با آغاز دهه ی مبارک فجر انقلاب اسلامی و در دوازدهمین روز بهمن ماه ‌ هزار سال یک هزار و سیصد و نود و سه خورشیدی ، سی و سومین جشنواره ی بین المللی تئاتر فجر به کار خود پایان داد و مراسم اختتامیه ی آن با اعلام برگزیدگان برگزار گردید . ما نیز در تئاتر فستیوال ، به همه ی کسانی که چون ما به نحوی کارگران عرصه ی تئاتر این سرزمین هستند ، خسته نباشید می گوییم و لازم می دانیم در این دقایق مروری داشته باشیم بر چگونگی برگزاری سی و سومین جشنواره تئاتر فجر تا مجالی ایجاد کنیم برای دیده شدن محاسن و گوشزد کردن معایب و انشاءالله رفع آنها در دوره های آتی .

۱ – سی و سومین دوره جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر آغاز شد ، اما بی مراسم افتتاحیه و آیین گشایش . ما هم خوب می دانیم که بودجه اختصاص یافته به تئاتر اندک است و چه و چه و چه . اما با این حال نمی توانیم جای خالی این مراسم را نادیده بگیریم و نگوییم که راه حل کم هزینه برگزار کردن جشنواره حذف کردن مراسم اصلی آن نیست بلکه باید هزینه های جانبی را کم کرد ، هزینه هایی که اغلب ناچیز به نظر می رسند اما در مجموع بی شک از هزینه ی یک مراسم افتتاحیه پر خرج تر هستند .

۲ – پوستر جشنواره امسال گرچه با انتقاد پذیری به جای دبیر محترم جشنواره ، اردشیر صالح پور ، اصلاح شد ، اما خودمانیم و حالا هم که جشنواره تمام شده، باز هم چنگی به دل نزد و نشد که ما هم گوشمان را به روی کپی بودن پوستر و حاشیه های از این دست ببندیم .

۳ – حضور جوانان و گروه های شهرستانی در جشنواره ی سی و سوم برای همه ی ما ، دلچسب بود و دلگرم کننده ، از این جهت که جشنواره فرصتی باشد برای محک خوردن و دیده شدن آنان و پرورش نسل فردای تئاتر ایران زمین و ما گرچه جای بزرگان و نام آشنایان تئاترمان را در این جشنواره به شدت خالی احساس کردیم اما دل بستیم به فردایی که به دست همین جوانان ساخته خواهد شد .

۴ – حضور گروه های خارجی در جشنواره امسال کم رونق و کم کیفیت بود و فقط یک یا دو اثر قابل توجه در بین این آثار حضور داشت ولی باز هم نتوانست توقع اهل تئاتر را برای دیدن تئاتر روز دنیا به خصوص اروپا برآورده نکرد و همان انتقاد همیشگی ” بین‌المللی شدن به چه بهایی ؟! ” به این بخش وارد بود . گرچه حضور گروه هایی از کشورهای حاشیه ی خلیج فارس ، جالب توجه بود و اهالی تئاتر را مشتاق کرد تا با تئاتر این کشور ها آشنا شوند . اما بدترین اتفاق در مورد این بخش از جشنواره سی و سوم این بود که به هیچ یک از این گروه های خارجی ، حتی همان یکی دو گروه با کیفیت نیز ، یک جایزه هم تعلق نگرفت ! گویا این گروه ها اصلا مورد داوری قرار نگرفته اند و فقط ویترین بین‌المللی بودن جشنواره اند !!

۵ – و شاید دلچسب ترین اتفاق جشنواره ی امسال احترام قائل شدن مسئولین و مجریان جشنواره برای مردم بود و تا حدی تحقق یافتن شعار “تئاتر برای همه “. چرا که امسال بالاخره قبل از ورود خبرنگاران و هنرمندان و که و که … ابتدا مردمی که بلیت خریداری کرده بودند به سالنها راه داده می شدند . حال بماند که در این بین به بسیاری از اهالی تئاتر به خصوص بزرگان و پیشکسوتان بی احترامی شد و این بار نیز نادیده گرفته شدند .

۶ – تحلیل و پیش بینی درباره ی برگزیدگان هر مسابقه ای از هیجان خاصی برخوردار است . منتقدین تئاتر فستیوال ، امسال نیز همچون سال های قبل ، برگزیدگان بخش های مختلف جشنواره را پیش بینی کردند  . نتیجه ی این تحلیل و پیش بینی در بخش مسابقه ی بین الملل و تازه های تئاتر ایران ، ۵۰ درصد و در بخش مرور تئاتر ایران ، ۷۵ درصد شد .

با همه ی اینها جشنواره ی امسال ، جشنواره ای متین و آرام بود ، جشنواره ای درست مانند دبیرش که آرام است و متین و البته نقد پذیر و چنانکه قبلاً نیز گفتیم ما از اردشیر صالحپور و سایر مجریان و مسئولین این دوره علی رغم همه ی ایرادات و معایب ، به علت نقدپذیری و روحیه ی مردمی شان تشکر می کنیم و امیدواریم این جشنواره آغازی باشد برای جایگاه یافتن نقد و نقادی در تئاتر ما و نیز امیدواریم مسئولین تئاتری کشور گوش به نقد و نظر اهالی و دلسوزان تئاتر ، دوره های بعد جشنواره را هرچه بهتر و بی نقص تر برگزار نمایند. انشاءالله…