یادداشتی بر نمایش “آنتیگونه” محصول کشور هلند ، به بهانه اجرای آن در پانزدهمین جشنواره ی بین المللی تئاتر عروسکی تهران _ مبارک

اجرای دوم نمایش “آنتیگونه” ، تقریبا آخرین اجرای پانزدهمین جشنواره ی تئاتر عروسکی تهران _ مبارک بود . اجرایی که با نزدیک به ۱ ساعت تاخیر  ، برخورد خالی از احترام اهالی جشنواره با مردم و اشغال ردیف های به اصطلاح VIP توسط کارکنان تئاتر شهر و عوامل جشنواره و البته خالی نگه داشتن بخشی از آن برای آقای مرادخانی ، همراه بود و نهایتا هم آقای مرادخانی بعد از شروع اجرا رسیدند ، یعنی با بیش از ۱ ساعت تاخیر . البته جای خوشحالی است که آقای مرادخانی شأن تئاتر را حفظ کردند و وقتی حین اجرا رسیدند وارد سالن نشدند و ایستاده کار را دنبال کردند .

“آنتیگونه” ای که گروه هلندی در این جشنواره اجرا کردند را بی شک می توان تنها اثر قابل دیدن از میان گروه های بین المللی حاضر در جشنواره دانست . جشنواره ای که با دعوت از گروه های دسته چندم کشورهای خارجی سعی در بین المللی شدن داشت و ما را هر بار که به تماشای این آثار خارجی نشستیم ، نا امید کرد .

  “آنتیگونه” نمایشی است که نمایشنامه ساده و روانی دارد ، نمایشنامه ای با تغییرات اندک و منطقی در اصل نمایشنامه “آنتیگونه” ، تغییراتی که مخاطب را با اثر همراه می کند و خدشه ای در آن وارد نمی کند . عروسک ها در این نمایش علاوه بر طراحی دقیق و اصولی و کاربردی ، دارای شخصیت هستند و نحوه عروسک گردانی نیز به گونه ای است که عروسک ها برای مخاطب پذیرفتنی می شوند . عروسک گردانان علاوه بر عروسک گردانی خود دارای پرسوناژ هستند و به صورتی کاملا حرفه ای دو عمل عروسک گردانی و بازیگری را تواما انجام می دهند .

میزانسن ها در “آنتیگونه” بسیار دقیق و حساب شده است و در آن علاوه بر توجه به القا معانی ، به حرکات بازیگران و توانایی آنها نیز توجه شده است . استفاده از موسیقی و صدا نیز کاملا هوشمند است و تماشاچی را همراه اثر می کند .

“آنتیگونه” ی هلندی شاید یک تئاتر صد در صد اصولی و بی اشکال نباشد اما اثری است قابل قبول که در وانفسای این دوره از جشنواره ، غنیمت است و ما را مجبور می کند که مثلا چون بروشوری کامل به تماشاچی داده است او را تحسین کنیم چرا که سایر آثار بین المللی اینگونه نبوده اند ، ما را مجبور می کند که چون بالانویسی کامل و گویا دارد او را تحسین کنیم ، چرا که سایر آثار بین المللی اینگونه نبوده اند  و با این حال گروه هلندی یک گروه کامل تئاتر بودند ، گروهی که از کارگردانی تا بازیگری و موسیقی و عوامل پشت صحنه اش کامل و مردمی بودند و ارزش هنر ، هنرمند  و صد البته مخاطب هنر را می دانستند و به او احترام می گذاشتند و این احترام به همین در  اختیار گذاشتن بروشور و یا در نظر گرفتن بالانویس خلاصه نمی شود ،  چرا که آنان اساسا در ارایه هنر خود نیز از دل و جان مایه گذاشته و ارزش هنر و مخاطب هنر را حفظ نمودند .

واینگونه است که یک جشنواره ی سطح پایین ، سلیقه مخاطب را نیز به پایین می کشد و توقع او را کم می کند و نتیجتا جلوی پیشرفت تئاتر مملکت را می گیرد !

المیرا نداف – نویسنده مهمان