یادداشتی بر نمایش “قربانی” به کارگردانی فرید یوسف پور
نمایش “قربانی” به کارگردانی فرید یوسف پور یکی از نمایش هایی است که در دومین سوگواره خمسه در تالار محراب به روی صحنه رفت . نمایشی است که قصه می گوید اما گویی بر نمایشنامه ای که سیروس همتی آن را نوشته دراماتورژی صورت نگرفته و به همین دلیل مخاطب را تحت تاثیر قرار نمی دهد . روایت داستان به گونه ای است که ما چند پرده از زندگی احسان را می بینیم . قطعات تکه تکه شده ای که میان آن ها خلاء هایی برای پر شدن وجود دارد .
نکته ی قابل توجه در روند قصه گویی این است که در خلال روایت همین قصه ی ساده ، در قالب طنز ، گریزهایی به مسائل اجتماعی و سیاسی نیز می زند . به عنوان نمونه دیالوگ های پلیس گذرنامه (با بازی خوب محمد لوانی) در فرودگاه و اکت های او در برخورد با مسافران کشورهای مختلف ، نگاه سیاسی موجود به کشورهای مختلف را به خوبی نشان می دهد . در اینجا جا دارد به بازی خوب میرنادر مظلومی که نقش احسان و پدرش را بازی می کند و آرزو روشناس (مادر احسان) اشاره کرد . البته باقی بازیگران نیز بازی های قابل قبولی از خود ارائه داده اند .
یکی از نکات مثبت نمایش “قربانی” موسیقی آن است که بهرنگ معتمدی آهنگسازی آن را بر عهده داشته است . بهره گیری کارگردان از موسیقی بیشتر برای تعویض فضای نمایش میان رئال و سورئال است و از موسیقی برای تاثیرگذاری بر مخاطب سوء استفاده نمی کند .
فرید یوسف پور میزانسن و ریتم را به خوبی درک کرده و استفاده از نور را هم می داند . اما همه ی این ها مسائلی است که باید یک کارگردان تئاتر نسبت به آن ها درک و آگاهی درستی داشته باشد تا بتواند یک نمایش قابل قبول را به روی صحنه ببرد .
“قربانی” یک نمایش خوب و قابل قبول برای یک اجرای جشنواره ای است البته اگر سوگواره خمسه را در قالب جشنواره در نظر بگیریم . اما اگر یوسف پور تصمیم به اجرای عموم این نمایش دارد ، به او پیشنهاد می کنم تامل بیشتری روی قصه و دراماتورژی اثر داشته باشد تا بتواند نتیجه ی بهتری در جذب مخاطب بگیرد .
فرهاد ابراهیمی والا – تئاتر فستیوال
مرسی از یادداشت خوب شما.