یادداشتی بر نمایش ” خر مهره ” به کارگردانی محسن قصابیان

نوشته های فرهاد نقدعلی را نمی شود دوست نداشت . ساده ، قصه گو ، با ریتمی دلپذیر و البته به روز .

حاصل کارگردانی قصابیان بر نمایشنامه ” خرمهره ” نقدعلی نیز مانند نمایشنامه ، اصولی است و ساده و دلچسب .

قصه گو است ، قصه ای روان و در عین حال دارای گره ها و تعلیق هایی که تماشاچی را جذب نمایش می کند و ریتم نمایش را دلپذیر نگه می دارد . مکان ، زمان و موقعیت داستان نیز مشخص است و کارگردان نیز به هیچ وجه قصد ندارد با شوخی ها و یا جملات سیاسی ، ماجرا را به امروز پیوند بزند و مخاطب را گول زده و جذابیت کاذب ایجاد کنند .

میزانسن ها نیز هوشمندانه هستند و معنا دار ، بی هیچ شلنگ تخته ای و بی هیچ دکور آنچنانی و حرکات و جای گیری های زاید و بی معنا و خارج از اندازه . همه چیز صحنه ، از دکور گرفته تا همه آکسسووار صحنه و اکت بازیگران و موسیقی در خدمت نمایش است و قصه .

موسیقی نمایش گرچه نوعی گرته برداری از آثار و سبک محسن نامجو است ، اما کاملا بر اثر و فضای آن منطبق است و در ایجاد ریتم و پیش برد نمایش کارآمد و به نوعی دارای پرسوناژ . در واقع موسیقی ، هدایت گر دیگر پرسوناژها بود و به آنها فرمان می داد که چه کنند و چه نکنند .

بازیگران نیز بی هیچ حرکت اضافه و کاملا مسلط ، به اجرای نقش های خود می پردازند و بازی های کنترل شده ای دارند با کمترین تپق در گفتار و رفتار .

همه اینها در کنار هم ، مخاطب را مجذوب نمایشی می کند . نمایشی که گرچه قصه اش در گذشته می گذرد ، اما حرف امروز است و حال و اوضاع خود ِ مخاطب را در زندگی ماشینی و به زور مدرن شده امروز روزش به یاد او می آورد ، بی هیچ شوخی اضافه ، بلکه با طنزی روان و زیرپوستی و بی هیچ حرف و متلک سیاسی ِ بی مایه که شاید نمایش را برای عده ای جذاب کند اما بی شک جذابیتی کاذب است که از اثرگذاری نمایش و درک شدن  پیام واقعی آن توسط مخاطب می کاهد .

کارگردان ” خرمهره ” در اجرای نمایشنامه نقدعلی ، به یک اجرای موفق دست یافته است ، اجرایی متشکل از یک فضا سازی درست ، میزانسن های معنا دار و منطبق بر قصه و انتخاب بازیگر و گروه به جا و درست که نتیجه همه اینها ، هم مخاطب را راضی می کند و هم اهل فن را و هم منتقدین را .

                                                                        المیرا نداف – نویسنده میهمان