هفت روز از درگذشت مصطفی عبداللهی هنرمند فقید عرصه تئاتر می گذرد . خبرنگار تئاتر فستیوال با چند تن از بازیگران تئاتر کشور ؛ آقایان شهرام کرمی ، عباس غفاری و وحید آقاپور در مورد این هنرمند گرانقدر گفتگویی کوتاه داشت . در این مصاحبه که روز تشییع آقای عبداللهی انجام شد اهالی تئاتر از او و خاطراتی که با وی داشتند ، گفتند . صحبت های این هنرمندان را می توانید در ادامه بخوانید :
شهرام کرمی در مورد مبارزه ی عبداللهی با بیماری و رویارویی او با مرگ گفت :
در شریعت و باور دینی ما می گوییم مرگ حق هر انسانی است . هیچ انسانی از مرگ گریز ندارد و این سرانجامی است که برای همه ی انسان ها رقم زده شده است . و ما امروز شاهد درگذشت مصطفی عبداللهی بودیم . به تعبیر من مصطفی عبداللهی به معنای واقعی بزرگترین و بهترین نقشش را در این سال ها با مبارزه ی ۱۴ ساله با مرگ بازی کرد . من به یاد دارم ۱۴ سال پیش که بیمار شد در اولین روزهای بیماری در یک فضای پوششی شیشه ای بستری شد ، کمتر کسی فکر می کرد چند ماه بیشتر دوام بیاورد . ولی ۱۴ سال دوام آورد و در تمام این ۱۴ سال آثاری را اجرا کرد و حتی همین الان هم نمایشش بر روی صحنه است .
من فکر می کنم بهترین یادگار و خاطره ای که از مصطفی عبداللهی می توانیم داشته باشیم همین ستیز جانانه اش با کابوس مرگ به خصوص کابوس سرطان بود . به نظر من مصطفی عبداللهی به هیچ وجه برای جامعه ی هنری نمرده است . واژه ی مرگ برای کسانی است که به سمت فنا می روند . مصطفی عبداللهی به معنای واقعی کسی است که با آثار هنری اش و خاطراتش همیشه باقی می ماند .
امیدوارم مسئولین کمک کنند که شرایط هنرمندان که به جز کار هنری خود هیچ دستاویزی ندارند محیا شود . برای اینکه اگر بیماری پیش بیاید دچار مشکلاتی نشوند که اقای عبداللهی در گیر آن بود .
کرمی در انتها اضافه کرد : از مسئولین خواهش می کنم جهت بیمه ی هنرمندان به خصوص هنرمندان تئاتر اقدامی جدی و مناسب انجام دهند . هنرمندان در عرصه ی سینما شاید شرایط بهتر و سهل تری داشته باشند . چهره هستند و با صنعت سینما روبرو اند که از شرایط و تسهیلات بهتری از برخوردار هستند . ولی تئاتر گونه ی هنری است که حامی کمتری دارد . امیدوارم این اتفاق بیفتد که هنرمندان تئاتر بتوانند از بیمه ی مناسبی برخوردار باشند . ما مصطفی عبداللهی را از دست داده ایم ولی هنرمندان شایسته ی زیادی داریم و امیدوارم قدر آن هایی که هستند را بیشتر بدانند .
وحید آقاپور با ذکر خاطره ای درباره ی مصطفی عبداللهی گفت :
من توفیق همکاری با آقای عبداللهی را در طول این سال ها نداشتم . در دوره دانشجویی یک بار سر تمرین نمایش ” هفت قبیله گمشده ” آقای دکتر صادقی حضور پیدا کرده بودم و از نزدیک شاهد حضور پرشور و پرخون آقای عبداللهی بودم . در آن دوره برای من به عنوان یک مقصد ، یک ایده آل خیلی قبطه برانگیز بودند و برای ما دانشجوها خیلی ارزنده و آموزنده بود . بعد که وارد دنیای حرفه ای تئاتر شدم ، چیزی که به خصوص در این سال ها خیلی از آقای عبداللهی در ذهنم مانده و ارزشمند است و به شدت می تواند ایجاد حرکت بکند ، تلاش ایشان برای کنار نگذاشتن تئاتر به هر نحوی و حضور در آن است . شاید این نکته از کثرت گفتن ، قدری کلیشه شده باشد اما اگر ما خودمان را در شرایط این هنرمند عزیز که از دست داده ایم بگذاریم ، با این دست و پنجه نرم کردن با بیماری در طول این ۱۴ سال ، اینکه ایشان ذره ای عقب ننشست ، ناامید نشد و به کار خودش ادامه داد ، به حرفه ی خودش عشق ورزید و حضور شرافتمندانه و توام با عزت نفس در تئاتر داشت ، خیلی برای من و امثال من آموزنده و تاثیرگذار است . برای خیلی از کسانی که به محض برخورد با مشکلات جا می زنند ، دچار یاس می شوند ، سرخورده می شوند چون که اساسا زمینه ی این گونه سر خوردگی و یاس هم در قشر هنرمند اندکی زیاد است ، به نظرم روش زندگی مصطفی عبداللهی عزیز باید برای هنرمندان سرمشق باشد . دریغ و افسوس می خورم که همچین هنرمند عزیزی را زود از دست دادیم . مصطفی عبداللهی از نظر من در سن کمال و پختگی بود و تئاتر می توانست از فکر و حضو ر هنرمندانه ی مصطفی عبداللهی غنی و بهرمند شود . اما این سونامی و موج سرطان که کشور عزیزمان را گرفته و عزیزانمان را دارد از ما می گیرد ، به مصطفی عبداللهی رحم نکرد و جای افسوس و دریغ است . مرگ حق است اما در این مقطع ، در این سن ، در این مرحله روا نبود که مصطفی عبداللهی را از دست بدهیم .
من به نمایندگی از جامعه تئاتر ایران این درگذشت غم انگیز را تسلیت می گویم و آرزو می کنم که قدری خانواده تئاتر ، هنرمندان با هم مهربان تر و با هم صمیمی تر باشند . حال هم را بپرسند و این دیدارهای ما به مراسم بدرقه و تشییع جنازه دوستانمان منحصر نشود .
عباس غفاری در مورد شخصیت مصطفی عبداللهی گفت :
به اعتقاد من مصطفی عبداللهی یکی از قوی ترین بازیگران تئاتر بعد از انقلاب بود ،کارگردان بسیار خوبی هم بود و بالاتر از همه ی این ها مصطفی عبداللهی آدم شریفی بود . من در این روزگار کمتر کسی مانند مصطفی عبداللهی را دیده ام . ایشان سال ها درگیر بیماری سرطان بودند و حتی روزی که فهمید روی صحنه ی تئاتر بود . در یکی از کارهای دکتر صادقی بازی می کرد و در همان لحظه ای که روی صحنه بود این اتفاق برای او افتاد و متوجه شد که به بیماری سرطان مبتلا شده است . در تمام این سال ها این انسان شریف بدون اینکه بخواهد ترحم کسی را جلب کند و یا دستش را به سمت مدیری یا کسی دراز کند بسیار شرافتمندانه زندگی کرد ، مبارزه کرد و زندگی را بسیار دوست داشت . هر زمان که با مصطفی عبداللهی صحبت می کردید می توانستید بارقه ی امید به زندگی را در چشمانش ببینید . و او اتفاقا کسی بود که همیشه به همه امید می داد و حرف های امیدوار کننده می زد . خودش هم در تمام این ۱۰ – ۱۲ سالی که با بیماری سرطان دست و پنجه نرم می کرد به نوعی هم بیماری و هم مرگ را به سخره گرفته بود و انگار با بازی ها و کارگردانی ها مرگ را به مبارزه می طلبید . او تا آخرین لحظه هم مشغول کارگردانی بود . شاید اگر در دو تا سه هفته ی آخر حالش وخیم نمی شد الان روی صحنه ی تئاتر بود . ولی متاسفانه حالش وخیم شد و دیگر مرگ به او مهلت نداد .
وی در ادامه افزود : به اعتقاد من مصطفی عبداللهی سمبل مبارزه با مرگ و سرطان بود . ایشان هیچ موقع کمکی اگر بود برای خود نمی خواست . خود من دو تا سه بار به منزل ایشان و یا بیمارستان برای دست بوسی رفتم ولی هیچ موقع برای خودش چیزی نخواست . هیچ وقت ! هروقت ما را می دید می گفت اگر می خواهید کمکی کنید و یا پولی جمع کنید آن را برای کودکان سرطانی و یا کسانی که استطاعتش را ندارند خرج کنید . مصطفی هیچگاه برای خودش چیزی نخواست و این بیشتر آدم را آزار می دهد و محبت آدم را به سوی مصطفی عبداللهی جلب می کند . او سمبل یک انسان شریف و هنرمند آزاده بود . اگر میخواهیم در این زمانه راجع به هنر هنرمند و تئاتری صحبت کنیم من فکر می کنم یکی از این الگوها می تواند مصطفی عبداللهی باشد که با هنر و کار خودش روی صحنه کار کرد نه با دریوزگی و نه با ایستادن پشت در اتاق مدیران . او با هنر و مردانگی خود کار کرد . به اعتقاد من مصطفی عبداللهی ها دارند از دست می روند و این روزها کمتر پیدا می شوند و این ناامید کننده است . اما به قول مصطفی باید زندگی کرد .
غفاری در انتها با عرض تسلیت گفت : در دو الی سه روز گذشته چند هنرمند خوب ما فوت کردند و من واقعا به تمام هنرمندان و ملت عزیزمان و همینطور خانواده ی عزیز مصطفی که در تمام این سال ها صبورانه پای مصطفی ایستادند و هم پای مصطفی مبارزه کردند ، تسلیت می گویم .
