نومید نمی شود دلِ عاشقِ مست

هر دم برسد به هرچه همت در بست

بله ، این حکایت ماست در این روزها ؛ در شروع سی و ششمین جشنواره تئاتر فجر !

تا آخرین روزهای قبل از آغاز جشنواره ، هر لحظه و هر دم منتظر اتفاقی نو بودیم ، منتظر نشانه ای بودیم که انگیزه بگیریم و باور کنیم می توانیم با قدرت ادامه دهیم و با عشق همچون سال های گذشته از سی و ششمین جشنواره تئاتر فجر نیز حمایت کنیم و بی مزد و منّت و با نهایت خلوص و به عشق تئاتر ، به میدان بیاییم و تمام توان خود را بگذاریم برای هرچه بهتر پوشش دادن جشنواره و در پایان نیز با همه ی کمی و کاستی های همیشگی جشنواره ، سرمان را بالا بگیریم و بگوییم اگرچه این جشنواره آن جشنواره ای نیست که انتظارش را داشتیم اما به آن افتخار می کنیم !

اما متاسفیم که باید بگوییم تا این لحظه ، هر خبری از جشنواره فقط و فقط اخبار بد بوده ، اخباری که هر عاشقی را می تواند خسته کند و ما نیز مستثنی نیستیم !

از دبیر جشنواره شروع می کنیم ، دبیری که به اعتراف خودش تا امروز بارها خواسته است انصراف دهد و عطای دبیری را به لقایش ببخشد ! نتیجه ی این حجم از خستگی ، نا امیدی و بی حالی ، مسلما یک جشنواره ی پویا نخواهد بود .

همه چیز در ساده ترین و سطحی ترین حد ممکن پیش می رود و نه تنها هیچ اتفاق نو و مثبتی رخ نمی دهد ، بلکه نقاط مثبت دوره های قبل نیز از بین می رود . رسانه ها اساسا نقشی در اتفاقات جشنواره ندارند ، تیم با سابقه و حرفه ای روابط عمومی جشنواره زحمت اطلاع رسانی به خود نمی دهد . نشست خبری رسانه ها با حضور قائم مقام جشنواره برگزار می شود . اما بعد از برگزار شدن ، تنها نتیجه ی نشست اطلاع رسانی می شود . یک هفته مانده به آغاز جشنواره ، هنوز رسانه ها نقشی در امور جشنواره ندارند ! مهلت یک روزه برای ارائه اسامی خبرنگاران و منتقدین بیشتر به یک شوخی شبیه است .

چند روز مانده به آغاز جشنواره ، هنوز خبری از پوستر جشنواره نیست . اطلاع رسانی در کمترین حد خود اتفاق می افتد .

خبر برگزاری نشست رسانه ای نیز یک باره اعلام می شود ، و رونمایی از پوستر نیز در نشست رسانه ای انجام می شود ؛ تا عملا فرصتی برای انتقاد از پوستر و احیانا تغییر آن و… باقی نماند .

یادش بخیر دوره سی و سوم جشنواره به دبیری دکتر اردشیر صالح پور که وقتی با انتقاد برای طراحی پوستر یارتا یاران رو به رو شد ، در نهایتِ نقدپذیری ، پوستر را تغییر داد .

جا دارد یادی کنیم از قادر آشنا که در دوره ی دبیری خود ، با آنکه دیر منصوب شد و این موضوع مسئولیتش را بی نهایت سنگین می کرد – چرا که او باید پاسخگوی کارهایی می شد که خودش انجام نداده بود- اما با این حال او بسیار صبور بود و بیشترین ارتباط را با رسانه ها داشت .

و یادی کنیم از دکتر سعید اسدی که از عالی ترین و تئوریک ترین دبیران و شخصیت های دانشگاهی بود و در کار اجرایی خوب و موثر حاضر شد ، و با روحیه ی جوان خود ، به جشنواره شکل و شمایلی جدید داد .

و نیز یادی کنیم از دکتر رحمت امینی که ارتباطی خوب و حرفه ای با رسانه ، با پیشکسوتان و با جوانان داشت و منضبط و دقیق بود .

و مرحوم سعید کشن فلاح که از میان اهالی تئاتر و رسانه کسی نبود که دوستش نداشته باشد و برایش احترام قائل نباشد .

و خلاصه تا آنجا که من در تئاتر به صورت حرفه ای حضور داشته ام و به یاد می آورم و در تمام ادوار جشنواره ، دبیری را مثل فرهاد مهندس پور ندیده ام ؛ دبیری خسته و بی مسئولیت !

در نشست رسانه ای ، دبیر محترم خسته است ، پس پاسخگو نیست ، مدیر روابط عمومی هم از همه چیز بی خبر است و همه چیز از نظرش یک دفعه اتفاق افتاده است ! گویا تیم ستاد این دوره از جشنواره را از سیاره ای دیگر برداشته اند و یک دفعه درون تئاتر به حال خود رها کرده اند .

بگذریم !

نمی خواهیم بدبینانه تر از آنچه عیان است به این قضایا بنگریم . دوست داریم باور کنیم که خستگی و فشار زیادِ کارهای جشنواره دوستان را از پا در آورده است و دچار فراموشی کرده است .

نمی خواهیم به بی مهری های ستاد جشنواره نسبت به رسانه ها نیز اشاره ای داشته باشیم ، اما دلیل این قضایا هرچه که هست ، باید بگوییم ما هم خسته ایم ، خسته و دل شکسته !

دل شکسته از اینکه سال ها هر جشنواره ای را با تمام قوا و نیرو ، بی هیچ چشم داشتی پوشش داده ایم . تنها رسانه ی مستقل تئاتری بوده ایم که بیشتر از ستاد جشنواره ، اخبار جشنواره را پوشش داده ایم ؛ اما امسال گویا در فراموشی مسری دوستان جشنواره ، زحمات هر ساله ی تئاترفستیوال هم فراموش شده است . بله ، فکر می کنیم ستاد جشنواره در این دوره نیازی به رسانه ندارد و لابد آنقدر در حوزه ی رسانه قوی و قدر است که به تنهایی می تواند جشنواره را پوشش دهد و خود گوید و خود خندد و لابد هنرمند هم باشد !

و یا اینکه این اتفاقات با سیاست تمام ، صورت می گیرد تا نقد حذف شود و دهان منتقد بسته شود ؛ حال آن که هیچ وقت رسانه خاموش نمی شود و نخواهد شد و در تاریخ نیز هیچ دیکتاتوری نتوانسته است منتقد را حذف کند و از میان بردارد .

به هر حال صلاح مملکت خویش خسروان دانند ، حرفی نیست .

اما ما نیز در تئاترفستیوال از رسالت خود عقب نمی نشینیم . ما اگرچه خسته ایم ، گرچه دل شکسته ایم اما نا امید نیستیم . و چون امید داریم ، پس رو به جلو حرکت می کنیم و هدف مان را فراموش نمی کنیم . نا امیدی را می گذاریم برای آنها که اهلش هستند .

ما رسانه را به پویایی می شناسیم ، رسانه را به طرفداری می شناسیم ، اساسا معتقدیم که رسانه ی بی طرف معنا ندارد .

ما به عنوان رسانه طرفدار یک جشنواره ی پویا هستیم که نام “فجر” برازنده اش باشد و برای رسیدن به مطلوبِ جشنواره تئاتر فجر ، شاید خسته شویم ، اما نا امید نمی شویم و دست از تلاش بر نمی داریم .

ما در رسانه مان بی طرف نیستیم و تا امروز همیشه طرف مردم بوده ایم . طرف مردم بودن ، حتما از دیدِ ستاد جشنواره سخت است که رسانه را به عنوان پل ارتباطی با مردم نادیده می گیرد و خیال می کند با از بین بردن پل ارتباطی می تواند ضعف های خودش را بپوشاند . اما غافل از این که ، رسانه مخاطب خود را پیدا می کند و مردم نیز رسانه ای که حرف دلشان را بزند تنها نمی گذارند .

ما در این دوره از جشنواره می خواهیم فقط و فقط حرف دل مردم را بزنیم و به همین خاطر مطمئن هستیم چنان که در همین چند روز اخیر شاهدش بوده ایم ، مخاطب بیشتری نیز خواهیم داشت ، پس صمیمانه آرزو می کنیم جشنواره ایرادات و گاف های کمتری داشته باشد چون بیشتر از همیشه دیده خواهد شد .

الهی چنان کن سرانجام کار

تو خشنود باشی و ما رستگار

____________

پی نوشت ۱: به قول خانم دکتر نداف ، همکار عزیزم و رئیس دپارتمان نقد تئاتر فستیوال ، شاید دارند ما را به مرگ می گیرند تا به تب راضی شویم .

پی نوشت ۲ : ولی ما به تب هم راضی نخواهیم شد و همچنان مطالبه گر خواهیم بود .

پی نوشت ۳ : منتظر ته مقاله ی این جشنواره باشید ، حرف ها خواهیم زد .

محبوبه صادقی – سردبیر