عبدالرضا اکبری هنرمند مطرح کشورمان امسال در هجدهمین جشنواره نمایش آیینی و سنتی با دو نمایش “درخونگاه” و “شال و انگشتر” حضور دارد . به بهانه ی اجرای نمایش “درخونگاه” خبرنگار تئاتر فستیوال با وی در رابطه حضور او در عرصه تئاتر و جشنواره نمایش آیینی و سنتی به گفتگو نشست که در ادامه ماحصل آن را می توانید بخوانید :
عبدالرضا اکبرى در خصوص انتخاب سوژه و پرداختن به نمایش ایرانی توضیح داد: من به تئاتر ایرانی تعصب دارم و نگاه ویژه ای به آن دارم و تئاتر را همیشه هویت یک کشور میدانم و احساس می کنم تک تک ما که کار تئاتر می کنیم و یا شاگرد این مکتب هستیم و زادگاهمان صحنه تئاتر است ، وظیفه داریم حتما به تئاتر ایرانی ، موضوعات و قصه های خودمان بپردازیم و با توجه به اینکه احترام زیادی برای نمایشنامه های خارجی و نویسندگان سرشناس قائل هستم ولی با این وجود باز هم اعتقادم بر این است که ما باید قصه های خودمان را بگوئیم . زیرا مردم ما به قصه های خودمان علاقه بیشتری نشان می دهند و ما با اینکار به رشد و اعتلای فرهنگ جامعه خودمان می پردازیم . به این دلیل بود که من قصه “درخونگاه” را انتخاب کردم ، زیرا این قصه سالها دغدغه فکری من بود . قصه معروفی را انتخاب کردم و شوخی و پارودی در آن ایجاد کردم که بتوانم حرف و حدیث هایی را که مربوط به این سنت ها و آیین این آدم ها وجود دارد و جزو ریشه های اصلی فرهنگ ما محسوب می شود ، از جمله ، آداب معرفت ، رفاقت ، فتوت و مردانگی را در غالب کمدی مورد بحث قرار دهم . به همین دلیل نمایش ایرانی را با تمام ویژگی ها و خصوصیات خودش و همان رنگ و بو ، لباس ها و موسیقی که در خور و شایسته آن است را به روى صحنه بردم .
اکبرى اجراى نمایش ایرانى را کارى دشوار دانست و در خصوص کمتر پرداخته شدن به نمایش ایرانی در نسل جوان اذعان داشت: ما در این بیست سال اخیر تعداد کمى نمایشنامه نویس ایرانی پرورش دادیم و به این حوزه بسیار کم پرداخته شده و از طرف دیگری کار کردن بر روی نمایش های خارجی راحت تر است چون برای گروه های جوان علاقه مند به بازیگری هیچ محدودیتی ایجاد نمی کند . آنها یک نمایش خارجی را انتخاب می کنند و به راحتی به روی صحنه می برند و اصلا احتیاجی نیست که از کسی اجازه ای بگیرند .
وى یکی از محدودیت های انتخاب نمایشنامه های ایرانی را اجازه گرفتن از صاحب اثر عنوان کرد و گفت : گروه ها باید از صاحب اثر نویسنده ایرانی حتما اجازه بگیرند که اغلب به آنها اجازه داده نمی شود . ما به موضوعات و قصه های خودمان بسیار کم می پردازیم در حالى که ادبیات ما سرشار از این قصه های با اهمیت و جدی است و لازمه آن این است که کسانی که دراماتورژ هستند و کار تئاتر انجام می دهند و یا نویسنده نمایش هستند به این موضوع ، قصه و آیتم ها بپردازند . بعضا اتفاق افتاده که نمایشنامه نویسان جوان ایرانی نمایشنامه هایی را به سبک خارجی نوشته اند و حتی نام های خارجی بر آن گذاشته اند . من دلیل این اتفاق را نمی دانم ، نمیدانم که چرا ما از فرهنگمان گریزان شده ایم باید دلیل این مشکل مشخص شود ، در صورتی که فرهنگ ، ادبیات و فولکلور ما سرشار از ناگفته ها و زیبایی هاست و باید این را تقویت کرد .
وى در خصوص حضور این نمایش در جشنواره نمایش آیینی و سنتى گفت : غیر از این نمایش ، نمایش “شال و انگشتر” را نیز برای جشنواره اجرا آماده کرده ام . که افراد گروه آن ، متفاوت است . آن نمایش برگرفته از یک خاطره معروفی است ، خاطره مهدی مصری بزرگ که یکی از سیاه باز های بزرگ کشورمان بودند .
کارگردان نمایش ” شال و انگشتر ” در پایان افزود: من بعد از فاصله طولانی ، بار دیگر به خانه خود برگشتم ، این اتفاق چند دلیل مهم داشت . یک دلیل این بود که من در طول این سالها بسیار دلتنگ بودم و دنبال فرصت بودم که به صحنه تئاتر برگردم و نوشته هایم را روی صحنه بکشانم و خوشبختانه با اولین نمایش من این کار شروع شد . دلیل دیگر من این است که ما در تلویزیون و سینما دچار یک ضعف شدید فیلمنامه هستیم که شامل دیالوگ ، تکرار و قصه های خیلی پیش پا افتاده می شود و با بودجه خیلی محدود می خواهند بزرگترین کارها و سریال ها را بسازند . به همین دلایل کمی از آن فضا دلم کنده شد و این فرصت پیش آمد که به تئاتر برگردم . از این بابت که مردم ما با تئاتر آشتی کنند ، بسیار خوشحال هستم . همانطور که خود من پس از سالها دوری به تئاتر برگشتم. انشالله مردم ما این آشتی را با تئاتر انجام دهند .
