نمایش “پناه کاه” به فرید قادر پناه، رامین معصومیان در تماشاخانه نوفل لوشاتو (ارغنون) اجرا می شود . به همین بهانه خبرنگار تئاتر فستیوال گفتگویی با کاوه مرحمتی ، یکی از بازیگران این نمایش انجام داده است که می توانید در ادامه بخوانید :
از چه سالی وارد حوزه تئاتر شده اید و در چه نمایش هایی حضور داشتید؟
از سال ۸۹ در نمایش های “مسافر اتاق شماره ۳۷” ، “رادیولوژی” ، “کمد دیواری” ، “آنتیگونه” ، “مونولیزر”، “آوریل ۱۹۱۲” ، “بازگشت به خانه” و “خانه متروک” بازی کرده ام .
در رابطه با قصه این نمایش و متن نمایشنامه توضیح دهید . چه ویژگی داشت که بازی در آن را پذیرفتید؟
در واقع قبل از اینکه متن این کار را بخوانم ، بازی در آن را قبول کردم . چرا که در کارهای قبل تجربه شکل دادن فضا و کاراکترها را به شکل کارگاهی با هم داشتیم. برای این کار هم به کارگردان ها اعتماد داشتم و بدون اینکه بدانم محتوای متن چیست ، بازی در آن را پذیرفتم. مثل تجربه‌های قبلی متن در روند تمرین‌ها تغییرات زیادی کرد تا در نهایت به نتیجه مطلوب برای تک تک بازیگران رسید.
در رابطه با ویژگی های نقش تان توضیح دهید.
واضح ترین تصویر این کاراکتر برای من یک نظامی بزدل و دغل باز است که به واسطه فرصت طلبی اش می‌تواند به مقاصد جاه‌طلبانه اش برسد. از نگاه شخصی من، این ویژگی‌ها می‌تواند نه در مورد تمام ایرانی‌ها، بلکه در مورد فرهنگ غالب این روزهای جامعه‌مان صدق کند.
با توجه به اینکه قصه ی این نمایش در فضایی سورئال شکل می گیرد برای رسیدن به نقش تان چه کارهایی انجام دادید ؟
بی تردید اولین منبع قابل مراجعه خود متن، و بعد از آن اصلاحاتی بود که کارگردان‌ها روی اتود‌ها انجام میدادند.
باتوجه به اینکه این نمایش میزانسن های پرتحرک دارد آیا بازی در آن چالشهایی برایتان به وجود آورد ؟
به جز صحنه‌هایی که باید خودم را پرت میکردم و کنترل کمتری روی بدنم داشتم، باقی کار چالش سنگینی محسوب نمی شد. چرا که تجربه‌های پیشین با گروه “ریگولیتو” همواره پرتحرک و پر از حرکات بدنی سخت بود.
صحبت پایانی اگر دارید بفرمایید :
اگر تئاتربین هستید تلاش کنید دوستان و خانواده‌تان هم به جمع تئاتربین ها اضافه شوند .
