یادداشتی بر نمایش ” گفت و گوی فراریان ” به کارگردانی میلاد شجره
فضای نمایش ” گفت و گوی فراریان ” در اولین برخورد یادآور ” مردگان بی کفن و دفن ” ژان پل ساتر است و وام دار بودن نمایشنامه از ” گفت و گوی فراریان ” برشت نیز در نگاه اول آشکار است .
فضایی بسته و دکوری ناچیز که خواهی نخواهی یک سلول زندان را تداعی می کند و پرسوناژها که گویی در گفت و گویی ظاهرا بی پایان به سر می برند ، زندانیانی که همه منتظر فرصتی برای فرار هستند .
نمایشنامه ” گفت و گوی فراریان ” نمایشنامه ای است که گرچه در نگاه اول قصه گو به نظر نمی رسد ، اما قصه می گوید ؛ آن هم با کمترین استفاده از دیالوگ ها برای قصه تعریف کردن ولی با استفاده از ابزارهای نمایش و نهایتا هنر بازیگران ایفا گر پرسوناژها . قصه ای که زمان و مکانش گرچه در نوسان است اما برای مخاطب واضح است و موقعیتی را بیان می کند که همیشگی زندگی بشر است .
پس اولین قدم ، محکم است و تقریبا بی نقص .
کارگردانی نمایش ، هوشمندانه است .
میلاد شجره علی رغم جوان بودن ، میزانسن را خوب می شناسد ؛ آن هم میزانسنی بدون بهره بردن از نور و رنگ و با کمترین استفاده از موسیقی و در واقع استفاده کامل و صد در صدی از بازیگر و البته دیالوگ . آن هم بی اینکه نمابش از ریتم بیفتد و مخاطب خسته شود .
دکور نمایش ناچیز اما کاربردی است و اگر میز لپ تاپ را حذف کنیم ، عملا شاهد یک سلول زندان هستیم . در واقع میز لپ تاپ با در حاشیه قرار گرفتن ، چه بر روی سن و چه در متن داستان ، خود به خود حذف می شود و تبدیل به ابزاری برای بیان قصه می شود تا اکسسواری زائد و ناهمگون با فضای نمایش .
بازیگران ” گفت و گوی فراریان ” نیز بازی بی نقصی رائه می دهند .
رضا بهبودی ، بی شک و بی نیاز به توضیح برترین بود و نفس تماشاچی را در سینه حبس می کرد و دو بازیگر دیگر ( مهرداد مصطفوی و آوا شریفی ) نیز پنان به اندازه و کنترلف شده بازی کردند که کم تجربه بودنشان در قیاس با ضا بهبودی اساسا به چشم نمی آمد . بازیگران ” گفت و گوی فراریان ” در حین گفت و گوی مداومی که در طول نمایش در جریان بود ، بدون اینکه دیالوگ ها در این امر نقشی داشته باشند و با استفاده از لحن کلام و لحن بدن خود ، پرسوناژهایی که بازی می کردند را به مخاطب معرفی می نمودند و این امتیازی بزرگ است برای بازیگر تئاتر و نیز نمایشی که بازی می کند.
” گفت و گوی فراریان ” نمایشی است که گرچه در ظاهر شبیه آثار بزرگ ِ به ظاهر بزرگان ِ تئاتر نیست و در سالنی کوچک و جدا افتاده اجرا می شود ، اما فی الواقع نمایشی است حرفه ای که تماشاچی را از هنر تئاتر بهرمند می کند و برای کارگردان جوانش قدمی است مطمئن ، اصولی و رو به جلو .
المیرا نداف – نویسنده مهمان
