یادداشتی بر نمایش 《روی زمین》به کارگردانی عباس خسروی و نویسندگی افروز فروزند از آموزشگاه پندار شهرستان بروجرد

به بهانه ی اجرا در بیست و هشتمین جشنواره تئاتر لرستان

“روی زمین” اثری است اپیزودیک که به روابط بین آدم های زنده و مرده می پردازد . ۹ نفری که در سه موقعیت حضور دارند و ۵ نفر از آنها جزء دسته ی مردگان هستند . تم مشترک اپیزودها حضور مردگان و روابط عرفی یا غیر عرفی زناشویی است. نقطه ی اتصال بین اپیزود اول و سوم شخصیت زنده ی اپیزود دوم (کتایون) است. رابطه میان انسان های زنده سمبل ارتباط مدرن یعنی تلفن است. در واقع تلفن به مثابه یک کاراکتر به کار گرفته می شود. از نقاط قابل توجه و جذاب متن می توان به برخورد واقعگرایانه ی نویسنده در شخصیت پردازی و دیالوگ نویسی آدم های مرده ی جهان اثر اشاره کرد. از نکات آزاردهنده ی متن هم اینکه نویسنده در آغاز متاسفانه برای ایجاد سیر تعلیق و نشان دادن بزنگاه دگرگون ساز صحیح عمل نمی کند و نمی تواند آن چیز را که باید پنهان نگه دارد.

و اما طراحی و کارگردانی: ساختار اپیزودیک متن فضا را برای مانور کارگردان به عنوان مولف دوم ایجاد می کند. متاسفانه گروه اجرایی نه تنها به خوانشی درست از متن نرسیده اند بلکه به خوانشی غلط مرتکب شده اند که به هیچ وجه قابل جبران نیست. عدم آگاهی از نقطه گذاری منجر به عدم پویایی میزانسن می شود. برای مثال در تمامی اپیزودها بازیگران به خاطر هدایت نادرست ، آنقدر بر نقاطی بی معنی تاکید می گذارند که این تحرکات تکراری شده و تکرار مکررات باعث القاء حس ایستایی در حرکات بازیگران می شود. حرکت به مثابه سکون . تلاش کارگردان برای ایجاد تنوع بصری و استفاده از متریال های متفاوت در طراحی صحنه قابل تحسین است ، اما استفاده از سازه های انتزاعی و اشیاء رئالیستی در طراحی صحنه چشم نواز نیست. برخورد رئالیستی با طراحی صحنه ، چنان که در طراحی لباس و آکسسوار می بینیم ، می توانست موثر واقع شود. حضور پرانرژی گروه بازیگران نمایش روی زمین قابل ستایش است. جوانانی با استعداد و جویای نام که در لحظاتی ، مخاطب را سر ذوق می آورند . شناخت کافی از فضای حاکم اثر و هدایت صحیح بازیگران ، می توانست به پرداخت هرچه بهتر آدم های نمایش کمک کند تا مخاطب ، شاهد بازی یکدست بازیگران جوان این اثر باشد.

میلاد دِلان – تئاتر فستیوال