در سومین روز از نوزدهمین جشنواره تئاتر دانشجویی ، دو نمایش در تالار مولوی برگزار شد ؛ یکی در بخش اساتید و دیگری در بخش میهمان . نمایش ” زبان کوهستانی / ایمان به خود ” به کارگردانی علی اکبر علیزاد ، تنها نمایش در بخش اساتید است که طی دو روز ( ۲ و ۳ خرداد ) در سالن اصلی تالار مولوی اجرا می شود و دیگری نمایش ” حاج اسمال ” به نویسندگی و کارگردانی مصطفی لعلیان که در سالن کوچک به روی صحنه می رود .

• درباره ی نمایش اول ؛ ” زبان کوهستانی / ایمان به خود ” به کارگردانی علی اکبر علیزاد :

در گام نخست دو نمایشنامه ” زبان کوهستانی ” به نویسندگی هارولد پینتر و ” ایمان به خود ” به نویسندگی مارتین کریمپ به خوبی تلفیق شده و متنی منسجم درآمده است . نمایشی که مفهوم ظلم ستیزی و علیه سیاست های مستکبرانه به خوبی به مخاطب خود القا می شود .

کارگردانی و طراحی میزانسن ها و همچنین بازی گرفتن از بازیگران هم به درستی انجام شده است . به کارگیری دکور و نورپردازی ساده موجب شده تا بیننده توجه بیشتری به توانایی بازیگران جوان داشته باشد . این ریزبینی در نحوه فرم اجرایی کار در یک جشنواره دانشجویی چندین حسن دارد که اولین آن ایجاد انگیزه ی چندین برابری برای بازیگران جوان و جویای نام است که حداکثر توانمندی خود را برای ارائه بازی بهتر به کار گیرند .

نکته ی قابل توجه دیگر در این نمایش درنظر گرفتن مخاطبان این اثر است . این نمایش با بیشترین مخاطبان دانشجوی مرتبط با رشته های نمایشی رو به رو است که اگر قرار است با برگزاری چنین جشنواره هایی سطح تجربی دانشجویان را بالا ببریم و در قالب رقابت کارگاهی – عملی برای ارتقای سطح علمی آنها گامی برداریم ، اجرای این نمایش درخور توجه است اما در عین حال این سوال نیز مطرح است که چرا تنها یک کار در بخش اساتید وجود دارد ؟ شاید به جای آن که همچنان سایه ی سنگین عنوان “بین المللی” بر روی این جـشنواره نیز سایه بیافکند و صرف هزینه های زیاد بابت دعوت از گروه های ضعیف یا اجراهای ضعیف در این جشنواره ی دانشجویی نیز ادامه داشته باشد ، دعوت از اساتید داخلی نتیجه ی مطلوب تری را حاصل شود . اجرای کار توسط اساتید با دانشجویان شان ، هم تعامل عملی این دو گروه را بیشتر می کند و هم برای مخاطبان این جشنواره مفیدتر خواهد بود  . این مهم با دعوت از منتقدین و برگزاری جلسات نقد و بررسی آثار می توانست کامل تر نیز باشد .

• و اما درباره نمایش دوم ؛ ” حاج اسمال ”  به نویسندگی و کارگردانی مصطفی لعلیان :

به همان دلایلی که در بالا برای هدف از برگزاری چنین جشنواره ای گفته شد ، بعد از دیدن این نمایش اساسا این پرسش مطرح می شود که چه الزامی وجود دارد تا دانشجویان یا کسانی که به هر نحو در این جشنواره کاری را روی صحنه می برند ، متنی از نوشته های خودشان را کار کنند که معمولا به دلیل کم تجربگی ، کمتر می توان متنی قوی و قابل تامل در کارها دید . شاید بتوان نمایشنامه های دانشجویی در قالبش جشنواره ی مستقل ادبیات نمایشی مورد سنجش قرار گیرد . چرا که اجرای یک متن ضعیف در جشنواره تئاتر باعث می شود زحماتی که گروه برای سایر بخش های کارشان کشیده اند کمتر مورد توجه قرار گیرد و دیده شود  . در نتیجه فقط در حد یک تجربه ی متوسط رو به ضعیف در جشنواره ، در کارنامه عوامل اجرایی باقی می ماند و نه هیچ سود دیگری برای تماشاگر و دیگران دارد .

بزرگترین ضربه ی این نمایش هم متن است . متنی که گویا بیشترین انرژی را از نویسنده که کارگردان و بازیگر این نمایش نیز هست گرفته و در عمل نتوانسته اجرای مطلوبی را داشته باشد و ضعف های بسیار دارد . از شخصیت پردازی ، میزانسن ها ، دیالوگ گویی ، بازی ها ، ریتم و ….  . این نمایش علی رغم تلاش عوامل ، در اجرا قابل دفاع ظاهر نشده است .

فرهاد ابراهیمی والا – دپارتمان نقد تئاتر فستیوال