نمایش “سیه سول” به کارگردانی محسن حلوایی و حسن رضایی از بوشهر در سی و سومین جشنواره ی فجر به روی صحنه رفت . به همین بهانه تئاتر فستیوال به سراغ این دو کارگردان رفته و با آنها مصاحبه ای داشته است .
از اجرای امشب راضی بودید ؟
حلوایی : بله ، اجرا نسبتا خوب بود .
چرا این نمایشنامه را برای اجرا انتخاب کردید ؟
رضایی : در گروه نمایشی ” هیرو ” که مدت هاست کار می کند ، معمولا ایده هایی داریم که جمعی روی آن کار می کنیم و ایده ها در گروه رد و بدل شده و بعد مشخص می شود که آیا این ایده از نظر جدابیت و موضوع مناسب اجرا است . به عنوان مثال برای الان که چند موضوع خاص داشتیم ، این کار را انتخاب کردیم . برای اینکه خط مشی گروه و فضایی که دوست داشتیم در اجرا داشته باشیم در این کار بسیار مناسب بود .
چه شد که تصمیم گرفتید این کار را در جشنواره ی فجر با گویش خودتان اجرا کنید ؟
حلوایی : در واقع چون این زبان ، زبان مادری آقای رضایی است و خودشان بچه ی منطقه ی دشتی هستند و چون این گویش جزو سه گویش اصیل ایرانی است که هیچ تغییری در آن ایجاد نشده است و ریشه ی این گویش به پهلوی ساسانی بر می گردد و این گویش ضرب آهنگ و ریتم خاصی دارد که بار دراماتیکی اثر را و تاثیرگذاری نمایش را بهتر می کند ، حس بهتری نسبت به این گویش داشتیم . و احیای گویش دشتی هم دلیل دیگر این کار بوده است .
رضایی: علاقه مندی به زبان مادری و همانطور که آقای حلوایی گفتند به خاطر آن اصالتی که این زبان دارد ، دوست داشتم آن را در یک اثر مکتوب مثل نمایشنامه بیاورم و در یک اثر اجرایی به نام نمایش “سیه سول” اجرا شود .
آیا برای اجرا در جشنواره ی ی فجر به فکر بالانویس هم بودید؟
رضایی : فکر می کنم که این کار موضوع آشنایی دارد . یعنی دوستانی که اهل نمایش هستند و در جشنواره ی فجر کار می بینند موضوع برایشان آشنا است . موضوع عشق یک مرد سیاه به یک زن سفید آشنا است و اتللو را به یاد می آورد . به خصوص که از لحاظ اجرایی هم سعی کردیم خیلی از صحنه ها را بدون دیالوگ داشته باشیم .
حلوایی : سعی ما بیشتر بر آن بود که به سمت حرکت برویم و مثل نمایش های امروز کمتر از دیالوگ استفاده کنیم . اگرچه این نمایش دیالوگ داشت ولی اگر عنصر دیالوگ ها و بیان را از نمایش حذف کنیم در نمایش حرکت و تصویرسازی و به نوعی موسیقی می تواند این کار را کامل کند و اگر ضعفی در ارتباط با زبان نمایشنامه و دیالوگ ها باشد خود بن مایه ی داستان ، حرکت ها و موسیقی می تواند آن را کامل کند و این نقص را تا حدودی برطرف سازد .
آقای حلوایی این کار چندمین حضور شما در جشنواره ی فجر است ؟
حلوایی : امسال دومین حضور من در جشنواره ی فجر است .
رضایی : ما به عنوان کارگردانی مشترک در جشنواره ی بین المللی فجر اولین حضورمان است . ولی خوب ما سالهاست که کار می کنیم و فکر می کنم این سومین کار ماست که به جشنواره ی منطقه ای رسیده بود و در سومین کار موفق شدیم که وارد جشنواره ی بین المللی فجر بشویم .
تا به امروز کیفیت جشنواره را چگونه ارزیابی می کنید ؟
رضایی : ما تازه دو روز است که رسیده ایم و فقط دو کار از کارهای جشنواره را دیده ایم .
حلوایی : بالاخره هر جشنواره ای یک محاسن و معایبی دارد . ولی در کلیت همین که برای بچه ها ایجاد انگیزه می کند و برای بچه های شهرستان تبدیل به زمینه ای برای دیده شدن ، می شود خیلی خوب است . طبعا خیلی اوقات در بعضی موارد ضعف هایی هم وجود دارد . ولی در مجموع من فکر می کنم به این دو دلیل جشنواره ی خوبی است.
رضایی : الان تنها راه حلی که شاید برای بچه هایی که خارج از تهران کار می کنند ، همین جشنواره ها است به خصوص همین جشنواره ی بین المللی فجر که بتوانند در آن خودشان را نشان بدهند که برای آنها تبدیل به سکوی پرتابی شود .
برای جشنواره ی فجر چه مقدار تمرین داشتید ؟
رضایی : ما از فروردین ماه امسال شروع کردیم و فکر می کنم تا الان به جز جشنواره ی منطقه ای یک ماه تا یک ماه و نیم تعطیلی داشتیم و بقیه اش را تماما در حال تمرین بودیم .
چقدر شانس جایزه گرفتن برای خود متصور هستید؟
حلوایی : در بخش ما ۲۷ اثر نمایشی است و طبعا هر کاری که در کلیت خودش فضای بهتری از لحاظ تئاتری و نکته هایی که باید در جشنواره ذاشته باشد ، رعایت بکند شانس بهتری دارد . ولی من هم امید هایی دارم ولی نمی توانم بگویم چقدر . چون آثار آنقدر گسترده هستند و من امیدوارم که بتوانیم حداقل اندک شانسی داشته باشیم .
رضایی : من بیشتر از اینکه به فکر جایزه باشم ، به فکر دیده شدن کار هستم . اگر کار دیده شود و در موردش صحبت شود ، خود این برای ما جایزه است .
