،فرزندان” توضیح داد : “من این کار را با ایده مهاجرت شروع کردم زیرا در جایی زندگی می کنم که به شدت با این قضایا درگیر است ، چون جنوب اروپاست و مهاجر پذیر است و تبعات بحث هایی که در خاورمیانه وجود دارد ، به آنجا هم کشیده شده است . به همین دلیل این قصه همانند اتفاقی است که مدام در جنوب ایتالیا رخ می دهد . قصه اول مربوط به یک خانواده ی مهاجر بود که به اروپا می آیند و بعد غرق می شوند ، سپس قصه های دیگر به این قصه اضافه شد ولی در نهایت سه قصه را برای اجرا انتخاب کردم ، اما این تمام اجرا نیست ، چون فکر می کنم باید مدام تکمیل تر شود و یا بخش های دیگری را بعدا اجرا کنم . “
این کارگردان تئاتر با بیان اینکه مخاطب اصلی این نمایش مردمی هستند که این اتفاق را زیست کرده اند گفت : ” مخاطب اصلی این نمایش در اروپاست . تئاتر یک زبان مشترک برای همه مردم دنیا دارد و درک آن سخت نیست چون ما یک حرف انسانی را مطرح می کنیم و درک آن کار دشواری نیست اما به هر حال چون آن ها بیشتر این فضا را لمس کرده اند ، تاثیر گذاری این قصه برای آن ها بیشتر است . ما کشور مهاجر پذیری نبوده ایم . درگیری های آنچنانی با داعش و یا هیچگاه همانند اروپا درگیر مسائلی که با خاورمیانه وجود دارد نشدیم و خوشبختانه آن اضطرابی که آن ها دارند را ما هیچگاه تجربه نکرده ایم و این باعث خوشحالی است . ولی قصه این نمایش پرداختن به مسئله ای است که آنها بیشتر آن را درک می کنند و شاید مردم ما یک مقدار کمتر با آن رابطه برقرار کنند .”
وی در پاسخ به این سوال که بازخورد مخاطب را چطور دیده اید ، توضیح داد : ” من از اجرا راضی هستم ولی در خصوص بازتاب دو شکل متفاوت وجود دارد . اینکه بازتاب را چطور تعریف کرد . اگر بازتاب به معنای مخاطب زیاد باشد ، که ما برای این کار مخاطب آنچنانی نداریم و با سالن پر اجرا نمی رویم . همچنین خبرهای آنچنانی که در آن گفته شود : “پدران، مادران، فرزندان” بهترین نمایش سال بوده نیز گفته نشده است . دلیل آن این است که من نخواستم یک کار جذاب ، از این کارهایی که وجود دارد و تماشاگر زیادی هم به دیدن آن میرود ، داشته باشم ، همچنین نخواستم همانند کارهای قبلی خودم ، همچون “نویسنده مرده است” کار کنم .”
وی ادامه داد : “ما این کار را با همین بازیگران چندین و چند بار در تئاتر های مختلف ایتالیا ، شمال ، جنوب و مرکز ایتالیا اجرا کردیم و بعد به ایران آمدیم .
در آنجا بازتاب نمایش خیلی بهتر بود و تماشاگر شگفت زده می شد که ما جرات کردیم در دل اروپا چنین مسائلی را مطرح کنیم ، جایی که واقعا خطرناک است و بعضی از سالن های تئاتر کار ما را نمی پذیرفتند و می گفتند که مطرح کردن چنین مسائلی دل و جرات می خواهد و یا ریسک بالایی دارد ، به همین دلیل قبول نمی کردند . ولی من از اجرا راضی هستم . چون اجرا به همین شکل است و من همین ریتم کند را می خواستم ، این شکل و شمایلی که می بینید را می خواستم ، من به دنبال بیان این دردی بودم که از بازیگر به تماشاگر منتقل شود ، و فکر می کنم تا حدودی خوب بوده است . ولی مسائلی هم وجود دارد برای مثال این سالن با جایی که ما تمرین کردیم و جایی که چندین بار اجرا رفتیم متفاوت است . چون اولین نکته کار من این است که سالن باید عمق بسیار زیادی داشته باشد و فاصله بازیگرها به خصوص در صحنه اول خیلی از هم زیاد باشد و دسترسی به هم نداشته باشند . سالنی را در ایتالیا پیدا کردیم که تمام این شرایط را داشت و آن سالن فوق العاده بود و بهترین اجرای ما در آن سالن برگزار شد . در جاهای دیگر هم حداقل دو یا سه برابر صحنه قشقایی بودند . متاسفانه من بعد از بازسازی ، سالن قشقایی را ندیده بودم و روز اولی که به اینجا آمدم بسیار تعجب کردم که با چنین سالن کوچکی روبرو هستم که حتی عمق گذشته را ندارد . چون چهار سال پیش من در همین سالن اجرا کرده بودم و در ذهنم این بود که عمق سالن قشقایی خوب است و با تغییر میزانسن ، می توانم عمق مورد نظر خود را بدست بیاورم .اما متاسفانه در بازسازی عمق این سالن گرفته شده است ، و با یک سالن فوق العاده کوچک روبرو شدم که کار زیادی نمی توانستم کنم . ناراضیتی که از اجرا دارم به سالن بر میگردد . زیرا به هیچ عنوان در شرایط عادی این کار را در چنین سالنی اجرا نمی کنم .”
کارگردان نمایش ” زیرزمین ” در رابطه با حضور نمایش ” پدران ، مادران ، فرزندان ” در جشنواره مقاومت گفت : “این کار در ایتالیا تولید شد و مدام در آنجا در حال اجراست ، ولی به این خاطر که این کار در مورد جنگ حرف می زند ما فکر کردیم که خوب است با این اثر یک اجرا در جشنواره مقاومت داشته باشیم .”
آرش عباسی اجرای این نمایش را نسبت به اجرای جشنواره مقاومت با تغییرات بسیاری عنوان کرد و گفت : ” در این اجرا ما تغییرات زیادی داشتیم ، من اجرای جشنواره را کامل به هم ریختم و متن نیز در قسمت هایی تغییر کرد . کارگردانی این اجرا ۱۰۰% تغییر کرده است و آن اجرا با سه بازیگر بود و اینجا با دو بازیگر است . اما در مجموع کلیت کار همان است .
عباسی در رابطه با ملاک انتخاب بازیگران توضیح داد : ” من در ایتالیا با کمپانی تئاتر متیچی آشنا شدم و همکاری ما همچنان ادامه دارد و تولید جدیدمان هم به زودی در ایران با این کمپانی خواهد بود . من چهار سال پیش زمانی که به ایتالیا رفتم ، دستم خیلی برای انتخاب بازیگر باز نبود و چند کار قبلی را هم با همین بازیگران اجرا کردم .”
وی در پایان در رابطه با برنامه آینده خود گفت : “این نمایش را بار دیگر در ایتالیا ، اروپا و فرانسه اجرا خواهیم کرد.”
