یادداشتی بر نمایش ” مجلس سیاه بازی ناز کنیز ” به کارگردانی علی جاور در هفدهمین جشنواره نمایش های آیینی و سنتی

نمایش مجلس سیاه بازی ناز کنیز را می توان یک نمایش متوسط رو به بالا دانست . یک نمایش سیاه بازی که موضوع و ساختار سنتی دارد اما کارگردان اثر توانسته است با ظرافت موضوعات روز را در کارش بگنجاند . هرجند که این گنجاندن موضوعات روز ، سوژه را به روزنمی کند و همچنان نمایشی آیینی و سنتی به سبک قدیم و با سوژه ای قدیمی می بینیم اما خلاقیت های کارگردان اثر، مخاطب امروز را با یک نمایش و سوژه کاملا سنتی همراه می کند . مثلا اینکه در لحظه ی مواجهه مخاطب با سیاه ،  بازیگر شروع به رپ خواندن می کند و یا معضلات اجتماعی و سیاسی روز را پرسوناژ سیاه به نحوی مناسب و جذاب بیان می کند . البته تمام اینها باعث شده است که ستاره ی نمایش فیروز (سیاه) باشد و بازیگران دیگر نمایش نتوانند آنطور که باید موفق ظاهر شوند .

طراحی صحنه مناسب و قابل قبول است . میزانسن ها خالی از ایراد نیست اما قابل اغماض است . میزانسن ها اغلب تکراری و گاها بی دلیل است ، اما می توان از ایرادات جزیی چشم پوشی کرد ، چرا که مخاطب را آزار نمی دهد .

شاید بتوان بزررگترین ایراد این نمایش را موسیقی آن دانست ، موسیقی که همراهی ویولن ودف و تنبک است ، گاهی خارج زده می شود و گاهی کاملا بی ربط به اجرای نمایش نواخته می شود و گاهی نیز شدیدا گوش خراش است . در واقع موسیقی اثر هم در آهنگسازی و طراحی اشتباه است و هم در اجرا ناموفق عمل کرده است .

نمایش مجلس سیاه بازی ناز کنیز می تواند مخاطب را ناراضی از سالن خارج نکند و شاید اگر جشنواره رقابتی بود می توانست یکی از گزینه های بهترین بازیگر مرد باشد .

سعید خالقی – تئاتر فستیوال