” خرده نان ” یک نمایش ساده و دلچسب است که نانِ همین سادگی را هم می خورد !
یک قصه ساده ، شخصیت های ساده ، اتفاق های ساده ، نقطه عطف و گره های ساده و یک پایان بندی ساده ، همه چیز در عین سادگی ، اما با دقت بسیار روی جزئیات رخ می دهد .
در ” خرده نان ” بعد از سادگی ، توجه به جزئیات و جزئی ترین جزئیات ، نمایش را رو به جلو می برد و ریتم مناسب با نمایشنامه و سوژه ی آن را خلق و حفظ می کند . در واقع ” خرده نان ” یک دوئت زیبا است میان دو بازیگر توانایش که با ساده ترین و جزئی ترین اکت ها و حتی میمیک های صورتشان به پرسوناژها شخصیت می بخشند و به خوبی با حفظ راکوردهایشان ریتم نمایش را حفظ می کند .
ریتم ” خرده نان ” دقیقا ریتم حرکات و زندگی یک زوج مسن است ، یعنی علی رغم ظاهر کندش ، ریتم نمایش درست و منطقی است . در فضاسازی اثر بسیار کارآمد است و اتفاقا تلنگری که احتمالا کارگردان قصد داشته است به مخاطبش بزند با همین ریتم حاصل می شود ؛ ریتمی کند ، پیرمآبانه و بی تفاوت و با وسواس های بی معنا ( آکسان گذاری هایی که بُعدِ وسواسی پرسوناژها را نمایش می دهد ) که شاید شبیه به ریتم زندگی خیلی از ما در این روزگار باشد .
طراحی صحنه نیز ، خوب و کارآمد است و صد البته ساده ، از همه آکسسوارها استفاده می شود و درست هم استفاده می شود و همه چیز روی صحنه در خدمت هدفی است ، شاید هدفی ساده و جزئی ، اما موثر . تنها کاش سقف ، شیروانی طراحی نمی شد تا از ابتدای نمایش آپارتمان بودنِ خانه را راحت تر حدس می زدیم نه اینکه تصور کنیم پرسوناژها در خانه ای ویلایی با سقفی شیروانی زندگی می کند .
” خرده نان ” نمایشی است که همه را راضی می کند . قصه ای ساده می گوید که هر کسی از هر قشری را درگیر می کند ، بازیگران توانایی دارد که به پرسوناژها ، معنا می بخشد آن هم با اکت هایی ساده و جزئی اما به خوبی مخاطب را با همان اکت ها ، شرطی می کنند تا شخصیت ها را بشناسند و به لایه های درونی آنها بروند . میزانسن ها در خدمت قصه هستند و ساده اند و …
اما این سادگی را نباید ساده دانست . کوروش سلیمانی در ” خرده نان ” بسیار حرفه ای از عهده ی دشواری این سادگی برآمده است . ” خرده نان ” یک نمایش ساده اما به شدت دشوار است . چرا که در صورت حذف این سادگی ، روح اصلی نمایش نابود می شود ، روحی که سلیمانی به خوبی از عهده ی حفظ آن برآمده است .
الیمرا نداف – نویسنده مهمان
