اخبار امروز ، اخبار دردناکی بود.  این دردناکی خبر و فاجعه مختص به امروز نیست . روزهای زیادی هستند که اخبار دردناک را می شنویم ، آهی می کشیم ، معمولا پستی در صفحات شخصی خود می گذاریم و منتظر فاجعه ی بعدی و پست های بعدی می مانیم . با انتشار این پست ها می خواهیم بگوئیم بی تفاوت نیستیم . می خواهیم بگوئیم در غم مردم شریک هستیم ، غم مردم فرانسه ، غم مردم انگلیس ، غم مردم ترکیه ، غم مردم سوریه ، غم مردم عراق ، غم مردم آلمان ، غم مردم سوئد ، غم مردم بوستون آمریکا ، غم انسان !

اما غم این بار جنس و رنگ و بویی دیگر دارد ، این بار این حمله ی تروریستی در دل کشور عزیزمان ایران رخ داده است ، در قلب تهران ، در خانه ی ملت . در حرم مطهر امام عزیزمان ، امام خمینی (ره) .

این بار قلبمان سوخت ، چشمانمان به اشک نشست، دلمان لرزید ، بار دیگر به یادمان آورد که نمی توانیم بی تفاوت باشیم ، نسبت به هیچ کدام از اتفاقاتی که در جهان می افتد نمی توان بی تفاوت بود . نمی توانیم با خونسردی بگوئیم به ما ربطی ندارد ، به ما ربطی ندارد که در عراق و سوریه و لبنان چه می گذرد ، به ما ربطی ندارد که کجا حمله ی تروریستی شده و کجا جنگ در جریان است . در دنیایی زندگی می کنیم که بخواهیم هم نمی توانیم حصاری دور خود بکشیم و خودمان را بی تفاوت از اتفاقات و جریانات دوروبرمان نشان دهیم . وقتی از دهکده ی جهانی صحبت به میان می آوریم ، وقتی آن را می پذیریم ، قوانینش را هم باید پذیرفت . نمی توان در دهکده ای جهانی بود اما نسبت به تمام اتفاقات این دهکده بی تفاوت بود و فکر کنیم که در نهایت ما در چهاردیواری خودمان هستیم و هیچ آسیبی نمی بینیم .

امروز که قلبمان از اتفاقات فجیع تروریستی در کشور عزیزمان سوخته است ، بد نیست که علاوه بر همدردی و کنار همدیگر بودن ، کمی جدی تر به این قضیه و قضایای مشابه به این فکر کنیم.  منکر این نمی شوم که پست های فضای مجازی خوب است ، کمپین های ابراز همدردی خوب است ، شمع روشن کردن هم ایرادی ندارد ، اما اینها همچنان جبران بی تفاوتی ما را نمی کند.  صرفا با انجام این کارها از بی تفاوت بودن به مرحله ی با تفاوت بودن ! نمی رسیم . واقعیت این است که اگر کمپین #در_کنار_همیم راه می اندازیم ، این در کنار همدیگر بودن را باید ترجمه کنیم برای خودمان . ببینیم هرکدام از ما چگونه و از چه طریقی می توانیم در کنار دیگران باشیم ؟!

در شرایطی که مرزبانان و سربازان کشورمان از مرزها حفاظت و نگهبانی می کنند و در کنار ما هستند ، اگر نیروهای نظامی و امنیتی نیز در کنار ما هستند و از جان و مال ما حفاظت می کنند ، بی شک وظیفه ی هنرمند ، چیزی فراتر از گذاشتن پست در شبکه های اجتماعی و کمپین راه انداختن است .

شدیدا معتقدم هنرمند ، حتی نسبت به کوچکترین مسائل جامعه ی خود نیز نمی تواند بی تفاوت باشد ، چه برسد به حوادثی این چنینی که سکوت هنرمند ، مرگش است . همانگونه که هنرمندان در فرانسه ، آلمان ، انگلیس ، سوئد و … نیز نسبت به اتفاقاتی اینچنینی سکوت نمی کنند ، اثر تولید می کنند و با اثر خود ، در کنار هم وطنان شان می مانند و تاثیر می گذارند و کمک می کنند برای ترویج هرچه بیشتر صلح و دوستی و آرامش .

هنرمندان عزیز ، اگر از فرهنگ اصیل خودمان یاد نمی گیریم ، بیایید این بار این مورد را از هنرمندان فرنگی یاد بگیریم . بیایید بی دغدغه نباشیم ، تاثیر گذار باشیم و قدمی برداریم برای صلح و دوستی . بیایید شعر بگوئیم ، داستان بنویسیم ، نمایشنامه خلق کنیم ، نقاشی بکشیم ، عکس بگیریم ، فیلم بسازیم . بیایید تئاتر بسازیم و با تئاتر و در تئاتر حرفمان را بگوییم ، مگر نمی گوییم تئاتر هنر مادر است ؟ بیایید در تمام این هنرها ، هنرمند باشیم و متعهد و مسئول.

بحث ” هنر برای هنر ” و ” هنر برای مردم ” را هم فقط همین یک بار بسپاریم به بحث های تئوریک مابین اساتید عینکی . بیایید با تمام توانمان ، تمام هنرمان را بگذاریم برای مقابله با تروریسم ، برای صلح و آزادی ، برای لبخند های کودکان امروز و کودکان فردا .

محبوبه صادقی – سردبیر