نشست رسانه ای نمایش ˝ترانه‌های محلی˝ دیروز، یکشنبه، با حضور محمد رحمانیان، مهتاب نصیرپور، اشکان خطیبی و جمعی از اهالی رسانه در سالن کنفرانس مجموعه تئاتر شهر برگزار شد.
به گزارش تئاتر فستیوال، در ابتدای این نشست محمد رحمانیان درباره جدیدترین اثر نمایشی خود، با اشاره به استفاده از سازهای محلی بسیار در این نمایش، گفت: برای این کار پیدا کردن استادان و نوازدگان چیره دست محلی که در نواختن این سازها تخصص داشته باشند بسیار دشوار بود. از سوی دیگر تلفیق کار موسیقایی و دراماتیک نیز یکی دیگر از دشواری‌های بود که پیش رو داشتم، اما خوشبختانه با حضور فردین خلعتبری تمرین‌های فشرده‌ای در حال برگزاری است تا کار طوری که مورد نظر است اجرا شود.
نویسنده و کارگردان نمایش “ترانه‌های محلی” ادامه داد: نمایش ما داستان یک آهنگساز ایرانی را روایت می‌کند که در نیویورک زندگی می‌کند و برای تحقیقات پایان نامه دکترای خود به ایران می‌آید. این فرد طی سفر ادیسه‌‌وار خود به نقاط مختلف کشور به واسطه شناخت گونه‌های موسیقی ایرانی با درد و رنج مردم مناطق مختلف کشور آشنا می‌شود.
رحمانیان در ادامه این نشست و در پاسخ به سوالی درباره نمایش‌های اخیرش و پرداختن به موسیقی فاصله گرفتن از تئاتر اجتماعی، توضیح داد: هرچند به روز بودن و التهابات جامعه را به صدای بلند گفتن، یکی از راه‌های اجرای نمایش است، اما اخیرا مسائل را پوشیده‌تر مطرح می‌کنم و بیشتر از نشانه‌ها بهره می‌برم. اما همچنان معتقدم در نمایش “ترانه‌های محلی” هم صدایم به اندازه نمایش “روز حسین” بلند است. با این حال فریاد زدن تنها راه حل نیست.
او با ارائه توضیحاتی درباره اهمیت جایگاه موسیقی در آثار برشت اضافه کرد: او به شیوه‌ای می‌نویسد که گویی برای همه مردم می‌نویسد و ترانه و موسیقی آنچنان کاربردی در اثارش دارد که نام آهنگساز را در کنار نام نویسنده می‌گذارد. ضمن اینکه استفاده از موسیقی نزدیک‌ترین شکل برای فاصله گذاری است.
رحمانیان در پاسخ به سوالی مبنی بر اینکه آیا نمایش “ترانه‌های محلی” یک ادای دین به موسیقی سینمای ایران است، توضیح داد: می‌توان این طور نیز برداشت کرد، اما من اعتقاد دارم اصولا این نمایش از یک ادای دین شروع می‌شود؛ چراکه ما با ارائه یک فضای کلی از موسیقی فیلم سینمای ایران که از ۳۰ سال قبل شروع می‌شود و به دوران معاصر بر می گردد، تصمیم داشتیم این فضا را به تماشاگر القا کنیم که اصولا این فیلم‌هایی که ما انتخاب کردیم در سال ۹۳ به چه درد مخاطب می‌خورند و به خود پاسخ دادیم که این فیلم ها همچنان حرف‌هایی برای گفتن دارند، که هنوز می توان به آنها فکر کرد.
این کارگردان تئاتر با اشاره به جزئیات دیگر موسیقی نمایش “ترانه های محلی” اضافه کرد: مخاطب در این فضا شاهد اجرای زنده ۹ ترانه موسیقایی است که صرفا علی زند وکیلی تنها خواننده آن نیست. این در حالی است که ما صرفا هدف اجرای مستقیم یک فضای موسیقی محلی برای مخاطب را نداشتیم؛ چرا که خیلی ها می توانند بهتر از ما و دقیق تر از ما آن را در قالب اجراهای زنده دیگر به تماشاگر ارائه دهند. آنچه که ما در این اثر به آن توجه داشتیم این بود که این موسیقی ها زاویه دید آهنگسازی را که در آمریکا زندگی می کند و حالا می‌خواهد روی موسیقی محلی کشورمان کاری را انجام دهد، به مخاطب ارائه دهیم. حتی در بخش ترانه‌سرایی نیز ما دست به تولید ترانه‌های جدیدی زدیم که در این فضا عبدالجبار کاکائی، محمدعلی بهمنی و تعدادی دیگر از ترانه‌سرایان در بازسرایی این ترانه‌ها به ما کمک کردند.
رحمانیان با اشاره به مشکلات فنی سالن اصلی تئاتر شهر برای اجرای این نمایش اظهار داشت: مشکلات تالار اصلی بعد از بازسازی سال ۸۶ بیشتر هم شده و عمده مشکل آن صدا است و از آنجا که کار ما یک موسیقی نمایش است و موسیقی کاملا روی صحنه حضور دارد، از میکروفن استفاده می‌کنیم. با این حال همچنان نقاط کور در سالن وجود دارد.
رحمانیان همچنین با ابراز رضایت از فضای فعلی تئاتر در ایران، گفت: باید از شرایط دوران امروز که اجازه داد دو نمایشنامه از بهرام بیضایی را روخوانی کنیم، قدردانی کنیم. این روزها نمایش‌های بسیار خوبی در تهران اجرا می‌شود که امیدوارم این شرایط همچنان پابرجا بماند. چون دیدن یک نمایش خوب بسیار لذت بخش است. هرچند دیگر خیلی دوست ندارم تئاتر اجرا کنم و بیشتر برای عصبانی کردن عده‌ای خاص نمایش اجرا می‌کنم، اما همیشه از دیدن یک تئاتر خوب بسیار لذت می‌برم.
در ادامه این نشست مهتاب نصیرپور، بازیگر نمایش “ترانه‌های محلی” نیز در سخنانی با انتقاد از شیوه قیمت‌گذاری بلیت‌های تئاتر، گفت: به عنوان بازیگری که سال‌هاست کار می‌کنم و امروز که به پختگی رسیده‌ام این سئوال برایم مطرح می‌شود چه چیزی ارزش یک کار هنری را تعیین می‌کند؟
نصیرپور در ادامه افزود: ظاهرا مصوبه‌ای در این مجموعه وجود دارد که براساس آن سقف بلیت نمایش‌های تالار اصلی، ۲۵ هزار تومان است، اما این پرسش مطرح است چه معیاری برای این قیمت گذاری وجود دارد. این مصوبات و همینطور شرایط اقتصادی فعلی و هزینه‌های بالای تولید یک نمایش به ناچار کارگردان‌ها را به سمت آثار کم پرسوناژ یا همکاری با بازیگران جوان سوق می‌دهد و در این شرایط معلوم نیست تکلیف نمایشی مانند “ترانه‌های محلی” که با حضور گروه حرفه‌ای بازیگران و نوازندگان اجرا می شود و چه خواهد شد.
این بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون اضافه کرد: متاسفانه ظاهرا نام مصوبه وجود دارد اما عملا ما را ناچار به اجرای آن می‌کنند چون اجازه تخطی نداریم اما ای کاش اجازه می‌دادند یک گروه هنری خودش ارزش کالای هنری خود را تعیین کند چون اگر درست تعیین نکند، تماشاگر از آن استقبال نمی‌کند.
او خاطر نشان کرد: چگونه است که هنرمندان تجسمی می‌توانند آثار خود را قیمت گذاری کنند اما تئاتری‌ها چنین اجازه‌ای ندارند؟ از سوی دیگر ۲۰ درصد فروش بلیت نمایش‌ها هم باید به مجموعه تئاتر شهر پرداخت شود، همه اینها برای من به عنوان بازیگری که سی سال سابقه کار دارم، جای پرسش دارد.
اشکان خطیبی هم به عنوان بازیگر و مجری طرح نمایش “ترانه های محلی” در سخنانی در این نشست گفت: ما روی هیچ یک از تجهیزات تکنیکال تئاتر شهر حساب نکردیم و همین موضوع باعث افزایش هزینه‌ها شد. چون ناچار شدیم مانیتور اجاره کنیم، هدفن تهیه کنیم و تمام نیازهای گروه موسیقی را برآورده کنیم. اگر قرار بود به تجهیزات تئاتر شهر اکتفا کنیم، این نمایش اصلا قابل اجرا نبود. چون این تالار حتی پیانو ندارد و ما ناچار شدیم خودمان پیانو بخریم. همه این هزینه‌ها در کنار ۲۰ درصدی که انجمن هنرهای نمایشی از گیشه نمایش ما می‌گیرد، کار را برای گروه دشوار می‌کند.
نمایش “ترانه‌های محلی” به نویسندگی و کارگردانی محمد رحمانیان و نقش‌آفرینی رامین ناصر نصیر، علی سرابی، پرستو رحمانیان، سها سناجو، مارال بنی‌آدم، میلاد حمیدی و… از روز ۷ مرداد در سالن اصلی مجموعه تئاتر شهر روی صحنه می‌رود.
