اشاره : یادداشت زیر نوشته ی محمد ساربان ، کارگردان و بازیگر تئاتر است که در ویژه نامه ی تئاتر فستیوال با نام بهار فستیوال به مناسبت فرا رسیدن بهار ۱۳۹۴ منتشر شده است .
ﺳﺎل ﻧﻮ ﻣﻴﺸﻮد و ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻣﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻬﻨﻪ و دردﻣﻨﺪ ! و ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﺑﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ و اﺧﺘﺼﺎص اﻋﺘﺒﺎرات ﻻزم و ﺳﺎﺧﺖ ﺳﺎﻟﻦ ﻫﺎی ﺑﻴﺸﺘﺮ !
ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن در ﭘﻲ ﻫﻢ و در اﻳﻦ ﺳﺎل ﻫﺎی ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻗﻮل داده اﻧﺪ و ﻗﻮل و اﻣﻴﺪوار ! اﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﻘﻖ ﺷﺪن ﻗﻮل ﻫﺎﻳﺸﺎن ﻫﻴﭻ اﻋﺘﺒﺎری ﻧﺒﻮده و ﻧﻴﺴﺖ !
ﺑﻪ راﺳﺘﻲ ﭼﺮا اﻳﻦ ﻫﻨﺮ ﺗﺎرﻳﺨﻲ و ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ در ﻛﺸﻮر ﻣﺎ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻮرد ﺑﻲ ﻣﻬﺮی اﺳﺖ ؟!
اﻛﺜﺮ ﻧﻬﺎد ﻫﺎ ،ﺳﺎزﻣﺎن ﻫﺎ و اﻧﺠﻤﻦ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ درﻳﺎﻓﺘﻪ اﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮای ﺑﻴﺎن ﻣﻨﻈﻮر و دﺳﺖ ﻳﺎﺑﻲ ﺑﻪ اﻫﺪاف ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ و اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ و ﺗﺒﻠﻴﻐﻲ ﺧﻮد ، اﺑﺰاری ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪﺗﺮ و ﺟﺬاب ﺗﺮ از ﺗﺌﺎﺗﺮ وﺟﻮد ﻧﺪارد ، اﻣﺎ آﻳﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻫﻤﺎﻧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ در ﻫﺠﻮم ﺟﺸﻨﻮاره ﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺗﺌﺎﺗﺮی ﻫﺮ ﺳﺎﻟﻪ ﺷﺎﻫﺪ آن ﻫﺴﺘﻴﻢ ؟ ﺟﺸﻨﻮاره ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻧﮕﻮﻳﻴﻢ ﺑﻲ ﻛﻴﻔﻴﺖ ﻻاﻗﻞ ﻛﻢ ﻛﻴﻔﻴﺖ اﻧﺪ و ﺗﺎﺛﻴﺮ ﭼﻨﺪاﻧﻲ در روﻧﺪ ﭘﻴﺸﺒﺮد اﻣﺮ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﮔﺴﺘﺮدﮔﻲ آن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻗﻮی اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻧﺪارﻧﺪ .
ﺻﺮف ﻧﻈﺮ از ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﻫﺎی ﻧﺴﺒﻲ ﺑﻌﻀﻲ اﺟﺮاﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﺎ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﺧﻮب ﻫﻢ رو ﺑﻪ رو ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ، ﺑﺎﻳﺪ اﻋﺘﺮاف ﻛﺮد ﻛﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻣﺎ ﺑﻴﻤﺎر اﺳﺖ و ﻛﻢ ﺗﻮان ، ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻣﺎ ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ و ﻣﺤﺪود ، ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻫﺎی درﺟﻪ ﺳﻮم و ﭼﻬﺎرم ﻛﺸﻮرﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ در ﺟﺸﻨﻮاره ﻓﺠﺮ ﺣﻀﻮر ﻣﻲ ﻳﺎﺑﻨﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ، در اﻳﻦ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻣﻲ ﻳﺎﺑﻴﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪه اﻳﻢ !
ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻓﻌﺎل و ﭘﺮرﻧﮓ و روﻧﻖ و ﺗﺎﺛﻴﺮ ﮔﺬار ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم داﺷﺘﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪ ای ﻣﺪﻧﻲ ، ﭘﻮﻳﺎ و ﺑﺎ ﻓﺮﻫﻨﮓ اﺳﺖ ﺳﻴﻞ ﺧﺮوﺟﻲ ﺗﺌﺎﺗﺮی ﻫﺎ از داﻧﺸﻜﺪه ﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﺎﻟﻘﻮه ﻧﻴﺮوی ﻋﻈﻴﻤﻲ از ﺟﻤﻌﻴﺖ آﻣﺎده ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﺮای اﺣﻴﺎی ﺗﺌﺎﺗﺮ اﺳﺖ . اﻣﺎ اﻳﻦ ﺧﺮوﺟﻲ ﻫﺎ ﺑﺪون اﻳﺠﺎد اﻣﻜﺎﻧﺎت ﺳﺨﺖ اﻓﺰاری و ﺑﺪون ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ ﻛﻼن راه ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺑﺮد .
ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﻳﻚ از دﺳﺖ اﻧﺪرﻛﺎران ﺗﺌﺎﺗﺮ و ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ ﺑﺎزﻳﮕﺮ ، آرزوﻣﻨﺪم روزی ﺑﻬﺎر ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﻓﺮا ﺑﺮﺳﺪ ، ﺑﻬﺎری ﻛﻪ آدم ﻫﺎی ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ دﻏﺪﻏﻪ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ . دﻏﺪﻏﻪ ای ﻛﻪ اﻣﺮوزه ﻣﺎ را از ﻧﻴﻞ ﺑﻪ اﻫﺪاﻓﻤﺎن ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻧﺎ داﺷﺘﻦ ﻳﻚ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﭘﻮﻳﺎ ، ﺗﺎﺛﻴﺮﮔﺬار ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﺎﻧﺪﻧﻲ و ﺟﺰو ﻻﻳﻨﻔﻚ ﺑﺨﺶ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ و اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ وﻃﻦ ﻣﺎﺳﺖ ، ﺑﺎز ﻣﻲ دارد .
ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ رﺳﻴﺪه اﻳﻢ ﻛﻪ دﻏﺪﻏﻪ ﻫﺎی ارﺗﺰاق و و ﻋﺪم اﻣﻨﻴﺖ ﺷﻐﻠﻲ ﻏﺎﻟﺐ ﺑﺮ دﻳﮕﺮ ﻧﮕﺮاﻧﻲ ﻫﺎﻳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮای ﺗﺌﺎﺗﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ .
ﻛﻢ رﻧﮓ ﺷﺪن ﺣﻀﻮر ﭘﻴﺸﻜﺴﻮﺗﺎن ﻫﻨﺮ ﺗﺌﺎﺗﺮ اﻋﻢ از ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ ﻧﻮﻳﺲ و ﻛﺎرﮔﺮدان و ﻧﻔﻲ ﺑﺮﺧﻲ از آﻧﺎن ﻛﻪ ﺑﺨﺸﻲ از ﺗﺎرﻳﺦ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ، ﻓﺮﺳﻮده ﺷﺪن ﻣﻜﺎن ﻫﺎی ﺗﺌﺎﺗﺮی ، ﺳﺎﺧﺖ و ﺳﺎز ﺳﺎﻟﻦ در ﻧﻘﺎﻃﻲ از ﺷﻬﺮ ﻛﻪ ﻛﺎرﺷﻨﺎﺳﻲ ﻻزم ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﻲ روی آن ﻫﺎ اﻧﺠﺎم ﻧﺸﺪه ، ﻋﺪم ﺑﻮدﺟﻪ ﻛﺎﻓﻲ ، ﻋﺪم ارﺗﺒﺎط ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ و داﺋﻤﻲ ﺑﺮای ﺣﻀﻮر ﻣﺘﺪاوم در ﺟﺸﻨﻮاره ﻫﺎی ﺑﺰرگ ﺗﺌﺎﺗﺮی ، ﻣﺤﺪودﻳﺖ در اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻮﺿﻮع و اﺟﺮا و ﻛﻨﺘﺮل ﻫﺎی ﺳﻠﻴﻘﻪ ای و ﻧﮕﺮاﻧﻲ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺎرﮔﺮداﻧﻲ و ﮔﺮوﻫﺶ ﺣﻴﻦ اﺟﺮای ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺧﻮد دارد ، ﻫﻤﻪ و ﻫﻤﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﻲ ﺷﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ در دوران ﺳﺮد ﺗﺌﺎﺗﺮی ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺒﺮﻳﻢ .
اﻳﻨﻚ ﺑﻬﺎر ﻓﺮا ﻣﻲ رﺳﺪ ، آﻳﺎ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﻬﺎری ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ؟!
اﻳﻨﺠﺎﻧﺐ ﺿﻤﻦ ﺗﺒﺮﻳﻚ ﺳﺎل ﻧﻮ ﺑﻪ ﻫﻢ وﻃﻨﺎن و دﺳﺖ اﻧﺪرﻛﺎران و ﺧﻴﻞ ﺑﻲ ﻛﺎران ﺗﺌﺎﺗﺮی ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﺳﺎل آرزوﻣﻨﺪم ﺷﺎﻫﺪ ﺷﻜﻮﻓﺎﻳﻲ واﻗﻌﻲ و داﺋﻤﻲ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻛﺸﻮرﻣﺎن در ﺳﺎل ﻫﺎی آﺗﻲ ﺑﺎﺷﻴﻢ و از اﻳﻦ اﻧﺠﻤﺎد و ﺑﻼﺗﻜﻠﻴﻔﻲ ﺑﻴﺮون آﻳﻴﻢ.ﺳﺎﻟﻦ ﻫﺎ ﮔﺴﺘﺮش ﻳﺎﻓﺘﻪ و ﭘﺮ روﻧﻖ ﺑﺎﺷﻨﺪ ، ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻫﺎ ﺟﺎن دار وﻣﺎﻧﺪﮔﺎر ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮان ﺷﺎد و رازی و ﺣﻘﻮق واﻗﻌﻲ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮی ﻛﻪ ﺑﺨﺶ ﻋﻈﻴﻢ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﻛﺸﻮر ﻣﺎﺳﺖ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻛﺎﻣﻞ و ﺟﺎﻣﻊ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه، آن را ﺑﺎور داﺷﺘﻪ و ﺑﻪ آن اﺣﺘﺮام ﺑﮕﺬارﻳﻢ .
