نمایش «دغاگر» به نویسندگی غلامرضا خضری و کارگردانی ساحل صالحی از شهر بوشهر از جمله نمایش هایی است که در چهل و سومین جشنواره بین المللی تئاتر فجر در تئاتر مولوی اجرا شد . به همین بهانه خبرنگار تئاتر فستیوال گفت و گویی با کارگردان این اثر نمایشی انجام داده است که میتوانید آن را در ادامه بخوانید :
لطفا برای مخاطبان ما توضیح مختصری درباره سوژه نمایش «دغاگر» بدهید .
نمایش «دغاگر» برگرفته از افسانه ای به نام افسانه گیسکان می باشد که در مناطق کوهستانی استان بوشهر زبان به زبان چرخیده تا به ما رسیده است. این افسانه روایتگر قصه ی عشق دختری است که دل در گرو فرمانده دشمن دارد و به همین منظور راه شکستن درب های قلعه را به دشمن نشان می دهد و دشمن بعد از فتح قلعه او را خائن شناخته و به اسب می بندند و راهی کوه و دشت می کنند تا تنش صد پاره بشود و مجازات دغاگری خود را ببیند.
آیا این نمایش آیین خاصی از بوشهر را به تصویر می کشد؟
استان بوشهر به سبب موقعیت جغرافیایی و اتفاق های تاریخی که بر او افتاده منبعی اصیل از آئین هاست. در «دغاگر» سعی کرده ایم بخشی از آئین های بیابانی و کوهستانی بوشهر را به اقتضای متن و داستان به تصویر بکشیم. از جمله آن می توان به آئین های وسیع عزاداری زنان بوشهر اشاره کرد.
آیا پیش از این نمایش «دغاگر» خود را به صحنه برده بودید؟
نمایش «دغاگر» برگزیده جشنواره استانی بوشهر است که علاوه بر اجراهای جشنواره ای به مدت ۱۵ روز در استان بوشهر به اجرا رفته است.
از تجربه ی حضور خود در جشنواره تئاتر فجر برای ما بگویید .
بی شک، در نظر بنده به عنوان یک کارگردان جوان که اثرش در بیست و یک سالگی به جشنواره بین المللی تئاتر فجر راه یافته و اکثریت عوامل و بازیگرانش را هم جوانان و حتی نوجوانان تشکیل می دهند، این جشنواره آوردگاهی است که جوانان در صورت حضور، بتوانند خود را در عرصه ایی با کیفیت و سطح بالا معرفی کنند و دیده شدن در این سطح تجربه ای عظیم در پی خواهد داشت و حتما باعث رشد و شکوفایی استعدادهای این نسل جوان خواهد شد و در پی آن حتما شاهد رشد، جهش و بالاتر رفتن سطح تئاتر ایران خواهیم بود.
وضعیت تئاتر در شهر بوشهر چگونه است؟
بوشهر با وجود اساتید بزرگ خود در زمینه تئاتر همواره در میان استان ها پیش گام بوده و حتی دارای سبک بخصوص خود است. اما این روزها که وضعیت برای استان ها بسیار سخت است، تعداد زیادی از اساتید و بزرگان تئاتر بوشهر و حتی کشور کنار کشیده اند و به همین منوال تئاتر در حال پوست اندازی و ساخت نسل جدیدی از هنرمندان تئاتری است. با وجود عدم حمایت مسئولان، ادارات یا ارگان ها همین نسل جدید هم به زودی (حتی با وجود عشق فراوان به هنر نمایش) دل زده خواهند شد. چرا که هنوز هم در عصر پیشرفت و امکانات، عاشقان تئاتر در استان بوشهر در حسینیه ها و نمازخانه ها یا سالن های انگشت شمار، آن هم بدون نور و سیستم گرمایشی تمرین می کنند و اثرشان را به ثمر می نشانند. امید که نسل جدید هم دچار دلسردی و دلزدگی نشود.
در آخر اگر صحبت نگفته یا انتقادی دارید، بفرمایید.
به جرات می توان گفت در حال حاضر هنرمندان تئاتر به جز عشق و شور درونی، هیچ کمک و پشتوانه ی محکمی برای به ثمر نشاندن آثار خود و دیدن آینده ای روشن ندارند. ما بدون هرگونه حمایت، چه مالی و چه معنوی پیش می رویم. امید که به قول ما امروزی ها (کسی ما را گردن بگیرد). اما با این وجود، سپاس از عزیزان انگشت شماری که فقط و فقط با احساس مسئولیت و عشق درونی خود و ارادت به هنر نمایش، هنوز هم به حمایت تئاتر و تئاتری ها می پردازند.
