نمایش “نبش قبر” به نویسندگی و کارگردانی سید علی موسویان در هفدهمین جشنواره نمایش های آیینی سنتی در تالار چهارسو اجرا شد . بعد از پایان اجرا ، به سراغ محمد ساربان که به دیدن این نمایش آمده بود، رفتیم و نظر وی را در رابطه با این نمایش جویا شدیم . حاصل این گفتگوی کوتاه را در ادامه بخوانید :
این بازیگر پیشکسوت تئاتر که تا پنجمین روز جشنواره ، تنها سه کار دیده بود در رابطه به کیفیت جشنواره امسال گفت : ” چون همه کارها را ندیده ام به خودم اجازه ارزیابی نمی دهم . انشالله که همه کارها خوب بوده اند . ولی در رابطه با کارهایی که نتوانستم ببینم ، از کسانی که از سالن بیرون می آمدند جویا شدم که کارها چگونه بودند ؟ از بعضی نمایش ها احساس رضایت نمی کردند . در مجموع با این پرس و جو هایی که داشتم و کارهایی که خودم دیدم به نظرم کیفیت جشنواره ۵۰ – ۵۰ است . “
وی در ادامه درباره ی اجرای نمایش “نبش قبر” ابراز رضایت و خرسندی کرد و توضیح داد : ” خیلی خوشحال و راضی از تماشای این کار ، از سالن بیرون آمدم . به نظرم کار بسیار خوبی بود . بعد از دیدن این کار بسیار امیدوار شدم که تئاتر ما هنوز زنده است و می تواند دوباره جایگاه خود را پیدا کند. “
ساربان با ابراز تعجب از این که در کمترین مدت ممکن این کار برای اجرا آماده شده است ، ادامه داد : ” فکر می کردم حداقل سه ماه برای آماده سازی این نمایش ، کار کرده اند ؛ ولی زمان تمرین آن ها کم بود . با این حال بچه ها تا این حد با هم هماهنگ بودند و در صدا ، بازی ها ، آواز ، موضوع داستان و فضا سازی هارمونی داشتند . فکر می کنم انشالله اگر این تئاتر به زودی به روی صحنه برود بتواند تا ۵ یا ۶ ماه روی صحنه بماند و با استقبال خوب مردم روبرو شود .
کارگردان نمایش “اهالی ماه” در رابطه با سوژه ی این نمایش که بیانگر فراموشی تئاتر بود گفت : ” در هر صورت آن جریان نوستالژیکی که ما از صحنه ی تئاتر داریم مـد نظر علی موسویان ، نویسنده و کارگردان کار بود ؛ که قلم خوبی دارد و همیشه کارهای او خوب است . او در این نمایش اشاره ی دردناکی به سرنوشت و جریان تراژیک تئاتر کرده است که اشاره خوبی است ولی متاسفانه باید بگویم کــو گــوش شــنوا ؟! “
محمد ساربان در پایان با اشاره به سختی هایی که اهالی تئاتر برای اجرای نمایش شان با آن مواجه اند ، با ابراز امیدواری برای شرایط بهتر آنها گفت : ” در چند قسمت این نمایش اشاره های خوبی به مشکلات شد ، مثلا در جایی از نمایش به قرارداد تیپ اشاره شد که نادیده گرفتن آن ، مردن تئاتر است . افراد هیچ ارزشی ندارند . کسی برای آن ها قراردادی قائل نیست . با امکانات سخت اجاره سالن ، هزینه های پلاتو برای تمرین ، هیچ کدام از بچه ها امنیت اجرایی ندارند . امیدوارم شرایط برای تئاتری ها بهتر شود . آرزویم این است که چراغ تئاتر همیشه روشن بماند نه فقط به خاطر جشنواره ها ، بلکه به معنای واقعی تئاتر در سبد زندگی مردم بیاید و مردم تئاتر را جزء موارد لازم و قطعی زندگیشان بدانند . این فرهنگی است که ما به آن احتیاج داریم . “
