نمایش “شنیدن” تازه ترین اثر امیررضا کوهستانی است که این شب ها در تالار چارسو مجموعه تئاتر شهر اجرا می شود . از این رو ، نظر دکتر مسعود دلخواه ، مدرس ، بازیگر و کارگردان با سابقه تئاتری را در رابطه با این نمایش جویا شدیم . ایشان درباره ی ایده ی نمایشنامه ، کارکردانی ، تکنیک و نحوه ی اجرای این نمایش و بازی بازیگران توضیحاتی دادند که در ادامه می توانید بخوانید :

دکتر مسعود دلخواه در رابطه با نمایش ” شنیدن ” گفت : ” موضوع نمایش “شنیدن” جذاب بود . فکر می کنم آقای کوهستانی گوشه ای از زندگی اجتماعی نسل جوان را مطرح می کند که کمتر به آن پرداخته می شود . متن خوبی نوشته شده بود اما اجرا در کلیت خودش ضعیف بود . آن انتظاری که از آقای کوهستانی می رود ، برآورده نشد . مثلا من تقریبا نیمی از دیالوگ های خانمی که در بین تماشاگرها نشسته بود را اصلا متوجه نمی شدم . آنقدر تند تند صحبت می کرد و میکروفن ، هم داشت  و این باعث می شد یک خط در میان جملاتش را بشنویم که چه می گوید و این لطمه ای به متن بود . به نظر من واقعا نیاز بود که مقداری روی فن بیان ایشان کار شود ، با این حالتی که حرف می زد بسیاری از کلمات نامفهوم بود و این خیلی تاثیر می گذاشت روی تماشاگر که خسته شود و ادامه ندهد . “

وی با بیان اینکه در اجرا ضعف های زیادی می بینیم افزود : ” با شناختی که از آقای کوهستانی داریم انتظار بالاتر از این حرف هاست . در مجموع خوب بود . متن آن خیلی خوب نوشته شده بود ولی اجرا ضعف های زیادی داشت . یکسری قرارداد های تئاتری اصلا رعایت نشده بود . قراردادی که می گویم منظور آن است که وقتی یک کاراکتری ، بین تماشاگر ها نشسته و نور هم روی آن می آید ، معنی اش این است که ما دیوار چهارم را برداشته ایم و او بین تماشاگرها نشسته است ، در حالی که هیچ گونه فاصله گذاری یا رابطه با تماشاگر وجود نداشت . این سوال برای تماشاگر پیش می آید که ما چه کسی هستیم و چه نقشی به ما واگذار شده است ؟ آیا با گذاشتن این کاراکتر بین تماشاگر ها ، می خواهیم این را برسانیم که همه ی این تماشاگر ها در حکم این کاراکتر هستند ، بازجو ؟! یعنی بازجو کننده هستند ؟ اگر این قرارداد به این منظور هم بود ، کامل نبود . “

کارگردان نمایش ” دژاوو ” در رابطه با بازی بازیگران و فن بیان آنها گفت : ” بازی ها طبیعی و روان بود . مخصوصا آن دو دخترخانم جوان ، خیلی راحت و روان بازی می کردند ، ولی تاثیری که باید روی تماشاگر بگذارد را نمی گذاشت . ما مقداری تحت تاثیر دیالوگ های خیلی خوب نوشته شده و بازی های طبیعی این افراد ، در لحظه قرار می گرفتیم ولی در کلیت تاثیر عمیقی که ما با خودمان به بیرون از تئاتر ببریم ، روی ما نمی گذاشت . موضوع جذاب بود . فکر می کنم باید بیشتر روی اجرای آن کار می شد . من می دیدم خیلی از تماشاگر ها از وسط کار خسته شدند و مدام به هم نگاه می کردند . مخصوصا در جاهایی که به مدت طولانی دیالوگ شنیده نمی شد یا آنقدر تند گفته می شد که بعضی از کلمات نامفهوم بود . این به اجرا ضربه می زد . “

ایشان در رابطه با تکنیک به کار گرفته شده در نمایش ” شنیدن ” گفت : ” در رابطه با دوربین و تکنیک های اجرایی استفاده شده در این کار ، من کارهایی در آلمان ، شبیه به این دیده ام که از حضور تماشاگر استفاده می کردند . حتی دوربین بیرون از تئاتر گذاشته می شود و پخش می شود . ممکن است در ایران کمتر اتفاق افتاده باشد ولی در اروپا و مخصوصا در تئاتر های آلمان زیاد انجام می شود . اینکه حالا تا چه حد درست استفاده شود مسئله دیگری است که تاثیر بگذارد . در این نمایش بسیاری از مواقع می توانست اصلا نباشد . ما روی آن پرده می توانستیم آنچه که اتفاق افتاده را ببینیم . به نظر من کمک زیادی نمی کرد و به نظر شلخته می آمد .متن خوبی بود . ایده ی خوبی بود . به هرحال گوشه ای از مسائل اجتماعی بود که کمتر به آن پرداخته می شد . دست آقای کوهستانی درد نکند . دست مریزاد که سراغ چنین موضوعاتی هم می رود ، ولی از لحاظ اجرایی به عنوان یک تئاتر ضعف های زیادی داشت . “

دکتر مسعود دلخواه در پایان راجع به این نمایش و اجرای آن در تئاتر شهر گفت : ” در کل ، نمایش “شنیدن” ، یک نمایش کم هزینه و کم خرج بود که از این لحاظ باید به هم به تئاتر شهر و هم به کارگردان و نویسنده ی کار که یک نفر بود ، تبریک گفت ، چرا که توانسته بود این کار را بدون دکور و موسیقی (به غیر از افکت هایی که وجود داشت) ، گریم و لباس ( به آن معنا ) ، در سالن چهارسو اجرا کند . از این لحاظ نمایش کم هزینه و جمع و جوری بود که در واقع در یک فضای خالی انجام می شد . به تئاتر شهر و کارگردان این اثر تبریک می گویم . “