۱_ سی و پنجمین جشنواره تئاتر فجر به پایان رسید . بی‌حاشیه ، آرام و نسبتا رضایت بخش و هم چون همیشه در هر رویدادی عده ای راضی  و عده ای ناراضی ! تکلیف عده ای از این ناراضی ها که مشخص است ، همیشه به همه چیز اعتراض دارند ، هیچ وقت راضی نیستند ، مدام در حال غر زدن و نق هستند و اصلا مهم نیست که در رابطه با چه موضوعی و یا رخدادی نق می زنند . اما عده ای ناراضی هستند که دغدغه مند هستند ، مسئله دارند ، انتقاد و پیشنهاد دارند و تلاششان بهتر شدن آن رویداد است . حال که جشنواره سی و پنجم نیز به پایان رسیده است فرصت خوبی است که این افراد دغدغه مند و صاحب نظر را گرد هم بیاوریم ، حرف های شان را بشنویم و تلاش کنیم که سال بعد و سال‌های بعد جشنواره‌ای بهتر و پویاتر داشته باشیم .

۲_ امسال پاشنه ی آشیل جشنواره ی تئاتر فجر آثار خارجی جشنواره بود . در این بخش شدیدن کمیت بر کیفیت می چربید . می‌توان گفت تقریباً هر روز در جشنواره یک اثر خارجی داشتیم ، اما اکثر این آثار نتوانستند نظر مخاطبین و اهل فن را جلب کنند . آثاری که بیشتر تکیه بر فن ، فرم و تکنیک داشتند ، اما ضعیف و غیر قابل دفاع ! ضمن اینکه نباید فراموش کنیم آثار خارجی خوب یا بد ، بر روند تئاتر در کشور ما تأثیر می گذارند . ما نباید با انتخاب آثار ضعیف جوانانمان را به سمت غلط سوق دهیم ، آن وقت ناخواسته خطی را ایجاد کرده ایم که تا سالیان سال تاثیرش را در تئاترمان می بینیم ، ولی هیچ راه چاره ای هم نمی توانیم برایش پیدا کنیم . به نظرم لازم است در انتخاب آثار خارجی برای دوره‌های بعدی جشنواره تئاتر فجر تجدید نظر کنیم . شاید بهتر است به جای این میزان اجرا در جشنواره ، در طول سال با برگزاری هفته تئاتر کشور های مختلف ، فضایی ایجاد کنیم تا با تئاتر کشورهای مختلف آشنا شویم و آثار مناسب و متنوعی از آن کشور دعوت کنیم و اینگونه از آن کشورها بخواهیم که تئاتر کشور خود را به ما معرفی کنند . چنانکه در هفته تئاتر لهستان این اتفاق افتاد و ما بعضا شاهد آثار خوبی از این کشور بودیم . در غیر این صورت انتخاب چند اثر از گروه های دسته چندم تئاتری کشور های مختلف و اجرا در جشنواره فجر نه تنها هیچ کمکی نمی تواند به ما کند ، بلکه در دراز مدت به ضرر ما نیز تمام می شود .

۳_ از نقاط قوت این جشنواره ، که به راحتی و سادگی نمی‌توان از کنار آن گذشت تئاتر هایی بودند که از شهرستان های کشور در جشنواره تئاتر فجر شرکت کرده بودند . از شهرهایی همچون مشهد که در طول سال نیز خیلی جدی تئاتر دارند و اجراهای عمومی می روند ، تا شهرستان هایی مثل سبزوار که نمایش های خوبی را در جشنواره تئاتر فجر به روی صحنه بردند و کاندیدا شدند و جایزه هم بردند ، این موضوع از دو منظر مورد بحث است ، نخست اینکه اگر بخواهیم می‌توانیم مرز تئاتر تهران و شهرستان را برداریم و این تقسیم‌بندی بی انصافانه را از بین ببریم . دوم اینکه تئاترهای شهرستان های حاضر در جشنواره اکثرا قصه گو بودند ، کمتر به دنبال فرمهای نامأنوس رفته بودند و مخاطب را راضی می کردند . پس مخاطبین ما هنوز هم طرفدار قصه هستند و نمی توانند نمایشی را که قصه می‌گوید نادیده بگیرند .

حال برگردیم به مورد قبل ، همانطور که صمیمانه آرزومندم تئاتر ایران از آثار ضعیف و دسته چندم کشورهای خارجی تأسی نگیرد ، امیدوارم که گروه‌های تئاتری شهرستانی بعد از حضور در جشنواره تئاتر فجر برای آثار بعدی خود قصه گویی در نمایش را فراموش نکنند  .

۴_ محوریت مسئولیت اجتماعی سی و پنجمین جشنواره تئاتر فجر اتفاق مثبتی بود . بعد از سال ها بالاخره تئاتر معلولین در جایی به غیر از جشنواره تئاتر معلولین دیده شد و از گروه‌های فعال در این حوزه تقدیر شد . هرچند محدود ، هرچند در بخش به علاوه فجر ، هرچند فقط حضور در یک تماشاخانه ، اما صرف رخ دادن این اتفاق مبارک است و حرکت مثبتی است که شروع شده است و می‌تواند در دوره‌های بعدی ادامه پیدا کند و شکل جدی تری به خود بگیرد .

شخصا از اینکه صحبت ها و دغدغه های ما در این حوزه بی پاسخ نماند و بار دیگر دکتر سعید اسدی ثابت کردند که از هر پیشنهاد و انتقادی استقبال می‌کنند و از کنارشان بی‌تفاوت نمی‌گذرند ، بسیار خرسندیم . شروع این اتفاق را به فال نیک گرفته و صمیمانه از ایشان تشکر می کنیم .

۵_ در این دو دوره که دبیری جشنواره به عهده دکتر سعید اسدی بوده است اگر نگوییم جشنواره ی خوبی داشته ایم ، می توانیم بگوییم جشنواره ی قابل قبولی داشته ایم . البته بی شک کاستی هایی بوده و یا حتی در مواردی بعد از گذشت سی و پنج دوره آزمون و خطاهایی صورت گرفته است ، اما بی انصافی است اگر اتفاق های مثبت رخ داده را نبینیم ، نظم و ترتیب حاکم بر جشنواره را نادیده بگیریم و بر بهتر شدن جشنواره نسبت به سال گذشته چشم بپوشیم . بی شک حضور یک دبیر ثابت در جشنواره می‌تواند از میزان آزمون و خطاهای همیشگی کم کند و به مرور به آنچه که ایده آل جشنواره ای است که عنوان فجر را یدک می کشد برسیم .

با تمام سختی هایی که دبیری جشنواره تئاتر فجر دارد و بر آن واقفیم ، قلبا امیدواریم که دکتر سعید اسدی همچنان عهده دار این سمت باشند و راهی را که طی کرده اند ادامه دهند .

۶_ با افتخار اعلام می کنیم که در ایام سی و پنجمین جشنواره تئاتر فجر از ۹۶ اثر صحنه ای که در تماشاخانه ها و تالار های مختلف به روی صحنه رفته است وبسایت تئاتر فستیوال تنها و تنها ۷ اثر را نتوانسته پوشش دهد و از ۲۶ اثر خیابانی تنها ۶ اثر را پوشش نداده است

و البته می توان گفت تئاتر فستیوال تنها رسانه ای بود که در ایام جشنواره ، علاوه بر تئاتر خیابانی بخش به علاوه تئاتر فجر را هم پوشش داد و نقد مصاحبه و گزارش های مختلفی از بخش به علاوه تئاتر فجر تهیه کرد . وب سایت تئاتر فستیوال تنها رسانه ای بود که از دورترین تماشاخانه ها همچون ” همای سعادت ” و ” خانه موزه استاد انتظامی ” و ” آفتاب ” نمایش ها را دید و پوشش داد تا تماشاخانه های نزدیک به مجموعه تئاتر شهر . ما دغدغه تئاتر داریم خواه در تالار وحدت باشد خواه در تماشاخانه ای دور افتاده در آن سوی شهر ، خواه در ایام جشنواره باشد و یاد در طول سال ، و از همه مهمتر خواه یک گروه بین الملل معروف باشد و یا از دور ترین شهرستان کشور عزیزمان ایران .

به غیر از تئاتر فستیوال ، هیچ روزنامه‌ای با بودجه‌های میلیونی ، هیچ خبرگزاری با بودجه‌های میلیاردی و هیچ سایتی اعم از دولتی و غیر دولتی جشنواره تئاتر فجر را آنگونه که شایسته بود پوشش نداد و این فقط و فقط تئاتر فستیوال بود که جشنواره را جدی گرفت و در بیشترین حد ممکن پوشش داد .

با این حال امان از حسد ، امان از اینکه نه خود کار می کنیم و نه می‌توانیم ببینیم که رسانه ای بهتر از ما کار می‌کنند . سخت است که هم کار کنیم ، هم نیش و کنایه بشنویم و مورد حسد ورزی قرار بگیریم . اما تمام اینها ما را آبدیده تر می کند .

۷_ این سوال را از بعضی هنرمندان عزیز داریم که چرا برخلاف آنچه ادعا می کنند ، دغدغه تئاتر ندارند ؟! چرا در طول سال و در هر مصاحبه ای که انجام می دهند از تئاتر شهرستان صحبت می‌کنند و لزوم توجه به گروه های شهرستانی و برداشته شدن مرز بین تئاتر تهران و شهرستان ، اما در ایام جشنواره تئاتر فجر ، وقتی شرایطی فراهم می‌شود که هم کارهای شهرستان حضور دارند و هم کارهای خارجی ، پشت در سالن های نمایش ها و گروه های دسته چندم خارجی صف می‌کشند ، زودتر از همه نیز وارد می‌شوند و ردیف‌های اول را از آن خود می‌کنند ، اما اساساً سری هم به اجراهای شهرستانی نمی‌زند و اغلب معروفترین چهره ای که در سالن های شهرستان می‌بینیم داوران بخش مسابقه هستند !!

مگر بسیاری از همین عزیزان هنرمند ما در طول سال چندین و چند بار به کشورهای خارجی سفر نمی کنند ؟ مگر این امکان برایشان فراهم نیست که اجرا های کشورهای مختلف را ببینند ؟ پس چرا تنها در ایام جشنواره که این فرصت فراهم است تا آثار شهرستان دیده شود ، نقد شود و مورد توجه قرار بگیرد ، بازهم شهرستان ها را در الویت آخر قرار می دهند ؟

دوستان و هنرمندان عزیز و گرامی و دغدغه مند ، هنر تئاتر کشور عزیزمان ایران با شعار دادن و تقلید از گروه های دسته چندم خارجی به هیچ جا نمی رسد . تئاتر ما با باور خودمان و یا علی گفتن همه اهالی دغدغه‌مند تئاتر می تواند پیشرفت کند و بدرخشد ، انشا الله .

۸_ نمی‌توانیم کتمان کنیم که وقتی تعریف می شنویم خوشحال می شویم و انرژی می گیریم همانطور که وقتی نامهربانی و بی انصافی می بینیم دلشکسته می‌شویم و یا حتا برای لحظاتی از ادامه مسیر دلسرد می شویم در این سال‌های فعالیت هر دوی اینها را دیده ایم اما در نهایت سعی کرده ایم همچنان خم به ابرو نیاوریم و ادامه دهیم سعی کرده ایم در زمستان دلمان را خوش کنیم به همان تک گل هایی که همه می گویند با آنها بهار نمی شود اما برای ما عطر بهار دارند

ما خوشحالیم که تئاتر ما امثال آقایان مهدی شفیعی و پیمان شریعتی را دارد و ما به نوبه ی خود قدردان حضور آنها هستیم . کسانی که همیشه بی چشمداشت و بر حسب دغدغه در تئاتر فعالیت می کنند و در کنار همه ی تلاش هایشان زحمات شبانه روزی ما نیز از چشم آنها دور نمی ماند و ما در تئاتر فستیوال خوشحال می شویم  وقتی از زبان آقای شفیعی می شنویم که اذعان می کنند که در طول جشنواره تئاتر فستیوال بخش ها و نکاتی را پوشش داده است که از چشم ستاد و برگزارکنندگان جشنواره دور مانده است و این جملات به ظاهر ساده ، بخشی از خستگی و دل آزردگی ما را بعد از جشنواره التیام می بخشد .

بله ما دل خوش به همین تک گل ها هستیم که در زمستان حسادت ها می روید .