نمایش ” جویندگان عشق ” در اولین روز هجدهمین جشنواره ملی نمایش های آیینی و سنتی در خانه نمایش با مخاطب کمی به روی صحنه رفت در حالی که این نمایش نیز به سبک و سیاق نمایش های ایرانی با مخاطب ارتباط می گرفت و این موضوع کار را برای بازیگران سخت نمود .

این نمایش به شدت از متن ضربه خورده است . نمایشنامه این اثر چفت و بست لازم را در روایت قصه و شخصیت پردازی ندارد و در حد و اندازه های یک کار مدرسه ای ظاهر شده است . اغلب موقعیت ها و کاراکتر ها بدون منطق هستند و اتفاقات ابتدایی نمایش با انتهای کار به خصوص بعد از عاشق شدن سیاه و میرزا اثر را دو پاره کرده است و مهم تر از همه نحوه ی عاشق شدن و وصال پرسوناژها است که هندی وار دلداده می شوند و به هم می رسند و اساسا چون روند پیش روی داستان بر اساس همین عشق شکل می گیرد ، نپرداختن و رد شدن سر سری از آن لطمه جدی به اثر وارد نموده است .

سیاه که در نمایش های ایرانی معمولا به صورت تیپیکال ریز نقش ، چابک و قد و قواره ای کوتاه تر از میرزا یا ارباب خود را دارد ، در این نمایش تنومند تر و بلند تر از میرزا است و خب دلیل خاصی هم برای این روند در نمایش بیان نمی شود .

ساسان قجر در نقش سیاه تنها بازیگری است که بر کار خود مسلط است . بر خلاف او دیگر بازیگری که نقش سیاه زن را ایفا می کند با اکت ها و اطوار های اضافی گویا اساسا جایگاه سیاه را در نمایش درک نکرده است و بد بازی می کند .

ریتم کند نمایش ، دومین و مهم ترین ایراد کار محسوب می شود و علی رغم آن که اجرا همراه با موسیقی است ولی نمی تواند به خوبی تنوع فضایی ایجاد کند و در برخی صحنه ها برای مخاطب خسته کننده می شود  . قرار گرفتن این دو پرسوناژ – یعنی میرزا و سیاه – در موقعیت های مختلف مانند بیابان نیز کش دار است و حوصله مخاطب را سر می برد . چرا که صحنه هایی دارد که یک عمل ، چند بار تکرار می شود و باید در هر بار انجام آن تماشاچی قهقهه بزند که این طور نمی شود . اساسا این نمایش نمی تواند در موقعیت های مختلفِ ” جویندگان عشق ” به غیر از یکی دو صحنه از تماشاگر قهقهه که هیچ ، حتی خنده بگیرد .

نمایش ” جویندگان عشق ” اگرچه با داشتن ” سیاه ” ، موسیقی و قصه ای قدیمی درباره عشق در جشنواره حضور دارد اما نمی تواند انتظار ها را از یک نمایش ایرانی با مختصات خاص خود بر آورده کند .

فرهاد ابراهیمی والا – دپارتمان نقد تئاترفستیوال