نمایش ” پدر ” ، نمایشی تاثیر گذار است . این نمایش روی سوژه ای دست گذاشته که مبتلا به بشر امروز است و موقعیتی را تصویر می کند که واقعا برای هر انسانی تامل برانگیز است.

” پدر” روایت گر سرنوشت مردی است که همسر و دختر کوچک خود را از دست داده و در سن پیری دچار فراموشی شده است و حالا تنها دختر او از او نگهداری می کند . وضع این مرد روز به روز بدتر می شود و همسرِ دخترش که از وجود او خسته شده است بالاخره دختر را راضی می کند تا پدر خود را به آسایشگاه سالمندان بسپرد.

اولین نکته ای که  در این نمایش وجود دارد نوع روایت قصه است . ماجرا بسیار زیبا و ظریف روایت می شود. در مقاطعی ما همه چیز را از نگاه پدر می بینیم و در مقاطعی واقعیت را .

این مرز باریک به خوبی در نمایش مشخص شده است.

این تغییر فضا در نمایش خطر گیج شدن تماشاچی را به شدت به دنبال دارد، که اگر تنها یک خطای کوچک رخ دهد ، نمایش دچار این نقطه ضعف می شود . اما کارگردان اثر با فهم درست پیام نمایشنامه و فضا سازی درست توانسته است از بروز این آسیب در نمایش جلو گیری کند .

صحنه ی بی تکلف ، ساده و مینیمالیستی نمایش هم دقیقا در همین راستا طراحی شده تا از آسیب سردر گمی تماشاچی جلو گیری کند.

بازی های روان و به دور از هر گونه خودنمایی بازیگران نیز به روند مثبت اجرا کمک کرده است.

این نکته بسیار مهم است. چرا که نقش بازیگرانی چون میرطاهرمظلومی یا محسن بهرامی بسیار کوتاه است و این کوتاه بودن نقش این آسیب را در پی خواهد داشت که بازیگر بخواهد خودنمایی کند و این کوتاهی حضورش را به نوعی جبران کند. اما در نمایش ” پدر” می بینیم که بازی ها بسیار به اندازه، درست و در راستای نمایش هستند.

کارگردان نمایش از داشته های خود بهترین استفاده را کرده و به درستی نقطه آسیب نمایش را تشخیص و از آن دوری کرده است . او با فهم درست سوژه از همه عناصر در اختیارش به اندازه استفاده است .

البته در نمایش ” پدر” حضور نوازنده در صحنه و نور همیشه روشن روی او توجیهی ندارد. این حضور بدون توجیه بالاخره در یک صحنه آسیب خود را به اثر وارد کرده است : صحنه رقص پدر برای دلبری  از پرستار جدید ؛ ما در این صحنه می بینیم که موسیقی با رقص پدرهمراه می شود بدون اینکه توجیهی منطقی داشته باشد. منطقی از آن جهت که این صدای موسیقی از کجا است؟ آیا ضبط صوتی روشن می شود؟

از دیگر نقاط قابل تامل نمایش، روند وخاومت فراموشی پدر است . این سیر صعودی را، چنگیز جلیلوند با بازی خوب خود و کارگردان با پایان بندی خوب نمایش  به بهترین شکل نشان داده و به این واسطه تاثیر گذاری نمایش روی تماشاچی به کمال خود رسیده است.

نمایش ” پدر” با توجه به سوژه بسیار مهم و تامل برانگیزخود که شاید بتوان آن را تحت عناوینی چون نوع دوستی، احترام به خانواده ، تقبیح خود خواهی و… بیان کرد، و البته اجرای قابل قبولی که ارائه داده است ، نمایش درخور احترامی است چرا که پیام خود را به دور از هرگونه تکلف بی جا ، با زبانی ساده و البته هنرمندانه به مخاطب می رساند و مخاطب را وادار به تفکر می کند.

محمدجواد حبیبی – دپارتمان نقد تئاتر فستیوال