اشاره : مصاحبه زیر با مصطفی عبدالهی ، کارگردان نمایش ” در اعماق ” و عباس توفیقی و شهین علیزاده بازیگران این نمایش در ویژه نامه ی تئاتر فستیوال با نام بهار فستیوال به مناسبت فرا رسیدن بهار ۱۳۹۴ منتشر شده است .
ﻛﻤﺘﺮ ﻛﺴﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ اﺟﺮای ﺟﺸﻨﻮاره ای ﻧﻤﺎﻳﺶ ” در اﻋﻤﺎق ” ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﺎﻛﺴﻴﻢ ﮔﻮرﻛﻲ و ﺑﺎ ﻛﺎرﮔﺮداﻧﻲ ﻣﺼﻄﻔﻲ ﻋﺒﺪاﻟﻠﻬﻲ را در آﺧﺮﻳﻦ ﺷﺐ ﺳﻲ و ﺳﻮﻣﻴﻦ ﺟﺸﻨﻮاره ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻓﺠﺮ دﻳﺪه ﺑﺎﺷﺪ و ﻟﺬت ﻧﺒﺮده ﺑﺎﺷﺪ . اﺟﺮاﻳﻲ در ۴ ﭘﺮده و ﺑﻪ ﻣﺪت ۱۲۰ دﻗﻴﻘﻪ ﻛﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﮔﺮﻳﺰان اﻳﻦ روزﻫﺎی ﺗﺌﺎﺗﺮ را در ﻃﻮل اﺟﺮا ﺑﺎ ﺧﻮد ﻫﻤﺮاه ﻛﻨﺪ و راﺿﻲ رواﻧﻪ اش ﻛﻨﺪ .
ﻧﻤﺎﻳﺸﻲ ﻛﻪ از اﮔﺮ ﺣﻖ ﻧﮕﺬرﻳﻢ ، ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺳﻄﺢ ﻛﻴﻔﻲ اش ، در ﺟﺸﻨﻮاره ﻧﺎدﻳﺪه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ .
ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ اﺟﺮای “در اﻋﻤﺎق” در ﺟﺸﻨﻮاره و ﺑﻪ اﻣﻴﺪ روی ﺻﺤﻨﻪ رﻓﺘﻦ آن در ﺳﺎل ﻧﻮ ، ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ای داﺷﺘﻴﻢ ﺑﺎ ﻣﺼﻄﻔﻲ ﻋﺒﺪاﻟﻠﻬﻲ ، ﻛﺎرﮔﺮدان اﺛﺮ اﻣﻴﺮ ﻋﺒﺎس ﺗﻮﻓﻴﻘﻲ و ﺷﻬﻴﻦ ﻋﻠﻴﺰاده ، دو ﺗﻦ از ﺑﺎزﻳﮕﺮان آن ﮔﻔﺖ و ﮔﻮﻳﻲ ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ و دﻟﭙﺬﻳﺮ و ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ در دل ﻫﺎﻳﻲ دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ اش را در اداﻣﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﻴﺪ .
آﻗﺎی ﻋﺒﺪاﻟﻠﻬﻲ ﭼﺮا “در اﻋﻤﺎق” ؟! در اﻳﻦ ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ ﭼﻪ وﻳﮋﮔﻲ ﻫﺎﻳﻲ دﻳﺪﻳﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﺘﻦ را اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮدﻳﺪ ؟
ﻣﺼﻄﻔﻲ ﻋﺒﺪاﻟﻠﻬﻲ : اﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﻄﻠﺐ ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﻛﻪ در ﺑﺮوﺷﻮر ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ دﻗﺖ ﺷﻮد ، ﻣﻲ ﺗﻮان ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﺮا اﻳﻦ ﻣﺘﻦ را اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮدم . اﺳﺎﺳﺎ ﻣﺘﻦ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮای ﻛﺎر ﻛﺮدن اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻲ ﻛﻨﻢ اﮔﺮ ﻣﻦ را درﮔﻴﺮ ﺧﻮد ﻧﻜﻨﻨﺪ ، ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﺣﺘﻲ ﻳﻚ ﻗﺪم ﺑﺮدارم . ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪم ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻛﺎر ﺗﺌﺎﺗﺮ ، ﺑﺎﻳﺪ ﺣﺮف زﻣﺎﻧﻪ ﺧﻮدش را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و اﮔﺮ اﻳﻦ وﻳﮋﮔﻲ را ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ، آب در ﻫﺎون ﻛﻮﺑﻴﺪن اﺳﺖ . ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺧﻴﻠﻲ زﻳﺒﺎﺗﺮ و ﺑﻬﺘﺮ ﻣﺮدم را ﺳﺮﮔﺮم ﻛﻨﻨﺪ و ﻣﺮدم ﻫﻢ ﻟﺬت ﺑﺒﺮﻧﺪ ؛ اﻣﺎ ﻣﻦ آن ﺷﻜﻞ را ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺘﻢ و ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻠﺪ ﺑﺎﺷﻢ اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﺎﺷﻢ ، ﭼﻮن آﻧﻬﺎ ﺗﺌﺎﺗﺮﻫﺎی ﺗﻔﻨﻨﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ در ﻧﻮع و ﺳﻄﺢ ﺧﻮد ﺧﻮب ﻫﺴﺘﻨﺪ ، اﻣﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻦ ﺑﻪ آن ﻋﻼﻗﻪ ای ﻧﺪارم و ﻳﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺗﻌﺪاد آﻧﻬﺎ آﻧﻘﺪر در ﺟﺎﻣﻌﻪ زﻳﺎد اﺳﺖ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻣﻦ ﺑﻪ روﺷﻲ دﻳﮕﺮ ﻗﺪم ﺑﺮدارم .
ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ در ﻧﻤﺎﻳﺶ ” در اﻋﻤﺎق ” ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰی را ﻛﻪ در اﺟﺮا و ﻳﺎ ﻣﺘﻦ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ ، ﻫﻤﺎن ﻣﺨﺘﺼﺎﺗﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ در ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺧﻮدﻣﺎن ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺗﻮ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﺶ در ﺑﻴﺎور . ﺑﻘﻴﻪ ی ﺗﺌﺎﺗﺮﻫﺎﻳﻲ ﻫﻢ ﻛﻪ داﺷﺘﻪ ام ﻣﻲ ﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺷﻜﻞ ﺑﻮده اﻧﺪ .
ﮔﺮوه “در اﻋﻤﺎق ” ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺷﻜﻞ ﮔﺮﻓﺖ و ﭼﻪ ﻣﻴﺰان ﺑﺮای اﻳﻦ ﻛﺎر ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻛﺮدﻳﺪ ؟
ﻋﺒﺪاﻟﻠﻬﻲ : ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻀﻞ را در ﺗﺌﺎﺗﺮ داﺷﺘﻪ اﻳﻢ ﻛﻪ آﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ و ﺷﺎﻳﺪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ اﻳﻢ از ﺑﺎزﻳﮕﺮاﻧﻲ ﻛﻪ اﺳﺘﺨﻮان ﺧﺮد ﻛﺮده ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺗﺠﺮﺑﻴﺎت ﺑﻴﺸﺘﺮی دارﻧﺪ اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﻴﻢ . ﺑﻪ ﺧﺼﻮص وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﺎی ﺟﺸﻨﻮاره ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﺑﻴﺎﻳﺪ ، ﭼﺮا ﻛﻪ ﺟﺸﻨﻮاره ﺣﻖ اﻟﺰﺣﻤﻪ ای ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭘﺮداﺧﺖ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ . ﺑﺮای ﻳﻚ آدم ﺣﺮﻓﻪ ای ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺎر ﻣﺸﻜﻠﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﭼﻨﺪ ﻣﺎه از وﻗﺖ ﺧﻮد را ﺻﺮف ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻛﺎر ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﻛﻨﺪ . از ﻃﺮﻓﻲ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﺷﺮاﻳﻂ ﻣﺎﻟﻲ ﻛﻪ وﺟﻮد دارد ﺑﺴﻴﺎری از ﺑﺎزﻳﮕﺮان ﻛﻪ از دوﺳﺘﺎن و ﻫﻤﻜﺎران ﻣﺎ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ ، ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻲ دﻫﻨﺪ ﻛﻪ در ﺳﻴﻨﻤﺎ و ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻛﺎر ﻛﻨﻨﺪ ، ﻛﻪ اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﻏﻠﻂ اﺳﺖ ، ﭼﺮا ﻳﻚ ﺑﺎزﻳﮕﺮ ﺧﻮب ﻛﻪ از ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﻴﻨﻤﺎ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﻻاﻗﻞ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻳﻚ ﺑﺎر ﺧﻮد را در ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻣﺤﻚ ﺑﺰﻧﺪ ، ﺗﺎ زﻧﮕﺎرﻫﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد و دوﺑﺎره آﻣﺎده ﺷﻮد ، ﺟﻮان و ﺗﺎزه ﺷﻮد . وﻟﻲ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ آﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ در ﭘﺮده ﻧﻘﺮه ای و ﻳﺎ اﻳﻦ ﺟﻌﺒﻪ ﺟﺎدوﻳﻲ ﻏﺮق ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ، آﻧﻘﺪر ﭘﻴﺶ ﻣﻲ روﻧﺪ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﺣﺘﻲ ﺑﻪ دﻳﺪن ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻫﻢ ﻧﻤﻲ آﻳﻨﺪ ﭼﻪ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ و ﻛﺎر ﻛﻨﻨﺪ . در ﻧﺘﻴﺠﻪ وﻗﺘﻲ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻣﻲ دﻫﻴﻢ اوﻟﻴﻦ ﭼﻴﺰی ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺮاردادش ﭼﻘﺪر اﺳﺖ !!؟ ﺣﺎل ﻛﺎری ﻛﻪ اﺻﻼ ﻗﺮارداد ﻧﺪارد ، اﺻﻼ ﭘﻮل ﺗﻬﻴﻪ ﻟﻮازم اش را ﻫﻢ ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ، ﺑﺮای ﺗﻬﻴﻪ ﻫﺰﻳﻨﻪ دﻛﻮر ، ﻟﺒﺎس و ﻣﺘﻌﻠﻘﺎت ﻧﻤﺎﻳﺶ ، ﭘﻮل ﻛﻢ ﻫﻢ ﻣﻲ آورﻳﻢ ، ﭼﻄﻮر ﻣﻲ ﺗﻮان ﺑﻪ آن ﺑﺎزﻳﮕﺮ ﺑﮕﻮﻳ ﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﭘﻮل ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ دﻫﻢ ؟!
ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻣﺎ ﺑﻪ دو ﺷﻴﻮه ﻋﻤﻞ ﻛﺮدﻳﻢ : اول اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺎ ﻳﻚ ﮔﺮوه ﺗﺌﺎﺗﺮ دارﻳﻢ ﺑﻪ اﺳﻢ ” ﮔﺮوه ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻛﻮﭼﻪ ﻛﻪ ﭼﻨﺪی ﭘﻴﺶ ﻧﻴﺰ ﺟﺸﻦ ﭼﻬﻞ و ﭼﻬﺎرﻣﻴﻦ ﺳﺎﻟﮕﺮدش ﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪ ، اﻳﻦ ﮔﺮوه ﻳﻚ اﻋﻀﺎی ﺛﺎﺑﺖ دارد ﻛﻪ اﻳﻦ اﻋﻀﺎ ﻣﻮﻇﻒ ﻫﺴﺘﻨﺪ اﮔﺮ ﮔﺮوه ﻛﺎر ی در دﺳﺖ داﺷﺖ اول ﺑﺎ ﮔﺮوه ﻛﺎر ﻛﻨﻨﺪ و در ﻛﻨﺎر آن وﻗﺘﻲ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻧﻴﺎز ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺎ از ﺑﻴﺮون ﮔﺮوه ﺑﺎزﻳﮕﺮ دﻋﻮت ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﺗﻼش ﻣﺎ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﺑﺘﺪا از اﻓﺮاد ﺣﺮﻓﻪ ای دﻋﻮت ﺑﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻴﻢ ، اﮔﺮ آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻛﺎﻣﻞ ﻧﺸﻮﻧﺪ آن وﻗﺖ ﻣﺠﺒﻮرﻳﻢ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ اﻏﻠﺐ داﻧﺸﺠﻮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺧﻮاﻫﺶ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ . ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﭼﻮن اﻳﻦ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺗﻌﺪاد ﺑﺎزﻳﮕﺮ زﻳﺎدی ﻧﻴﺎز داﺷﺖ ، اﻧﺘﺨﺎب ﺑﺎزﻳﮕﺮان آن ﻛﻤﻲ زﻣﺎن ﺑﺮد . ﭼﻮن ﻫﺮ ﺑﺎزﻳﮕﺮی ﻫﻢ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ از ﭘﺲ اﻳﻦ ﻧﻘﺶ ﻫﺎ ﺑﺮﺑﻴﺎﻳﺪ . ﺑﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﻧﻘﺶ ﻫﺎی ﻧﻤﺎﻳﺶ ، اﺻﻠﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﺎ ﭼﻴﺰی ﺣﺪود ۵۰ روز ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻛﺮدﻳﻢ و ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﻫﻢ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻛﺮدﻳﻢ ، ﭼﺮا ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ و در ﻫﻔﺘﻪ ﺳﻪ روز ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻣﻲ ﻛﺮدﻳﻢ ، ﻳﻚ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻛﻮﺗﺎه ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺘﻪ ﺑﺮای ﻧﻤﺎﻳﺸﻲ ﻛﻪ دو ﺳﺎﻋﺖ اﺳﺖ !! ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ زﻣﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻤﻲ ﺑﻮد ، ﻋﻼوه ﺑﺮ آﻧﻜﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ ﺟﺴﻤﻲ ﺣﺎل ﻣﺴﺎﻋﺪی ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﺴﺘﺮی ﺷﺪم ، ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻫﺎ ﻣﺨﺘﻞ ﺷﻮد ، اﻟﺒﺘﻪ ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻧﺸﺪ و ﺧﻮد ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ . اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎل وﻗﺘﻲ ﻛﺎرﮔﺮدان ﻛﺎر ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻳﻚ ﻣﻘﺪار ﭘﻴﺸﺮﻓﺘﺶ ﻣﺨﺘﻞ اﺳﺖ ﺧﺪا را ﺷﻜﺮ ﻧﻬﺎﻳﺘﺎ ﺗﺎ روز آﺧﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﺷﺪ.
اﻧﺸﺎءاﷲ اﺟﺮای ﻋﻤﻮم “در اﻋﻤﺎق” ﭼﻪ زﻣﺎﻧﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد؟
ﻋﺒﺪاﻟﻠﻬﻲ : ﺑﻪ اﺻﻞ ﻣﺎﺟﺮا اﺷﺎره ﻛﺮدﻳﺪ .
ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدن از ﺧﻮد ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪ اﺳﺖ ، وﻟﻲ ﺑﺎ ﺑﺮﺧﻮردی ﻛﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﺑﺎ دو اﺟﺮاﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ در ﺟﺸﻨﻮاره داﺷﺘﻴﻢ ﺑﺎ اﺛﺮداﺷﺖ ) ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ آن دو اﺟﺮا ﺧﻮدﻣﺎن را راﺿﻲ ﻧﻜﺮد و ﻛﺎﺳﺘﻲ ﻫﺎﻳﻲ در ﻛﺎر وﺟﻮد داﺷﺖ ( و ﺑﻌﻀﺎ ﻧﻘﺪﻫﺎﻳﻲ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺷﺪ ﻓﻬﻤﻴ ﺪم ﻛﻪ ﻛﺎر ﻣﻮرد اﻗﺒﺎل واﻗﻊ ﺷﺪه اﺳﺖ . ﻣﻦ ﺗﻮﻗﻊ داﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ ﺟﺸﻨﻮاره ﺣﺪاﻗﻞ ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ و ﻛﺎر را ﻣﻲ دﻳﺪﻧﺪ . ﭼﻮن ﺷﺐ آﺧﺮ ﺟﺸﻨﻮاره ﻫﻢ ﺑﻮد و ﻣﺸﻐﻠﻪ ای ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ؛ ﻻاﻗﻞ ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ و ﻛﺎر را ﻣﻲ دﻳﺪﻧﺪ ، ﻛﻪ اﮔﺮ ﻳﻚ ﻛﺎر ﻓﺎﺧﺮ دارد اﺟﺮا ﻣﻲ ﺷﻮد اﻳﻦ ﻛﺎر ﭼﻴﺴﺖ و ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ ! ﻧﻪ اﻳﻦ ﻗﺪر ﺑﻲ ﺗ ﻔﺎوﺗﻲ و ﻛﻢ ﻣﺤﻠﻲ ! ﻣﻦ اﻳﻨﻬﺎ را ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻢ . ﻣﻦ ﺗﻮﻗﻊ داﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺷﺐ آﺧﺮ ﮔﺮوه ﻫﺎی ﺧﺎرﺟﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﺮان ﻛﺎر آورده اﻧﺪ و دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﻛﺎری ﻫﻢ ﻧﺪارﻧﺪ را ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ و ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻣﺎ را ﻣﻲ دﻳﺪﻧﺪ . ﭼﻮن ﮔﻮرﻛﻲ را ﻫﻤﻪ دﻧﻴﺎ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ﻣﺼﻄﻔﻲ ﻋﺒﺪاﻟﻠﻬﻲ را ﺟﺎﻳﻲ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ، اﻣﺎ ﮔﻮرﻛﻲ را ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ . ﻻ اﻗﻞ از اﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮد ﻛﻪ ﻣﺎ ﻫﻢ اﻓﺮادی را دارﻳﻢ ﻛﻪ از ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﻫﺎی ﺳﺮﺷﻨﺎس ﺟﻬﺎن ﻧﻤﺎﻳﺶ اﺟﺮا ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ . اﺻﻼ ﻓﺮض ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻛﺎر ﺿﻌﻴﻒ ﺑﻮده اﺳﺖ ، ﺑﺤﺚ ﻣﻦ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن را ﻣﻲ آوردﻧﺪ و ﻳﺎ ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ . ﻣﻦ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ از اﻋﻀﺎی ﺟﺸﻨﻮاره را ﻧﺪﻳﺪم ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ و اﺻﻼ ﺑﮕﻮﻳﺪ آﻗﺎ ﻏﻠﻂ ﻛﺮدی اﻳﻦ ﻛﺎر را اﺟﺮا ﻛﺮدی !! ﮔﻞ و ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻴﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ ﻫﻢ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻴﻢ . آدم ﺣﻴﺮت ﻣﻲ ﻛﻨﺪ !
ﻣﻦ ادﻋﺎﻳﻲ ﻧﺪارم ، ﭼﻬﻞ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎل از ﻋﻤﺮم را ﺻﺮف ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻛﺮده ام ، ﭘﺲ ﻳﻚ آدم ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻣﻘﻮﻟﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ ، ﻳﻚ ﺟﻮان ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﺎزه ﺑﻪ اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ رﺳﻴﺪه ﺑﺎﺷﻢ . ﭼﻬﻞ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎل از ﻋﻤﺮ ﻣﻦ ﺻﺮف اﻳﻦ ﻛﺎر ﺷﺪه اﺳﺖ . زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﻫﻨﺮ ﻋﻼﻗﻪ ﭘﻴﺪا ﻧﻜﺮده ﺑﻮدﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﺮ ﺑﺸﻮﻳﺪ ﻣﻦ ﻛﺎر ﻣﻴﻜﺮدم !! در ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ای ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎری از اﻳﻦ ﻣﺪﻳﺮان آﻣﺪه اﻧﺪ و رﻓﺘﻪ اﻧﺪ ، وﻟﻲ ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﺳﺮ ﺟﺎی ﺧﻮدم ﻫﺴﺘﻢ . ﻫﻤﻪ ﻣﻲ آﻳﻨﺪ و ﻣﻲ روﻧﺪ و اﻣﺜﺎل ﻣﻦ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﻴﻢ . ﻫﻨﺮ ﭼﻴﺰی ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺑﺸﻮد . ﻣﻦ ﺗﻮﻗﻊ داﺷﺘﻢ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ و ﻛﺎر را ﻣﻲ دﻳﺪﻧﺪ . ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺷﺮاﻳﻂ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻫﺮ روز ﻫﻢ دارد وﺧﻴﻢ ﺗﺮ و وﺧﻴﻢ ﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﻮد .
ﻣﻦ از ﺷﻤﺎ ﺳﻮال ﻣﻲ ﻛﻨﻢ در ﻛﺠﺎی دﻧﻴﺎ دﻳﺪه اﻳﺪ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻛﺎرﮔﺮدان ، ﺳﺮﻃﺎن ﺧﻮن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ۳ ﺑﺎر ﺑﺴﺘﺮی ﺷﻮد ، ﺻﺒﺢ ﺑﺮود ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن و زﻳﺮ اﻧﻮاع ﺳﺮم ﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ ، ﺳﺎﻋﺖ ۳ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ از اﻋﻀﺎ ﮔﺮوه ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ او را ﺑﻪ ﺳﺮ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﺑﺒﺮد و دوﺑﺎره ﺷﺐ او را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ ؟ ﺣﺎل ﻓﺮض ﻛﻨﻴﺪ اﻳﻦ آدم ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺘﻢ و ﻛﺲ دﻳﮕﺮی اﺳﺖ ، آﻳﺎ اﻳﻦ آدم ﺟﺎی ﺗﻘﺪﻳﺮ ﻧﺪارد ؟ ﻣﻦ ﺳﻮال ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ، ﺑﺎ ﮔﺮوﻫﻲ ﻛﻪ ۴۵ ﺳﺎل اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ، ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﺧﻮرد ﻛﺮد ؟ ﺷﻤﺎ ﻳﻚ ﮔﺮوه را در اﻳﺮان ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﻴﺪ ۱۵ – ۲۰ ﺳﺎل دوام داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ؛ ﻣﻦ ﺗﺌﺎﺗﺮ را ﻣﻲ ﺑﻮﺳﻢ و ﻣﻲ روم ﻛﻨﺎر . ﻣﻦ ﺣﺘﻲ اﻳﻦ را ﺑﺎ دوﺳﺘﺎن ﻣﺪﻳﺮ ﻫﻢ ﻣﻄﺮح ﻛﺮده ام . ﺑﻪ آﻗﺎی ﻣﺮادﺧﺎﻧﻲ ﮔﻔﺘﻢ: ” ﭼﻨﻴﻦ ﮔﺮوﻫﻲ را ﺑﺎﻳﺪ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻛﺮد ﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺨﻄﺌ ﻪ ﻛﺮد ؟ ” ﮔﻔﺘﻨﺪ : “ﺑﺎﻳﺪ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻛﺮد ! ” ﮔﻔﺘﻢ : ” ﺧﺐ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻛﻨﻴﺪ ! ” ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ : ” ﺑﺎﻳﺪ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻛﻨﻴﻢ و ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ. اﻳﻦ ﻫﺎ ﺧﻴﻠﻲ اﻫﻤﻴﺖ دارد ، ﭼﺮا ﻛﺎر ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻌﻄﻴﻞ ﺷﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﻮم دﻛﻮرم را ﺑﺒﺮم در ﻧﺰدﻳﻜﻲ ﺑﻬﺸﺖ زﻫﺮا در ﻳﻚ ﮔﺎوداری دﭘﻮ ﻛﻨﻢ ؟! ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﻲ داﻧﻢ اﻻن ﭼﻪ ﺑﻼﻳﻲ ﺑﺮ ﺳﺮ آن دﻛﻮر آﻣﺪه اﺳﺖ ؟! ﭼﺮا دوﺳﺘﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺎﺷﺎﷲ ﺳﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ اﻣﺸﺐ ا ﺟﺮای ﺟﺸﻨﻮاره ﺷﺎن ﺗﻤﺎم ﺷﺪه اﺳﺖ از ﺷﺐ ﺑﻌﺪش اﺟﺮای ﻋﻤﻮﻣﻲ ﻣﻲ روﻧﺪ ؟ آن دﻳﮕﺮی ﻳﻚ اﺟﺮا ﺗﺎ ﺷﺐ اول ﺟﺸﻨﻮاره داﺷﺘﻪ اﺳﺖ ، ﺟﺸﻨﻮاره ﺑﻌﺪ از ده روز ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ، ﻫﻤﺎن ﺷﺐ دﻛﻮر ﻣﻦ را ﺟﻤﻊ ﻛﺮدﻧﺪ . ﮔﻔﺘﻢ : ” ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﺴﺘﻪ اﻧﺪ ، اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﻴﺪ ﻓﺮدا ﮔﻔﺘﻨﺪ : ” ﻧﻤﻲ ﺷﻮد ، ﺑﺎﻳﺪ اﻣﺸﺐ ﺟﻤﻊ ﺷﻮد ﻛﻪ ﻣﺎ دﻛﻮر ﺑﺰﻧﻴﻢ ﭼﺮا ﻛﻪ ﻓﺮدا ﺷﺐ اﺟﺮا دارﻳﻢ .” ﮔﻔﺘﻴﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﺴﺘﻪ اﻧﺪ و اﻳﻦ دﻛﻮر ﺳﻨﮕﻴﻦ اﺳﺖ ، اﻳﻨﻬﺎ دﻳﺸﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ اﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ و دﻛﻮر زدﻧﺪ ، اﻣﺮوز ﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﺪام ﻛﺎر ﻛﺮده اﻧﺪ .” ﮔﻔﺘﻨﺪ : ” اﻣﻜﺎن ﻧﺪارد ، ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻤﻊ ﺷﻮد !! ” ﻧﻬﺎﻳﺘﺎ دﻛﻮر را ﺟﻤﻊ ﻛﺮدﻧﺪ و اﻳﺸﺎن ﻧﻤﺎﻳﺸﺶ را ﺑﻪ روی ﺻﺤﻨﻪ آورد . اﻳﻦ ﭼﻪ ﻋﺪاﻟﺘﻲ اﺳﺖ ؟! اﻳﻦ ﭼﻪ ﻧﮕﺎﻫـــﻲ اﺳﺖ ؟!!! ﭼﺮا ﺑﻪ آدﻣﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ؟! ﺑﻪ ﻛﺎر ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻴﺪ ! ﺑﺮای ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر ﭼﻪ ﻛﺴﻲ اﺳﺖ ؟! ﺑﻪ آدﻣﺶ ﭼﻪ ﻛﺎر دارﻳﺪ ؟ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻛﺎر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ . ﻣﻦ اﻳﻦ ﻫﺎ را ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻢ ، ﺑﺎور ﻛﻨﻴﺪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻗﺪری اﻓﺴﺮده ﺷﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ اﻳﻦ آﺧﺮﻳﻦ ﻛﺎر ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد و دﻳﮕﺮ ﻛﺎر ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ !! ﻣﻦ واﻗﻌﺎ اذﻳﺖ ﺷﺪم ! اﺳﻢ اﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎری ، ﻓﻴﻞ را از ﭘﺎ در ﻣﻲ آورد ! ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﺮاﻳﻂ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺪی ﻛﺎری ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﺰرﮔﻲ و ﺑﺎ اﻳﻦ ﻋﻈﻤﺖ را اﻧﺠﺎم دادم ، وﻟﻲ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻧﺎﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺎد ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪم ﺑﻌﺪ از آن از آﻗﺎی ﺳﺮﺳﻨﮕﻲ ﭘﻴﮕﻴﺮی ﻛﺮدم ، اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﻮل ﺻﺪدرﺻﺪ دادﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺟﺎﺑﺠﺎﻳﻲ اﻧﺠﺎم ﻣﻲ دﻫﻨﺪ . ﺑﻌﺪ از آن ﻣﻦ ﺷﻨﻴﺪم ﮔﻮﻳﺎ ﻳﻜﻲ از آﻗﺎﻳﺎن ﻛﺎرﮔﺮداﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﺮار ﺑﻮده اﺳﺖ ﺷﻬﺮﻳﻮر اﺟﺮا داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ، ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺎزﻳﮕﺮﻫﺎﻳﺶ ﺳﺮ ﺳﺮﻳﺎل رﻓﺘﻪ اﻧﺪ اﻧﺼﺮاف داده اﺳﺖ . ﺣﺘﻲ ﺧﻮد آﻗﺎی ﺳﺮﺳﻨﮕﻲ ﻫﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﻣﻌﺘﺮض ﺑﻮدﻧﺪ و ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن اﻋﻼم اﻧﺼﺮاف ﻛﺮدﻧﺪ. ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﭼﺮا آﻗﺎی ﺳﺮﺳﻨﮕﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ ﻧﺪادﻧﺪ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻓﻼﻧﻲ ﺷﻬﺮﻳﻮر ﻓﻌﻼ ﺧﺎﻟﻲ اﺳﺖ ! اﻳﻦ ﺳﻜﻮت ﭼﻪ ﻣﻌﻨﺎﻳﻲ ﻣﻲ دﻫﺪ ؟! ﻣﻦ ﻛﻪ رﻓﺘﻪ ام و ﺣﺮف زده ام و ﻓﻴﻠﻢ ﻛﺎرم را ﻫﻢ داده ام !! ﺣﺪاﻗﻞ ﭼﺮا ﺑﻪ ﻣﻦ اﻃﻼع ﻧﻤﻲ دﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ اﻳﻦ ﻛﺎر اﺻﻼ ﺑﻪ درد اﻳﻦ ﺟﺎ ﻧﻤﻲ ﺧﻮرد !! ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﻨﺎﺳﺒﺎت در اﻳﻦ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻨﺪ !!
از ﻃﺮﻓﻲ ﺑﺎ رﺋﻴﺲ ﺟﺪﻳﺪ ﻣﺮﻛﺰ ﻫﻨﺮﻫﺎی ﻧﻤﺎﻳﺸﻲ آﻗﺎی ﺷﻔﻴﻌﻲ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮده ام . اﻳﺸﺎن ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺮﺧﻮرد ﺧﻮﺑﻲ داﺷﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ای ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﺼﻮرم اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﻋﻴﺪ اﺟﺮا ﺧﻮاﻫﻴﻢ داﺷﺖ . ﻣﻦ ﺣﺘﻲ ﺑﺎ زﺣﻤﺖ ﺑﺴﻴﺎر از آﻗﺎی ﻣﺮادﺧﺎﻧﻲ وﻗﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ و رﻓﺘﻢ ﺧﺪﻣﺘﺸﺎن . اﻳﺸ ﺎن ﺑﺎ آﻏﻮش ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺎز ﭘﺬﻳﺮای ﻣﺎ ﺷﺪﻧﺪ و ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ ؛ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ !ﺣﺘﻲ ﻣﻌﺘﺮض ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺳﺎﻟﻦ ﻣﻲ دادﻧﺪ و ﭼﺮا ﺑﻪ ﺗﻮ ﺳﺎﻟﻦ ﻧﺪاده اﻧﺪ! ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻧﺪاده اﻧﺪ و اﻳﻦ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده اﺳﺖ ، اﻣﺎ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﺪ زﻣﺎن زﻳﺎدی ﺑﮕﺬرد ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻦ اﺻﻼ ﻧﺒﺎﺷﻢ . ﻣﻦ ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﻓﺮدا ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﺧﻮاﻫﺪ اﻓﺘﺎد ! ﻣﺮگ دﺳﺖ ﺧﺪاﺳﺖ ، اﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺷﺮاﻳﻄﻲ ﻛﻪ دارم ، ﻣﻦ ﻧﺰدﻳﻚ ﺗﺮ ﻫﺴﺘﻢ و ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ اول ﺻﻒ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﺎﺷﻢ .
ﻣﻦ دوﺑﺎره ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﻳﻚ ﮔﺮوه ۲۰ ﻳﺎ ۲۵ ﻧﻔﺮه را ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻢ و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﻤﺎﻳﺸﻲ را اﺟﺮا ﻛﻨﻢ . ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﻲ داﻧﻨﺪ ﻣﻦ ﺑﺮای ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ اش ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ ﺣﺮف ﻣﻲ زدم ، ﺑﺮای ﻳﻚ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻪ از ﭘﺎی ﻣﻴﺰ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد و ﺑﺮود آن ﻃﺮف ، ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ ﺣﺮف ﻣﻲ زدم ﺑﻀﺎﻋﺖ ﻣﻦ اﻳﻦ ﻗﺪر اﺳﺖ ، اﺻﻼ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻏﻠﻂ ﺑﺎﺷﺪ ، اﻣﺎ ﺑﺮای ﺧﻮدم ﻳﻚ اﺳﺘﺮاﺗﮋی داﺷﺘﻢ ، ﻳﻚ ﺗﻔﻜﺮ داﺷﺘﻢ . ﻣﻦ ﺑﺮای اﻳﻨﻜﻪ ﻃﺮف ﻳﻚ ﺳﻴﮕﺎر ﺑﺮ دارد و ﺑﻜﺸﺪ ﺣﺮف دارم . ﺑﺎ ﻃﺮح و ﻧﻘﺸﻪ ﮔﻔﺘﻪ ام اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺑﻜﻨﺪ ، ﺷﺎﻳﺪ اﺻﻼ ﻏﻠﻂ ﺑﺎﺷﺪ ، اﻣﺎ ﺑﻀﺎﻋﺖ ﻣﻦ ﻫﻤﻴﻦ ﻗﺪر اﺳﺖ . ﻣﻦ ﻫﻤﻴﻦ ﻗﺪر ﺑﻠﺪ ﻫﺴﺘﻢ و ﺑﻴﺸﺘﺮ از اﻳﻦ ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺘﻢ ، اﻣﺎ ﺑﺮای ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮدن ﻫﻢ ﻛﻠﻲ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﺮده ام ! ﻣﻦ روی ﺗﺨﺖ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن روی ﻣﺘﻦ اﻳﻦ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻛﺎر ﻛﺮدم !! ﻛﻨﺎر اﺳﺘﺨﺮ ﭘﺎﻫﺎﻳﻢ را دراز ﻧﻜﺮده ﺑﻮدم و ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﻲ ام را ﺑﺨﻮرم و ﺳﻴﮕﺎر ﺑﺮگ ﺑﻜﺸﻢ و ﻳﻚ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ !! ﻣﻦ در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن درﻣﺎن ﻣﻲ ﺷﺪم و ﭼﻨﺪ ﺗﺮﺟﻤﻪ از ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ اﻃﺮاﻓﻢ ، روی ﺗﺨﺖ ﺑﻮده اﺳﺖ . در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ و ﺑﺮای ﻣﻦ رگ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ ، ﻣﺪام ﻛﺎﻏﺬ و ﻛﺘﺎب را ﺟﺎﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ اﻳﻦ ﻛﺎر را اﻧﺠﺎم دﻫﺪﻧﺪ ! در ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺮاﻳﻄﻲ آدم ﺗﻮﻗﻊ دارد ﻛﻪ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻨﺪ ، ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻧﮕﺎه وﻳﮋه ای داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ .
ﺟﺪوﻟﻲ درﺳﺖ ﻛﺮده اﻧﺪ و ﻫﺮ وﻗﺖ ﻣﻲ روی ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ ﻣﺎ ﺟﺪوﻟﻤﺎن ﭘﺮ اﺳﺖ ! ﻛﺴﺎﻧﻲ روی ﺻﺤﻨﻪ ﻛﺎر ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ اﺻﻼ ﻧﻤﻲ داﻧﻴﻢ اﻳﻦ ﻫﺎ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻣﻦ ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﺑﺮای اﺟﺮای ﺗﺌﺎﺗﺮ در ﺳﺎﻟﻦ اﺻﻠﻲ ﺗﺌﺎﺗﺮﺷﻬﺮ ﻧﺎﻣﻪ ﻛﺘﺒﻲ ﻧﻮﺷﺘﻢ . ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻧﻮﺑﺖ ﻣﻦ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ ؟! ﻛﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻮﺑﺖ ﻣﻦ ﺷﻮد ؟! ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮم ﺗﻌﻬﺪ ﺑﺪﻫﻢ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺑﺎ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻣﻮاﺟﻪ ﻧﺸﻮد ﻧﻤﺎﻳﺶ را ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻢ و ﺧﺴﺎرت ﻫﻢ ﺑﺪﻫﻢ !! ﺑﺎور ﻛﻨﻴﺪ ﻣﻦ دﻟﻢ ﺑﻪ ﻗﺪری ﺑﺮای ﻧﻤﺎﻳﺸﻢ ﻣﻲ ﺳﻮزد ، ﮔ ﻮﻳﺎ ﺑﭽﻪ ای را ﺑﺰرگ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻲ و ﺑﻌﺪ ﻳﻚ ﻣﻮﺗﻮرﺳﻮار ﺑﻪ او ﺑﺰﻧﺪ و او را ﺑﻜﺸﺪ . ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻣﻦ را ﻛﺸﺘﻨﺪ ، از ﺑﻴﻦ ﺑﺮدﻧﺪ . ﻳﻚ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺒﺎ و ﻋﻈﻴﻢ ﻧﺎﺑﻮد ﺷﺪ ، از ﺑﻴﻦ رﻓﺖ . در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ درﺧﻮاﺳﺖ ﻛﺘﺒﻲ داده ﺑﻮدم .
ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻳﻖ اﻣﺮوز ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﻮل ﻫﺎی ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب و اﻣﻴﺪواراﻧﻪ ای داده اﻧﺪ ، ﺑﻪ ﻃﻮری ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮔﻔﺘﻪ ام ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ در اردﻳﺒﻬﺸﺖ ﻣﺎه اﺟﺮا ﺧﻮاﻫﻴﻢ رﻓﺖ . اﻣﺎ ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﭼﻘﺪر روی ﺣﺮﻓﺸﺎن ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ و ﺣﺮﻓﺸﺎن درﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ .
اﻣﻴﺮ ﻋﺒﺎس ﺗﻮﻓﻴﻘﻲ : زﻣﺎﻧﻲ آﻗﺎی ﺷﺮﻳﻒ ﺧﺪاﻳﻲ ﻣﺠﻴﺪ ﺷﺮﻳﻒ ﺧﺪاﻳﻲ ( رﺋﻴﺲ ﻣﺮﻛﺰ ﻫﻨﺮﻫﺎی ﻧﻤﺎﻳﺸﻲ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ ﺑﺎ آﻗﺎی ﭘﺎﻛﺪل ) ﺣ ﺴﻴﻦ ﭘﺎﻛﺪل ( ﺑﻮد . آن ﻣﻮﻗﻊ ﻫﻴﭻ ﻣﺪﻳﺮی ﺣﻖ ﻛﺎر ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻛﺮدن ﻧﺪاﺷﺖ و اﻳﻦ ﺧﻴﻠﻲ اﺗﻔﺎق ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻮد . در زﻣﺎن آﻗﺎی ﭘﺎﻛﺪل ﺟﺪوﻟﻲ ﻛﻪ آﻗﺎی ﻋﺒﺪاﻟﻠﻬﻲ اﺷـﺎره ﻛﺮدﻧﺪ ﻃﻮری ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن ﻫﻢ ﻛﺎر ﻛﻨﻨﺪ و ﻫﻤﻪ راﺿﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ . اﻣﺎ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ اﺗﻔﺎﻗﺎﺗﻲ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ اﻵن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل ﻋﺮض ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻣﺪﻳﺮ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ ، ﻛﻪ از دوﺳﺘﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﺻﻤﻴﻤﻲ ﺑﻨﺪه ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ ، در ﺟﺪول ﺟﻨﺎب آﻗﺎی ﺳﺮﺳﻨﮕﻲ ﺑﺮای ﺳﺎل ۹۴ اﺟﺮا دارﻧﺪ ! ﺑﺮای ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺳﺎﻟﻦ ! ﻣﻦ ﻳﺎدم ﻫﺴﺖ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ آﻗﺎی ﺳﺮﺳﻨﮕﻲ داﻧﺸﺠﻮ ﺑﻮدﻧﺪ ﭼﻘﺪر ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ و ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ، زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻛﻴﻒ ﺳﺎﻣﺴﻮﻧﺖ در دﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ و ﻣﺪﻳﺮ ﻧﺸﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ . ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ از زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺪﻳﺮ ﺷﺪﻧﺪ ﻧﮕﺎه اﻳﺸﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻪ ای ﻛﻪ در آن دﻛﺘﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻛﺮده اﺳﺖ و اﻳﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻓﺎﺟﻌﻪ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد !! ﺟﻨﺎب آﻗﺎی ﺳﺮﺳﻨﮕﻲ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺗﺤﺼﻴﻼت اﻳﻦ رﺷﺘﻪ را دارﻳﺪ ، در اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻳﺪ ، ﭼﺮا ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﺪ ؟! ﭼﺮا ﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﺗﺌﺎﺗﺮی ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﺎﻧﻢ ﻋﻠﻴﺰاده ) ﺷﻬﻴﻦ ﻋﻴﻠﺰاده ( ﻛﻪ ﭼﻪ در ﻋﺮﺻﻪ ﺑﺎزﻳﮕﺮی و ﭼﻪ در ﻋﺮﺻﻪ ﻛﺎرﮔﺮداﻧﻲ ﭘﻴﺸﺘﺎز ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻛﺎرﻫﺎی ﺑﺰرﮔﻲ اﻧﺠﺎم داده اﻧﺪ و ﻳﺎ ﺟﻨﺎب آﻗﺎی ﻋﺒﺪاﻟﻠﻬﻲ و دوﺳﺘﺎن دﻳﮕﺮ ، در ﻟﻴﺴﺘﻲ ﻛﻪ اراﺋﻪ ﻣﻲ دﻫﻴﺪ ﺣﻀﻮر ﻧﺪارﻧﺪ ؟! در اﻳﻦ ﻟﻴﺴﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﺳﻴﻨﻤﺎ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ اﺷﻜﺎﻟﻲ ﻧﺪارد ، ﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﺳﻴﻨﻤﺎ ﺑﺨﺸﻲ از ﺑﺪﻧﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ . اﻣﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﺗﺌﺎﺗﺮی ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ، ﺑﻌﺪ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﺗﺌﺎﺗﺮ ، ﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﺳﻴ ﻨﻤﺎﻳﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ . ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻓﺮدا ﺑﺮوم و در ﺳﻴﻨﻤﺎ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ . اﻣﺎ اﻳﺮاد اﻳﻨﺠﺎ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻌﺪاد آدم ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ در ﺳﻴﻨﻤﺎ ﻳﺎ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ و در اﻳﻦ ﻟﻴﺴﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ ، ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﺗﺌﺎﺗﺮ اﺳﺖ ! اﻳﻦ اﻳﺮاد اﺻﻠﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ آﻗﺎی ﺳﺮﺳﻨﮕﻲ وارد اﺳﺖ . ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﭼﺮا اﻳﻦ ﻧﮕﺎه وﺟﻮد دارد ، ﻣﻦ ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ و ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ اﻳﻦ ﺣﺮف ﻫﺎ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ ﺑﺮﺳﺪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮد !
ﺑﺨﺸﻲ از اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ را آﻗﺎی ﻋﺒﺪاﻟﻠﻬﻲ در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﺟﻨﺎب آﻗﺎی ﻣﺮادﺧﺎﻧﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ و ﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺷﺪم . از زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ وارد ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﺪم ﻣﺪﻳﺮان زﻳﺎدی ﺑﻮده اﻧﺪ . از ﻫﻤﺎن زﻣﺎن ﻛﻪ ﻣﺎ ﻫﺮ ﺳﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ “ﻣﺪه آ” را ﻛﺎر ﻛﺮدﻳﻢ ، ﺑﻪ ﻛﺎرﮔﺮداﻧﻲ ﻗﻄﺐ اﻟﺪﻳﻦ ﺻﺎدﻗﻲ ، در ﺳﺎﻟﻦ ﭼﻬﺎرﺳﻮ در ﺳﺎل ۵۷ ، ﻣﺪﻳﺮان زﻳﺎدی آﻣﺪﻧﺪ و رﻓﺘﻨﺪ ، آﻗﺎی ﻣﺮادﺧﺎﻧﻲ ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﻨﺪ رﻓﺖ و اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ اﻣﻴﺪوارم ﻛﻪ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ ﭼﺮا از اﻳﺸﺎن دﻓﺎع ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ؟ ﻣﻦ در ﺳـــﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻳﻜﻲ ، دو ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻛﺎر ﻛﺮدم و در ﺳﺎل ۹۲ ﻛﻪ “ﻣﺮگ ﺗﺼﺎدﻓﻲ ﻳﻚ آﻧﺎرﺷﻴﺴﺖ” را ﻛﺎر ﻛﺮدم ؛ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮد ﻛﻪ آﻗﺎی ﻣﺮادﺧﺎﻧﻲ آﻣﺪﻧﺪ و ﻛﺎر را دﻳﺪه اﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ آﻣﺪﻧﺪ ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ و ﺧﻴﻠﻲ از ﻛﺎر ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﺎ اﻧﺮژی ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺜﺒﺘﻲ آﻣﺪﻧﺪ و اﻧﺮژی دادﻧﺪ و رﻓﺘﻨﺪ . در ﻧﻤﺎﻳﺸﻲ دﻳﮕﺮ رﻓﺘﻢ و دﻳﺪم آﻗﺎی ﻣﺮادﺧﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ ﺑﻴﻨﻨﺪه ﻧﺸﺴﺘﻪ اﻧﺪ ﺑﺎز ﻣﻦ ﻟﺬت ﺑﺮدم ، ﭼﻮن ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﭘﻴﮕﻴﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻛﻪ ﻣﻌﺎون وزﻳﺮ ﻫﺴﺘﻢ اﻳﻨﻜﻪ دﻛﻮر ﺷﻤﺎ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﻳﻚ ﻓﺎﺟﻌﻪ اﺳﺖ و ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﺎﻣﻼ ﺣﺮف ﻫﺎی ﺷﻤﺎ درﺳﺖ اﺳﺖ اﻳﻦ ﻫﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﻲ دﻫﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ آدم دﻟﺴﻮز اﺳﺖ در ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺣﺮف ﻫﺎ را آﻗﺎی ﺳﺮﺳﻨﮕﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺰﻧﻨﺪ ﻧﻪ ﺟﻨﺎب آﻗﺎی ﻣﺮادﺧﺎﻧﻲ ! ﺟﺎﻫﺎ ﻋﻮض ﺷﺪه اﺳﺖ .
آﻗﺎی ﺳﺮﺳﻨﮕﻲ دﻛﺘﺮای اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻪ را ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ ، در اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻪ ﺗﺤﺼﻴﻼت دارﻧﺪ وﻟﻲ ﻣﻦ ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﻣﺘﺎﺳﻒ ﻫﺴﺘﻢ . اﻳﻦ ﻛﻪ آﻗﺎی ﻣﺮادﺧﺎﻧﻲ اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ را ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻧﺸﺎن ﻣﻲ دﻫﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﭘﻴﮕﻴﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ، اﻳﻦ ارزﺷﻤﻨﺪ اﺳﺖ و اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮد . ﺑﻪ ﻧﻮﺑﻪ ﺧﻮدم از اﻳﺸﺎن ﺗﺸﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ .
ﻣﻦ ﻳﻚ ﻋﺮض دﻳﮕﺮ ﻫﻢ دارم ، راﺟﻊ ﺑﻪ “در اﻋﻤﺎق” ﺑﺴﻴﺎر ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎ ﺷﺪه و ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ .اﻳﻦ ﻫﺎ دردﻫﺎﻳﻲ ﻫﺴﺖ ﻣﻦ اﺳﺖ از ﺳﺎل ۵۷ ﻛﻪ ﻛﺎر ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ، ﻗﺒﻞ از آن ﺑﻪ ﻃﻮر آﻣﺎﺗﻮر ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﺮدم ، از ﺳﺎل ۵۷ ﻛﻪ ﺷﺮوع ﻛﺮدﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ اﻣﺮوز ﺑﺎ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻛﻪ در ﻧﻤﺎﻳﺶ “در اﻋﻤﺎق” اﻓﺘﺎد ﻣﻦ ﺑﻐﺾ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﭼﺮا آﻗﺎی ﺳﺮﺳﻨﮕﻲ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ اﻧﺮژی و ﺟﻮاﻧﻲ ﻛﻪ داﺷﺘﻨﺪ ، اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ اﻻن ﭘﻴﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ ؛ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺪﻳﺮ ﻧﻤﻲ آﻳﻨﺪ ﻧﻤﺎﻳﺶ “در اﻋﻤﺎق” را ﺑﺒﻴﻨﺪ ، در ﺷﺮاﻳﻄﻲ ﻛﻪ ﺑﻠﻴﻂ ﻫﺎ ﻓﺮوش ﻣﻲ رود و ﻣﺎ ﺧﻮدﻣﺎن ﻣﺸﻜﻞ ﺑﻠﻴﺖ داﺷﺘﻴﻢ و ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﻮد ﻣﻦ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ و ﻛﺎر را ﺑﺒﻴﻨﺪ ، ﭼﺮا ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﻮدم ۲ ﻋﺪد ﺑﻠﻴﺖ داﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ دو ﻧﻔﺮ ﻛﻪ ﻋﻼﻗﻤﻨﺪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻦ آﻧﻬﺎ را ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ دادم . روز ﻗﺒﻞ از اﺟﺮا در ﺗﺎﻻر ﻣﺤﺮاب دﻳﺪم دو ﻧﻔﺮ اﻳﺴﺘﺎده اﻧﺪ و ﻋﻼﻗﻤﻨﺪ ﻛﻪ “در اﻋﻤﺎق” را ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ ۲ ﻋﺪد ﺑﻠﻴﺖ دارم اﻳﻦ ﻫﺎ ﺑﺮای ﺷﻤﺎ . روز اول ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﻠﻴﻂ ﻫﺎ ﭘﻴﺶ ﻓﺮوش ﺷﺪه اﺳﺖ ، ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ در اﻋﻤﺎق” و ﻛﺎر آﺗﻴﻼ ﭘﺴﻴﺎﻧﻲ و ﺳﭙﺲ ﺣﺴﻦ ﭘﺎﻛﺪل ﻛﺎﻣﻼ ﭘﻴﺶ ﻓﺮوش ﺷﺪه اﺳﺖ . ﺣﺘﻲ ﻣﺎ ﺧﻮدﻣﺎن ﻫﻢ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﺑﻠﻴﺖ ﺗﻬﻴﻪ ﻛﻨﻴﻢ . اﻣﺎ در اﺟﺮای اول ﺟﺸﻨﻮاره ، ﻧﻴﻤﻲ از ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻫﺎ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮد و ﺟﻤﻌﻴﺖ زﻳﺎدی از ﻣﺮدﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﺸﺘﺎق دﻳﺪن “در اﻋﻤﺎق” ﺑﻮدن ، ﺑﻴﺮون ﺳﺎﻟﻦ ، ﺑﺪون ﺑﻠﻴﺖ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻛﺴﻲ ﻫﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ ازدﺣﺎم و درﺧﻮاﺳﺖ ﭘﺎﺳﺨﻲ ﻧﺪاد و ﻋﻠﻲ رﻏﻢ اﻳﻦ ﻛﻪ اﻋﻼم ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻠﻴﺖ ﻫﺎ ﻛﺎﻣﻞ ﭘﻴﺶ ﻓﺮوش ﺷﺪه ، ﻧﻴﻤﻲ از ﺳﺎﻟﻦ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮد و ﻣﺮدم ﻫﻢ ﺑﻲ ﺑﻠﻴﺖ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ . و اﻳﻦ واﻗﻌﺎ ﺳﻮال ﻣﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ اﺟﺮای ” در اﻋﻤﺎق اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ ؟!
در ﻃﻮل دوران ﺑﺎزﻳﮕﺮﻳﺘﺎن ﭼﻘﺪر دوﺳﺖ داﺷﺘﻴﺪ در ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ ی “در اﻋﻤﺎق” را ﺑﺎزی ﻛﻨﻴﺪ ؟
شهین ﻋﻠﻴﺰاده : ﻣﻦ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ۱۶ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد و ﺗﺎزه ازدواج ﻛﺮده ﺑﻮدم و دو ﺗﺎ ﻧﻮزاد دوﻗﻠﻮ داﺷﺘﻢ ، اﻳﻦ ﻧﻤﺎﻳﺶ در ﺗﻬﺮان اﺟﺮا ﻣﻲ ﺷﺪ و ﻣﺎ از ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻫﻤﺴﺮم آﻣﺪﻳﻢ و اﻳﻦ ﻧﻤﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﻛﺎرﮔﺮداﻧﻲ دﻛﺘﺮ ﻛﻮﺛﺮ دﻳﺪﻳﻢ و اﺟﺮاﻳﻲ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺴﻴﺎر ﻗﻮی ﺑﻮد . ﺑﺎ وﺟﻮدی ﻛﻪ آن زﻣﺎن ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﺟﻮان ﺑﻮدم ﻛﺎﻣﻼ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻛﺎر ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم . ﻣ ﻦ و ﻫﻤﺴﺮم دو ﺑﭽﻪ ی ﻧﻮزاد را در ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ ﺑﻪ اﻣﺎن ﺧﺪا و ﻫﺮ دو آﻣﺪه ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ . آن ﻫﻢ ﻧﻤﺎﻳﺸﻲ ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺘﻪ ، ﭼﻮن اﻳﻦ ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ را ﻛﺎﻣﻞ اﺟﺮا ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ، ۳ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﺎ ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ و ﻧﻴﻢ ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ . ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻳﻚ ﻧﻔﺮ آﻣﺪ و ﻣﺎ را ﺻﺪا زد و ﻣﻦ اﺻﻼ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم ﭼﺮا ﻫﻤﺴﺮم را ﺻﺪا زدﻧﺪ و ﻓﻘﻂ ﻣﺸﻌﻮل دﻳﺪن ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺑﻮدم ، ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺗﺎزه ﭘﺮﺳﻴﺪم ﭼﻪ ﻛﺎرت داﺷﺘﻨﺪ ؟ اﺻﻼ ﺣﻮاﺳﻢ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﭽﻪ دارم . ﮔﻔﺖ ﻳﻜﻲ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﻓﺘﺎده ﺑﻮده ﻛﻒ ﻣﺎﺷﻴﻦ ! ﺻﺪاﻳﻢ زدﺗﺪ ﻛﻪ ﺑﭽﻪ را ﺑﺮدارم و دوﺑﺎره آﻣﺪه ﺑﻮد و ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﻤﺎﻳﺶ را ﺑﺒﻴﻨﺪ . ﻣﻦ اﻳﻦ ﻧﻤﺎﻳﺶ را آن زﻣﺎن دﻳﺪم و ﺧﻴﻠﻲ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻢ .
دوﺳﺖ داﺷﺘﻴﺪ ﭼﻪ ﭘﺮﺳﻮﻧﺎزی را ﺑﺎزی ﻛﻨﻴﺪ؟
ﻋﻠﻴﺰاده : ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﻓﻜﺮ ﻧﻜﺮده ﺑﻮدم ﻛﻪ دوﺳﺖ دارم ﻛﺪام ﻳﻚ از ﻧﻘﺶ ﻫﺎ را ﺑﺎزی ﻛﻨﻢ . واﻗﻌﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ وﻗﺘﻲ دﺳﺘﻴﺎر آﻗﺎی ﻋﺒﺪاﻟﻠﻬﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ زﻧﮓ زدﻧﺪ ﻛﻪ آﻗﺎی ﻋﺒﺪاﻟﻠﻬﻲ ﺗﺼﻤﻴﻢ دارﻧﺪ اﻳﻦ ﻧﻤﺎﻳﺶ را ﻛﺎر ﻛﻨﻨﺪ ؛ ﻣﻦ ﺑﺎ اﺷﺘﻴﺎق ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻢ . ﺑﺮای اﻳﻦ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺑﺎ آﻗﺎی ﻋﺒﺪاﻟﻠﻬﻲ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ . ﻣﻦ آﻗﺎی ﻋﺒﺪاﻟﻠﻬﻲ را ﺣﺪود ۳۶ ﺳﺎل اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ ، ﻫﻢ ﻫﻤﻜﻼﺳﻲ ﺑﻮدﻳﻢ در ﻣﻘﻄﻊ ﻛﺎرﺷﻨﺎﺳﻲ در ﺳﺎل ۵۸و ﻫﻢ ﻫﻤﻜﺎر اداره ی ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎی ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺑﻮدﻳﻢ و ﻫﻢ ﭼﻨﺪ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻛﺎر ﻛﺮدﻳﻢ .
در ﻧﻤﺎﻳﺶ “ﻣﺪه ا” اﻳﺸﺎن ﻧﻘﺶ ژوزان را ﺑﺎزی ﻛﺮدﻧﺪ و ﻣﻦ ﻣﺪه آ را ﺑﺎزی ﻛﺮدم ، در ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ ی “ﺑﻬﺮام ﭼﻮﺑﻴﻨﻪ” اﻳﺸﺎن ﺑﻬﺮام ﭼﻮﺑﻴﻨﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻦ ﮔﺮدﻳﻪ ﺧﻮاﻫﺮش ﺑﻮدم ، ﺑﺮای ﻓﻮق ﻟﻴﺴﺎﻧﺲ ﻫﻢ ﻣﻦ ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ ی “ﻛﺴﻲ از وﻳﺮﺟﻴﺎﻧﺎووﻟﻒ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﺪ” را ﻛﺎر ﻛﺮدم ﻛﻪ ﻧﻘﺶ ﻣﻘﺎﺑﻠﻢ را اﻳﺸﺎن ﺑﺎزی ﻛﺮدﻧﺪ . اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ در آن ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺧﻮدم ﺑﺎزی ﻛﻨﻢ ؛ وﻟﻲ اﻳﺸﺎن ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد دادﻧﺪ ، ﭼﻮن ﺧﻴﻠﻲ ﻫﺎ ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ و ﺗﺴﺖ ﻣﻲ دادﻧﺪ و ﻣﻮرد ﻗﺒﻮل ﻗﺮار ﻧﻤﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ، ﺧﻮد آﻗﺎی ﻋﺒﺪاﻟﻠﻬﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد دادﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺧﻮدت ﺑﺎزی ﻛﻨﻲ .و در آن ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻫﻢ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻛﺎر ﻛﺮدﻳﻢ . اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺑﺎ آﻗﺎی ﻋﺒﺪاﻟﻠﻬﻲ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ ﭼﻮن ﺑﻲ ﺣﺎﺷﻴﻪ ﺗﺮﻳﻦ ﺷﺨﺼﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ و ﭘﺮ از اﻧﺮژی ﻣﺜﺒﺖ اﺳﺖ . واﻗﻌﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﭼﻴﺰی ﻛﻪ آﻗﺎی ﺗﻮﻓﻴﻘﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺑﺎزﻳﮕﺮ ﺑﻲ ﻛﺎر اﺳﺖ دﭼﺎر ﻓﺮﺳﻮدﮔﻲ ذﻫﻨﻲ ﻣﻲ ﺷﻮد و ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺸﻜﻼت دﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﺑﺮای ﺟﺴﻢ ﻣﺎن ﻫﻢ ﭘﻴﺶ ﻣﻲ آﻳﺪ . ﻣﻦ از زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ رﻓﺘﻢ ﺳﺮ ﺗﻤﺮﻳﻦ اﺣﺴﺎس ﺷﺎرژ ﺑﻮدن ﻣﻲ ﻛﺮدم . ﺷﻤﺎ ﺑﺎورﺗﺎن ﻧﻤﻲ ﺷﻮد ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ اوﻗﺎت ﭼﻨﺪ ﻗﺪم ﻫﻢ ﺳﺨﺘﻢ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮوم ، وﻟﻲ ﺳﺮ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻧﻤﺎﻳﺶ “در اﻋﻤﺎق” ﻛﻪ ﺑﻮدم از ﺳﺎﻟﻦ ﻣﺤﺮاب ﺗﺎ ﭼﻬﺎرراه وﻟﻴﻌﺼﺮ ﭘﻴﺎده ﻣﻲ رﻓﺘﻢ و آﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﻣﺘﺮو ﻣﻲ رﻓﺘﻢ و دوﺑﺎره ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﻴﺎده ﻣﻲ رﻓﺘﻢ . ﻳﻌﻨﻲ واﻗﻌﺎ ﻟذت ﻣﻲ ﺑﺮدم و دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ و ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﮔﺮوه ﻛﺎر ﻛﺮدم . ﭼﻮن ﻗﺒﻼ ﺑﺎ آﻗﺎی ﻋﺒﺪاﻟﻠﻬﻲ و آﻗﺎی ﺗﻮﻓﻴﻘﻲ ﻛﺎر ﻛﺮده ام ، ﻫﻤﻪ ی ﺑﭽﻪ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ و ﻫﻤﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮب ﻫﻤﻜﺎری ﻛﺮدﻧﺪ . اﻳﻦ ﺑﺮای ﻣﻦ واﻗﻌﺎ اﻓﺘﺨﺎر ﺑﻮد و ﺧﻴﻠﻲ ﻫﻢ ﻣﺸﺘﺎق ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ اﻧﺸﺎاﷲ اﺟﺮا ﻛﻨﻴﻢ . ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﻣﻦ ﻣﺰاﺣﻢ آﻗﺎی ﻋﺒﺪاﻟﻠﻬﻲ ﻣﻲ ﺷﻮم و زﻧﮓ ﻣﻲ زﻧﻢ و ﭘﻴﮕﻴﺮی ﻣﻲ ﻛﻨﻢ . ﭼﻮن ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻌﺪ از اﺟﺮا ﻣﻦ از اﻳﺮان ﺑﺮوم و ﻓﻘﻂ ﻣﻨﺘﻈﺮ اﺟﺮای ﻧﻤﺎﻳﺶ “در اﻋﻤﺎق” ﻫﺴﺘﻢ . ﺧﻮد ﻣﻦ از ۱۵ دی از آﻗﺎی ﺳﺮﺳﻨﮕﻲ وﻗﺖ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺣﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ ﺷﺎن زﻧﮓ زدم و ﺑﺎ ﺧﻮدﺷﺎن ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدم ، ﻫﻨﻮز ﻛﻪ ﻫﻨﻮز اﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ وﻗﺖ ﻧﺪاده اﻧﺪ ﻣﻦ ﻳﻚ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺑﺮای ﺗﺎﻻر ﺣﺎﻓﻆ از دی ﻣﺎه داده ام و ﺗﺎ ﺣﺎﻻ اﺻﻼ ﺑﻪ ﻣﻦ زﻧﮓ ﻧﺰده اﻧﺪ . ﻣﻦ دو روز ﻗﺒﻞ زﻧﮓ زدم و ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻤﻲ ﻛﻪ آﻧﺠﺎ ﻣﻨﺸﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدم . ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺧﺎﻧﻢ ﻋﻠﻴﺰاده ۸۰ ﻋﺪد ﻛﺎر ﺑﻪ ﻣﺎ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﺷﺪه اﺳﺖ ، ﻣﺎ ۱۵ ﻋﺪد از اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ را اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮده اﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺘﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ . اﮔﺮ اﻳﻦ ﻫﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ۲۰ درﺻﺪ اﺳﭙﺎﻧﺴﺮ را ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺪﻫﻨﺪ ، ﻛﻢ ﻛﻢ از اﻳﻦ ﻫﺎ ﺣﺪف ﻣﻲ ﺷﻮد و ﺑﻪ ﺷﻤﺎ زﻧﮓ ﻣﻲ زﻧﻴﻢ ﮔﻔﺘﻢ وای ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎل ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺸﻢ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻋﺪه ای ﺣﺬف ﺷﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻴﺪ . ﻣﻦ از ﺑﭽﮕﻲ ﻛﺎر ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻛﺮده ام ، ﻳﻌﻨﻲ واﻗﻌﺎ از زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﻮدم را ﺷـﻨﺎﺧﺘﻢ و دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﻣﻲ رﻓﺘﻢ ﻛﺎر ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻛﺮدم . ﺣﻖ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ رﻓﺘﺎر ﻛﻨﻨﺪ . ﻣﻦ اﻋﺘﻘﺎدم اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻗﺪرت دارم ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ .
ﺗﻮﻓﻴﻘﻲ : اﺻﻼ ﻛﺎر ﻣﺎ ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﮕﻲ ﻧﺪارد .
ﻋﻠﻴﺰاده : آﻗﺎی ﻋﺒﺪاﻟﻠﻬﻲ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺸﺎن ﻣﻲ اﻣﺪﻧﺪ و ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ . آﻗﺎی ﺗﻮﻓﻴﻘﻲ و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ از دوﺳﺘﺎﻧﻤﺎن ﻛﻪ در ﻛﺎر ﺑﺎزی ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ و اﻳﺸﺎن را از ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﻲ آوردﻧﺪ ﺳﺮ ﺗﻤﺮﻳﻦ و ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﺮﻳﻦ اﻳﺸﺎن اﻧﺮزی ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻣﺘﻮﺟﻪ اﻳﻦ ﻧﺒﻮدﻧﺪ ﻛﻪ از ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن آﻣﺪه اﻧﺪ آﻧﺠﺎ و دارﻧﺪ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ . اﮔﺮ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺧﻮب ﺑﺎزی ﻧﻤﻲ ﻛﺮد اﻳﺸﺎن ﻓﺮﻳﺎدی ﻣﻲ زدﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ی ﻣﺎ ﻫﻮل ﻣﻲ ﺷﺪﻳﻢ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻴﻢ آﻗﺎی ﻋﺒﺪاﻟﻠﻬﻲ ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺧﺪا داد ﻧﺰﻧﻴﺪ ﺣﺎﻟﺘﺎن ﺑﺪ ﻧﺸﻮد .
ﺑﺮای “در اﻋﻤﺎق” ﭼﻘﺪر ﭘﻮل ﮔﺮﻓﺘﻴﺪ و ﺑﺎزی ﻛﺮدﻳﺪ ؟
ﻋﻠﻴﺰاده : (ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ) واﻗﻌﺎ ﻫﻤﻪ ی ﻣﻌﻴﺎرﻫﺎ ﭘﻮل ﻧﻴﺴﺖ . ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺗﺠﺮﺑﻪ ام ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺠﺮﺑﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﮔﺮوه و در ﺧﺪﻣﺖ آﻗﺎی ﻋﺒﺪاﻟﻠﻬﻲ ﺑﻮدم .
ﻋﺒﺪاﻟﻠﻬﻲ : ﻣﻌﻴﺎرﻫﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻛﺮده اﺳﺖ و آدم واﻗﻌﺎ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻣﻲ ﺷﻮد . آدم ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮای ﭼﻪ دارد اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ را ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ؟ ﭼﺮا ؟ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻗﻴﻤﺘﻲ ؟ ﻧﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﻫﻤﻪ ی اﻣﻜﺎﻧﺎت را ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﻧﻪ . دﻳﮕﺮان ﻫﻢ ﺣﻖ دارﻧﺪ و دارﻧﺪ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻳﻚ ﺑﺮرﺳﻲ درﺳﺘﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺻﻮرت ﺑﮕﻴﺮد . ﻣﻦ ﺑﻪ ﺻﻮرت اﻋﺘﺮاﺿﻲ ﺑﻪ رؤﺳﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ آﻳﺎ ﭘﻴﺶ آﻣﺪ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻣﺪت ﭼﻬﻞ و اﻧﺪی ﺳﺎل ﻳﻚ ﺑﺎر ﺷﻤﺎ ﻣﻦ را ﺻﺪا ﺑﺰﻧﻴﺪ ؟ ﻛﻪ ﻓﻼﻧﻲ ﺑﻴﺎ و اﻣﺴﺎل ﺷﻤﺎ ﻳﻚ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺑﺮای ﻣﺎ ﻛﺎر ﻛﻦ ؟! ﺑﻌﺪ از ﭼﻬﻞ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎل اﻳﻦ ﺣﻖ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ؟ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻪ اش ﺑﺪوم و ﻣﺪام ﺑﺎ دﻳﻮار ﺳﻨﮕﻲ ﻣﻮاﺟﻪ ﺑﺸﻮم ؟ ﺷﻤﺎ ﻛﺎری ﺑﺮای ﻣﻦ ﻧﻜﺮدﻳﺪ . ﺷﻤﺎ وﻃﻴﻔﻪ دارﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻛﺎر اﻳﺠﺎد ﻛﻨﻴﺪ ، ﻣﻦ ﻛﻪ درآﻣﺪی ﻧﺪارم . ﻛﺎر ﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ اﻳﻨﻄﻮر ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻲ ﺷﻮد و اﻳﻦ ﻃﻮر ﺑﺎ ﻣﺸﻜﻼت ﻣﻮاﺟﻪ ﻣﻲ ﺷﻮم . اﻳﻦ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ اﺳﺖ و ﻓﻘﻂ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺘﻢ . ﺑﻘﻴﻪ ی ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﻫﺴﺘﻨﺪ .
ﻣﺎﺟﺮاﻳﻲ را ﻫﻢ ﻛﻪ آﻗﺎی ﺗﻮﻓﻴﻘﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺎ اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ ﻣﻦ نمی داﻧﻢ اﻳﻦ ﺗﺨﻢ ﻟﻖ را ﭼﻪ ﻛﺴﻲ از روز اول ﮔﺬاﺷﺖ در دﻫﺎن دﻳﮕﺮان ﻛﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺧﺼﻮﺻﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ . وﻗﺘﻲ ﻣﺎ ﻣﻤﻠﻜﺘﻤﺎن ﻫﻨﻮز واژه ی ﺗﺌﺎﺗﺮ را ﻳﻚ ﭘﺰﺷﻚ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ : ” ﻓﻴﻠﻤﺖ را ﻛﻲ ﺑﻴﺎﻳﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ؟ “ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻨﻮز ﻓﺮق ﺑﻴﻦ ﺣﺘﻲ واژه ی ﻓﻴﻠﻢ و ﺗﺌﺎﺗﺮ را ﻳﻚ ﭘﺰﺷﻚ ﻧﻤﻲ داﻧﺪ . ﻣﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧم ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺧﺼﻮﺻﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ؟! ﻣﻌﻀﻞ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻣﺎ ﺧﻴﻠﻲ زﻳﺎد اﺳﺖ ، ﻣﻦ از ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ، اﺗﻔﺎﻗﺎ در زﻣﺎن آﻗﺎی ﺷﺮﻳﻒ ﺧﺪاﻳﻲ ﻣﻄﻠﺐ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻠﻨﺪی ﻧﻮﺷﺘﻢ و ﻳﻚ ﺳﺮی ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدات و راﻫﻜﺎرﻫﺎ دادم اﻣﺎ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ آن ﺗﻮﺟﻪ و ﺣﺘﻲ ﻧﮕﺎه ﻫﻢ ﻧﻜﺮد . ﮔﻔﺘﻢ ﭼﻄﻮر ﻣﻲ ﺷﻮد ﺗﺌﺎﺗﺮ را ﮔﺴﺘﺮش داد و ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﺷﻮد ﺗﺌﺎﺗﺮ را ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮد . ﭼﻴﺰ در ﻫﻤﻲ ﻛﻪ اﺳﻢ ﺧﺎﺻﻲ ﻫﻢ ﺑﺮاﻳﺶ ﮔﺪاﺷﺘﻪ اﻧﺪ ، ﮔﻮﻳﺎ ﭘﺮﻓﻮرﻣﻨﺲ آرت ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ، ﻣﻲ ﺳﺎزﻧﺪ ، ﺑﻪ اﺳﻢ ﺗﺌﺎﺗﺮ . اﻳﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺷﻜﻞ اﺳﺖ . در آﻧﺠﺎ ﭼﻮن درآﻣﺪ ﺳﺎزی اﺳﺖ ، ﻃﺮف ﺧﻮدش ﻋﻠﻨﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ دو ﺗﺎ ﭼﻬﺮه ﺑﮕﺬار . ﻣﻦ ﭼﻬﺮه ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﭼﻪ ﻛﺎر ؟ ﻣﻦ ﺑﺎزﻳﮕﺮ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ . ﻣﻦ ﺑﺎزﻳﮕﺮی ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ از ﺑﺎزی اش ﺣﻴﺮت ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ، اﺳﻢ و ﺷﻬﺮت ﻫﻢ ﻧﺪارد . او ﻛﻪ ﺷﻬﺮت دارد دﻧﺒﺎل ﭘﻮل اﺳﺖ ، ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺳﺎﻟﻦ ﭘﺮ ﺷﻮد ۲۰ ﺗﺎ ۳۰ درﺻﺪش ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﺳﺪ . ﻣﻦ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﭘﻮﻟﻲ ﺑﺪﻫﻢ از ﻓﺮوش ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺪﺳﺖ ﻣﻲ آورﻧﺪ ﺗﻴﺎﺗﺮ ﺧﺼﻮﺻﻲ اﺳﺖ !! اﮔﺮ ﺧﺼﻮﺻﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺗﺌﺎﺗﺮﻫﺎی ﺳﻔﻴﺪ ﻛﻪ از ﻫﻤﻪ ﺧﺼﻮﺻﻲ ﺗﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ . اﻳﻨﻬﺎ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻓﺮوش دارﻧﺪ ، ﺷﺐ ﺟﻤﻌﻪ ﺑﺮوﻳﺪ و ﺑﻴﻨﻴﺪ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ اﺳﺖ ، ﺳﻪ ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﺳﺎﻧﺲ ﻣﻲ روﻧﺪ . اﻳﻦ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺣﺮﻓﻪ ای ﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﻮد . اﮔﺮ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﺣﺮﻓﻪ ای اﻳﻦ اﺳﺖ . ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ در ﻫﻢ اﺳﺖ و ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻢ . ﻋﺪاﻟﺖ ﺧﻮب ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻧﻤﻲ ﺷﻮد . ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺑﺮای ﺳﺎﻟﻦ اﺻﻠﻲ ۴ ﺳﺎل اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﺎﻣﻪ داده ام . ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﺮای ﻫﻤﻴﻦ اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ ﻫﻢ ﻧﺎﻣﻪ داده ام . ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ آﻗﺎی ﺳﺮﺳﻨﮕﻲ . ﻫﺮﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ اﻳﻦ درددل ﻫﺎ زﻳﺎد اﺳﺖ .
ﻋﻠﻴﺰاده : ﺑﻪ ﻳﻜﻲ ﺑﻮدﺟﻪ ﻣﻲ دﻫﻨﺪ و ﺑﻪ دﻳﮕﺮی ﻧﻤﻲ دﻫﻨﺪ . ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﻜﻞ ﺑﺎﺷﺪ .ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ درﺳﺖ ﻧﻤﻲ ﺷﻮد . ﻓﻘﻂ ﻋﺪه ی ﻣﺤﺪودی دارﻧﺪ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ اﮔﺮ دﻗﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﺴﺮی ﺑﺎزﻳﮕﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺳﺎل ﻛﺎر دارﻧﺪ و ﺳﺎﻟﻲ ۵ ، ۶ ﻋﺪد ﻫﻢ ﻛﺎر دارﻧﺪ و ﻳﻜﺴﺮی از ﻛﺎرﮔﺮدان ﻫﺎ ﻫﺮ ﺳﺎل ﻛﺎر دارﻧﺪ و ﻣﺎ ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺎر ﻧﻜﺮدﻳﻢ .
ﻋﺒﺪاﻟﻠﻬﻲ : ﻓﺮدی ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻓﺮض ﻛﻦ ﻛﻪ ﺗﻮ دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺎﻳﻲ ﻣﮕﺮ ﻛﻚ ﻛﺴﻲ ﻣﻲ ﮔﺰد ﻣﮕﺮ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ . اﺻﻼ ﻧﻴﺎﻳﻲ و ﻧﺒﺎﺷﻲ ، ﻣﮕﺮ ﻛﺴﻲ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﺪ ﻛﻪ ﻓﻼﻧﻲ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﭼﺮا دﻳﮕﺮ ﻛﺎر ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ . دﻟﻴﻠﺶ ﭼﻴﺴﺖ ؟ ﺑﺮای ﻫﻤﻴﻦ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﭼﺮا ﺧﻮدت را ﺑﻪ دردﺳﺮ ﻣﻲ اﻧﺪازی ؟ ﺑﺮو ﻳﻚ ﻧﻤﺎﻳﺶ دو ﺳﻪ ﭘﺮﺳﻮﻧﺎژ ﻛﺎر ﻛﻦ . ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ . ﺗﺎ ﻳﻚ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻣﻦ را درﮔﻴﺮ ﻧﻜﻨﺪ ، ﻣﺤﺎل اﺳﺖ ﻛﻪ اﺻﻼ ﺧﻮﺷﻢ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺨﻮاﻧﻤﺶ . ﻣﻦ ۳۰ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺧﻮاﻧﺪم ﺗﺎ اﻳﻦ را اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮدم .
وﻇﻴﻔﻪ ی ﺷﻤﺎ در ﻗﺒﺎل ﻧﺴﻞ آﻳﻨﺪه ﻛﻪ ﺷﻮر و ﻫﻴﺠﺎن ﺟﻮاﻧﻲ و اﻧﺮژی اﻧﺠﺎم ﻛﺎر دارﻧﺪ اﻣﺎ ﺳﻮاد و ﺗﺠﺮﺑﻪ ی اﻧﺠﺎم ﻛﺎر ﻧﺪارﻧﺪ ﭼﻴﺴﺖ ؟ اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻛﺎر ﻧﻜﻨﻴﺪ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻧﺴﻞ آﻳﻨﺪه ی ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻣﺎ ﭼﻴﺴﺖ ؟ ﭼﻮن ﺟﻮان اﻣﺮوز ﺑﺪون ﻫﻴﭻ ﭘﺸﺘﻮاﻧﻪ ی ﻋﻠﻤﻲ ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﻛﺎر ﻣﻲ رود و ﻧﺘﻴﺠﻪ اش ﻣﻲ ﺷﻮد ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺌﺎﺗﺮ اﻣﺮوز ﻣﺎ ﻛﻪ از ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی واﻗﻌﻲ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ . ﻋﺪم ﺣﻀﻮر ﺷﻤﺎ و ﻛﻨﺎره ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺷﻤﺎ از اﻳﻦ ﻋﺮﺻﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻲ ﺷﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ روﻧﺪ ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﺶ اداﻣﻪ ﭘﻴﺪا ﻛﺘﺪ و ﺟﻮاﻧﺎن ﻧﻬﺎﻳﺘﺎ ﺑﺮای ﻛﺴﺐ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺑﻪ ﺳﺮاغ آﻣﻮزﺷﮕﺎه ﻫﺎﻳﻲ ﺑﺮوﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻗﺎرچ رﺷﺪ ﻛﺮده اﻧﺪ و اﻏﻠﺐ ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ ﻛﺎﺳﺐ ﻛﺎراﻧﻪ ﺷﺪه اﻧﺪ و ﺧﺮوﺟﻲ ﻫﻢ ﻳﻚ ﻛﺎر ﻛﺎرﮔﺎﻫﻲ ﻣﻲ ﺷﻮد ﺑﺮای دﻟﺨﻮش ﺷﺪن ﺟﻮان ﻛﻪ ﻣﺜﻼ او ﻫﻢ ﻛﺎر ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻛﺮده اﺳﺖ . ﺑﺎ اﻳﻦ اوﺻﺎف ﻧﺴﻞ ﺑﻌﺪی ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻣﺎ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد و اوﺿﺎع ﺑﻪ ﭼﻪ ﺳﻤﺖ و ﺳﻮﻳﻲ ﺧﻮاﻫﺪ رﻓﺖ ؟
ﻋﺒﺪاﻟﻠﻬﻲ : ﻣﻦ ﺗﻮﺿﻴﺤﻲ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﺪﻫﻢ . ﻳﻚ ﻣﻘﺪارش ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮدد ﺑﻪ ﺗﻮﻗﻌﺎت ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮان ﻫﺎ و اﻳﻦ در ﺟﺎﻣﻌﻪ ی ﻣﺎ اﭘﻴﺪﻣﻲ ﺷﺪه اﺳﺖ . ﺧﻴﻠﻲ ﻫﺎﻳﺸﺎن ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺘﻮﻗﻊ ﻫﺴﺘﻨﺪ ، ﻳﻌﻨﻲ ﺷﻤﺎ ﺗﺎ ﺷﺎﮔﺮدی ﻧﻜﻨﻲ ﺑﻪ اﺳﺘﺎدی ﻧﻤﻲ رﺳﻲ . ﺣﺘﻲ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ در داﻧﺸﮕﺎه ﺗﺎ ﻣﻘﻄﻊ دﻛﺘﺮا ﻫﻢ ﭘﻴﺶ ﺑﺮوی اﻣﺎ ﺗﺎ ﻧﻴﺎﻳﻲ و ﺧﺎک ﺻﺤﻨﻪ را ﻧﺨﻮری ؛ ﻣﺤﺎل اﺳﺖ ﺑﻔﻬﻤﻲ ﺻﺤﻨﻪ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ . ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎری از ﻣﺪﻳﺮان ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺗﺤﺼﻴﻼت داﻧﺸﮕﺎﻫﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ اﻣﺎ ﭼﻮن ﻛﺎر اﺟﺮاﻳﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﻧﺪ ؛ در ﻛﺎر ﻣﻲ ﻟﻨﮕﻨﺪ و ﻧﻤﻲ داﻧﻨﺪ ﻛﺎر ﺗﺌﺎﺗﺮ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ . ﭼﺮا ﻛﻪ ﺧﻮدﺷﺎن در ﻛﺎر ﻧﺒﻮده اﻧﺪ و اﺻﻼ ﻣﺘﻮﺟﻪ زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻳﺎ زﺷﺘﻲ و ﻳﺎ ﺳﺨﺘﻲ ﻳﺎ راﺣﺘﻲ ﻛﺎر ﻧﺸﺪه اﻧﺪ . ﻛﺎر ﺑﺎزﻳﮕﺮی ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺷﻜﻞ اﺳﺖ . اﮔﺮ ﺻﺮﻓﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺑﻮد ، ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻲ ﺑﺮوی اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻛﺘﺎﺑﻔﺮوﺷﻲ ﻛﻪ ﻫ ﺴﺖ و ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ اﻻن ﻫﻢ ﻛﻪ اوﺿﺎع و اﺣﻮال ﺑﺎ دوره ی ﻣﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﻓﺮق دارد ، آن ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺎ ﻣﺤﺎل ﺑﻮد ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ ﻳﻚ ﻛﺘﺎب ﺗﺌﻮری ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﻢ. . اﻻن ﻓﺮاوان ای اﺳﺖ ، ﻫﻤﻪ ﻫﻢ زﺑﺎن ﺑﻠﺪﻧﺪ ، اﻳﻨﺘﺮﻧﺖ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻛﺎر را راﺣﺖ ﻛﺮده اﺳﺖ . ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻣﻦ ﻋﻼﻣﻪ ﻫﺴﺘﻢ . اﻣﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﻜﻞ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮای ﺑﺎزﻳﮕﺮی ﺑﺎﻳﺪ ﺧﺎک ﺻﺤﻨﻪ را ﺑﺨﻮری ، ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻲ ﻛﺸﻲ ﻛﻨﻲ در ﺻﺤﻨﻪ ﺗﺎ ﺗﺎزه ﺑﻔﻬﻤﻲ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ . اﻳﻦ ﺗﻮﻗﻌﺎت ﻧﻤﻲ ﮔﺬارد ، ﻧﮕﺎه ﻫﺎ ، ﻧﮕﺎه ﻫﺎی ﺑﺪی اﺳﺖ . ﻣﺜﻼ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻣﺎ رﻗﻴﺐ اﻳﻦ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ . در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﻋﻜﺲ، ﻣﺎ رﻓﻴﻖ اﻳﻦ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻧﮕﺎﻫﺸﺎن ﻧﮕﺎه دﻳﮕﺮی ﺳﺖ . ﻣﻦ ﺧﻮدم در اﻛﺜﺮ ﻛﺎرﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺑﺴﻴﺎری از ﺟﻮاﻧﻬﺎ ﺣﻀﻮر دارﻧﺪ ﺑﺎور ﻛﻨﻴﺪ ﺧﻴﻠﻲ ﻫﺎﻳﺸﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎر اول اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﺸﺎن را ﺑﻪ روی ﺻﺤﻨﻪ ﻣﻲ ﮔﺬارﻧﺪ . ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ در ﻧﻤﺎﻳﺶ “ﻣﺮگ ﺗﺼﺎدﻓﻲ ﻳﻚ آﻧﺎرﺷﻴﺴﺖ” ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺟﺎﻳﺰه دادﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﺸﻒ اﺳﺘﻌﺪادﻫﺎی ﺟﻮان ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ . ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از ﻋﻮاﻣﻞ ﻣﻦ ﺟﻮان ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮای اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﺑﻪ روی ﺻﺤﻨﻪ ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ . ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺮاﻳﺸﺎن زﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪم . اﻳﻦ ﻫﺎ اﻟﻔﺒﺎی ﻣﺎﺟﺮا را ﻫﻢ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻨﺪ اﻣﺎ ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎی دﻳﮕﺮان روی ﺻﺤﻨﻪ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ .
ﻣﺎ ﺗﻼﺷﻤﺎن اﻳﻦ اﺳﺖ . ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻫﻤﻴﻦ ﮔﺮوﻫﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ دارﻳﻢ ﻣﮕﺮ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ از ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺗ ﺸﻜﻴﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ ؟ ﭼﻨﺪﺗﺎﻳﺸﺎن ز اﺳﺘﺨﻮان ﺧﺮد ﻛﺮده ﻫﺎی ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ و اﻛﺜﺮﺷﺎن ﺟﻮان ﻫﺴﺘﻨﺪ . ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ ، ﭼﺎره ای ﻧﻴﺴﺖ . اﻳﻦ ﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ . ﻣﻨﺘﻬﺎ ﻧﮕﺎﻫﺸﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﻋﻮض ﺷﻮد . ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ ﻛﻪ در ﻛﺠﺎ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ و زرﻧﮓ ﺑﺎﺷﻨﺪ و از ﺗﺠﺮﺑﻴﺎت ﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺗﺮ ﻣﺠﺎﻧﻲ اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﻨﺪ ، ﻧﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﭼﺸﻢ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻲ و ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ . ﮔﻮﻳﺎ ﻣﻦ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ روی ﺻﺤﻨﻪ ﺟﻨﮕﻮﻟﻚ ﺑﺎزی درﺑﻴﺎورم ﻛﻪ ﺑﺸﻮد ﺗﺌﺎﺗﺮ . اﻳﻦ ﻛﻪ ﺗﻮ داری اﻧﺠﺎم ﻣﻲ دﻫﻲ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﻋﺰﻳﺰ ﻣﻦ ، ﺗﻮ اول راه رﻓﺘﻦ ﺧﻮدت را ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮ ﺑﻌﺪ ادای ﻛﺒﻚ را درﺑﻴﺎور . ﻛﻪ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ در ﻫﻢ و ﺑﻲ ﻣﻌﻨﺎ ﻧﺸﻮد .
واﻗﻌﻴﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ را ﻛﺮده اﻳﻢ . ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﻦ وﻗﺘﻲ اﺳﺘﺎدم ﺳﺮم ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ ﻟﺬت ﻣﻲ ﺑﺮدم ، ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ اﻳﻦ ﻣﻦ را دو ﺳﺖ دارد ﻛﻪ ﺳﺮم داد ﻣﻲ ﻛﺸﺪ . ﺑﻴﺸﺘﺮ راﻏﺐ ﻣﻲ ﺷﺪم ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺶ ﮔﻮش دﻫﻢ و ﺗﺸﻜﺮ ﻛﻨﻢ . اﻻن ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻲ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺟﻮان ﺑﮕﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻻی ﭼﺸﻤﺖ اﺑﺮو اﺳﺖ . ﺑﻬﺶ ﺑﺮ ﻣﻲ ﺧﻮرد ﻛﻪ ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻲ و ﻛﺎﻣﻼ در روﻳﺖ ﻣﻲ اﻳﺴﺘﺪ ﻋﻠﻴﺰاده ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺑﺮﺧﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺸﺘﺎق ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻫﺎ ﻣﻨﺰوی ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﻪ ﻇـﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﻮان ﻫﺎ ﻣــــــــﻴﺪان ﻣﻲ دﻫﻴ ﻢ وﻟﻲ ﺟﻮان ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺟﻮان اﺳﺖ ، ﻳﻜﺴﺮی اﻓﻜﺎر دﻳﮕﺮ ﻫﻢ دارد ، ﻫﻨﻮز ﺧﻴﻠﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺑﺮاﻳﺶ ﭘﺨﺘﻪ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ ، ﻫﻨﻮز ﺣﺮﻓﻲ ﺑﺮای ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪارد . ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺑﺮای ﭼﻪ اﺟﺮا ﻣﻲ ﺷﻮد ؟ ﺑﺮای اﻳﻨﻜﻪ ﻳﻚ ﻫﺪﻓﻲ دارد . ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﻳﻚ ارﺗﺒﺎﻃﻲ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮش ﺑﺮﻗﺮار ﻛﻨﺪ . ﺑﻴﺸﺘﺮ اﻳﻦ ﻫﺎ ﺟﻮان ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎری ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﻬﺖ ﻣﻲ آﻳﻨﺪ و ﻛﺎر ﺗﺎﺗﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ، ﻟﺬت ﻫﻢ ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ ﻛﻪ دارﻳﻢ ﻛﺎرﮔﺮداﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ و ﻳﺎ ﺑﺎزی ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ و آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺷﻌﺎر ﻣﻲ دﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ دارﻳﻢ ﺑﻪ ﺟﻮان ﻫﺎ ﻣﻴﺪان ﻣﻲ دﻫﻴﻢ . در ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ از ﺗﺠﺮﺑﻴﺎت ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻫﺎ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻨﺪ اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﻨﺪ . ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻛﻪ ﺣﺮﻓﻲ ﺑﺮای ﮔﻔﺘﻦ دارﻧﺪ ، و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﻫﻢ ﺑﻬﺸﺎن ﻣﻴﺪان ﻧﻤﻲ دﻫﻨﺪ . ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻛﺜﺮ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻫﺎ ﻣﻨﺰوی ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ آﻗﺎی ﺳﻤﻨﺪرﻳﺎن ، اﺳﺘﺎد ﻫﻤﻪ ی ﻣﺎ دﭼﺎر آن ﺑﻴﻤﺎری ﻣﻲ ﺷﻮد . ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ رﻛﻦ اﻟﺪﻳﻦ ﺧﺴﺮوی اﻳﺮان را ﺗﺮک ﻣﻴﻜﻨﺪ و ﺑﻪ ﻛﺸﻮر دﻳﮕﺮی ﻣﻲ رود . ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺠﻴﺪ ﺑﻬﺸﺘﻲ از اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻲ رود ﺧﻴﻠﻲ از ﺑﺎزﻳﮕﺮان ﺧﻮب ﻣﺎ و ﻛﺎرﮔﺮداﻧﺎن ﺧﻮب ﻣﺎ از اﻳﺮان رﻓﺘﻪ اﻧﺪ . اﺗﻔﺎﻗﺎ وﻗﺘﻲ ﻣﻦ زﻧﮓ زدم ﻛﻪ از آﻗﺎی دﻛﺘﺮ ﺳﺮﺳﻨﮕﻲ وﻗﺖ ﺑﮕﻴﺮم ، ﻣﻨﺸﻲ ﺷﺎن ﻳﻚ آﻗﺎﻳﻲ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ ﻣﺎ ﺗﺎ آﺧﺮ ﺳﺎل ۹۴ ﺳﺎﻟﻦ ﻫﺎ را ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﻳﺰی ﻛﺮده اﻳﻢ . ﮔﻔﺘﻢ ﺷﻤﺎ ﻛﻼ ﺳﺎﻟﻦ را ﺑﻪ ﺟﻮان ﻫﺎ داده اﻳﺪ ؟ ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﻮان ﻫﺎ ﺑﻬﺘﺮ دارﻧﺪ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ !!
آﻗﺎی ﺗﻮﻓﻴﻘﻲ ﺷﻤﺎ ﻧﺴﻞ آﻳﻨﺪه ی ﺗﺌﺎﺗﺮﻣ ﺎن را ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ ؟
ﺗﻮﻓﻴﻘﻲ : دوﺳﺘﺎن ﺑﺨﺸﻲ اش را ﮔﻔﺘﻨﺪ . ﻣﻨﺘﻬﺎ ﺧﻮدم ﺳﺎﻟﻴﺎن ﺳﺎل اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ آﻗﺎی ﻋﺒﺪاﻟﻠﻬﻲ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﻢ در اﻳﻦ ﻛﺎر و ﻛﺎر ﻗﺒﻠﻲ ﺧﻴﻠﻲ از ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﺮﺧﻮرد داﺷﺘﻢ . ﺑﺎزﻳﮕﺮی ﻛﻪ ﻣﺪرک ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ و ﻓﺎرغ اﻟﺘﺤﺼﻴﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ ، ﺑﺎزﻳﮕﺮی ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ ، ﺣﺲ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ ، ﺗﻤﺮﻛﺰ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ ، ﺗﺨﻴﻞ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ ! ﻓﻦ ﺑﻴﺎن ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮد . اﻳﻦ ﻫﺎ را اﺻﻼ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ و واﻗﻌﺎ در ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻜﻲ دو ﻛﺎری ﻛﻪ آﻣﺪه ﺑﻮد و آﻣﻮﺧﺖ ، ﺣﻴﺮت ﻛﺮد . ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﻦ ﺗﺎزه ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ ! ﻓﺎرغ اﻟﺘﺤﺼﻴﻞ اﻳﻦ رﺷﺘﻪ اﺳﺖ ! ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ دارﻧﺪ ﺗﺪرﻳﺲ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ؟ ﻳﻜﺴﺮی ﺟﻮان ﻛﻪ ﻓﺎرغ اﻟﺘﺤﺼﻴﻞ ﺷﺪه اﻧﺪ رﻓﺘﻪ اﻧﺪ و دارﻧﺪ ﺗﺪرﻳﺲ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ . ﻓﻮق ﻟﻴﺴﺎﻧﺲ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ و ﺗﺪرﻳﺲ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ . ﺣﺎﻻ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻓﻮق ﻟﻴﺴﺎﻧﺲ داده اﺳﺖ ؟ رﻓﻴﻖ ﻫﺎی ﺧﻮدﺷﺎن .
ﺧﺐ ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻣﻲ اﻓﺘﺪ . اﮔﺮ ﺧﻮدﺷﺎن اﻳﻨﺠﺎ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻨﺪ ، دوﺳﺘﺎﻧﻲ ﻛﻪ در اﻳﻦ دو ﻛﺎر ﻫﻤﺮاه ﻣﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ، ﺧﻮدﺷﺎن اﺳﻢ ﻣﻲ آوردﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺷﺎن ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ، ﭼﻮن اﻳﻦ ﺷﺠﺎﻋﺖ را دارﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻣﻦ ﻓﺎرغ اﻟﺘﺤﺼﻴﻞ ﻫﺴﺘﻢ و ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻢ ! رﺳﻤﺎ اﻋﻼم ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﺎزه ﺑﺎ اﺟﺮای اﻳﻦ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻓﻬﻤﻴﺪم ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ و ﺑﺎزﻳﮕﺮی ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻲ ﻛﺸﻴﺪ . ﭼﻨﺎن ﻛﻪ آﻗﺎی ﻋﺒﺪاﻟﻠﻬﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ . ﻣﻦ ۴ ﻛﺎر ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺻﺎﺑﺮی اﻧﺠﺎم داده ام و اﻳﻨﻬﺎ را از او ﻫﻢ ﺷﻨﻴﺪم و ﻣﺎ واﻗﻌﺎ اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ را اﻧﺠﺎم داده اﻳﻢ . ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻲ ﻛﺸﻴﺪ ، ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﻜﻞ ﺷﺮوع ﻛﻨﻨﺪ . ﺑﻪ ﻗﻮل ﻫﺎدی اﺳﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﺪا رﺣﻤﺘﺶ ﻛﻨﺪ ، ﻧﺮدﺑﺎن ﭘﻠﻪ ﭘﻠﻪ اﺳﺖ ، ﺑﺮای ﭼﻪ ﻧﺮدﺑﺎن ﭘﻠﻪ دارد ؟ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻤﻴﻦ را ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﻳﻚ دﻓﻌﻪ ﻧﺮوﻳﺪ ﺑﺎﻻ ، ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻴﺪ ، ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺧﻮدﺗﺎن را ﻧﮕﻪ دارﻳﺪ .
ﻋﻠﻴﺰاده : وﻟﻲ اﻛﺜﺮا اﻳﻦ روزﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ روﻧﺪ .
ﺗﻮﻓﻴﻘﻲ : ﻣﻦ اﺗﻔﺎﻗﺎ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ راﺟﻊ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻢ ، ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻌﻀﻲ از دوﺳﺘﺎن ( ﻧﻤﻲ ﺷﻮد اﺳﻢ ﺑﺮد ﭼﻮن ﻣﺎ در ﺧﻴﻠﻲ ﺟﺎﻫﺎ در رادﻳﻮ و … ﺑﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﻜﺎری ﺗﻨﮕﺎﺗﻨﮓ دارﻳﻢ) .ﺳﺎﻟﻲ ﺳﻪ ﻛﺎر اﻧﺠﺎم دﻫﻨﺪ دوﻛﺎر در ﺣﻴﻄﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﻲ ، دو ﻛﺎر ﺑﺎزﻳﮕﺮی و دو ﻛﺎر ﻛﺎرﮔﺮداﻧﻲ . ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ اﻳﻦ دوﺳﺘﺎن در ﺳﺎل ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ ﻣﺎﻟﻲ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮﺳﻨﺪ وﻟﻲ ﺑﺎور ﻛﻨﻴﺪ وﻗﺘﻲ ﺷﻤﺎ ﻛﺎر ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ آﻗﺎ در دو ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ ۴ ﻳﺎ ۵ ﻛﺎر اﻧﺠﺎم داده ، ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻫﺴﺖ اﻣﺎ ﻛﻤﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ . آﻣﺎر و ارﻗﺎم وﺟﻮد دارد اﮔﺮ ﺑﮕﺮدﻳﺪ اﺳﻢ ﭘﻴﺪا ﻣﻲ ﺷﻮد ، اﻣﺎ ﭼﺮا وﻗﺘﻲ درﺑﺎره ﻣﺼﻄﻔﻲ ﻋﺒﺪاﻟﻬﻲ و ﺷﻬﻴﻦ ﻋﻠﻴﺰاده ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﺷﻮد ، اﺳﻤﻲ وﺟﻮد ﻧﺪارد و ﺑﺎ ﻗﻮت و ﻗﺪرت ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﺷﻮد . ﭼﺮا از ﺑﻌﻀﻲ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﻲ ﻳﺎد ﻣﻲ ﺷﻮد ؟ آﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﻛﺎرﻫﺎی ﺑﻴﺸﺘﺮی ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ وﻟﻲ ﻛﺎرﻫﺎی آن ﻫﺎ ﭼﺮا ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر ﻧﻴﺴﺖ ؟ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰی ﻛﻪ ﺑﺮای آﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ ﭘﻮل اﺳﺖ . ﺑﻠﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﺮای ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻛﺎری ﭘﻨﺞ ﻣﻴﻠﻴﻮن و ﻳﺎ ﺑﺮای ﺑﺎزی در ﻛﺎری ﺳﻪ ﻣﻴﻠﻴﻮن و ﻳﺎ در ﻛﺎر د ﻳﮕﺮی ﭼﻬﺎر ﻣﻴﻠﻴﻮن ﺑﮕﻴﺮد و ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺣﺮﻓﻪ ای ﺷﺪه ام و ۲۰ ﻛﺎر اﻧﺠﺎم داده ام . و ۵ ﺳﺎل اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ آﻣﺪه ام ، ﻳﻚ ﻧﻘﻄﻪ ﻛﻨﺎر آن ﻣﻲ ﮔﺬارد و ﻣﻲ ﺷﻮد ﭘﻨﺠﺎه ﺳﺎل و ﻓﻘﻂ ﭘﻮل ﺑﻴﺸﺘﺮی ﻣﻲ ﮔﻴﺮد وﻟﻲ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر ﻧﻴﺴﺖ .
ﭼﺮا اﺳﻢ ﻫﺎ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر ﻧﻤﻲ ﺷﻮﻧﺪ ؟ ﭼﺮا ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﻢ رﻛﻦ اﻟﺪﻳﻦ ﺧﺴﺮوی ، ﭼﺮا اﺳﻢ ﻫﺎ ﮔﻨﺪه ﻣﻲ ﺷﻮد و آدم ﻫﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﺗﻴﺘﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ؟ ﻣﺜﺎل ﻣﻲ زﻧﻢ ﭼﺮا ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ، دﻛﺘﺮ ﻗﻄﺐ اﻟﺪﻳﻦ ﺻﺎدﻗﻲ و ﭘﺮی ﺻﺎﺑﺮ ی ؟ ﭼﺮا دﻳﮕﺮان ﻛﻪ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺻﺎﺣﺐ ﻧﺎم ﻧﻤﻲ ﺷﻮﻧﺪ ؟
ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻨﺮ آﻧﻬﺎ ﻛﻮﺷﺸﻲ ﻣﻲ ﺷﻮد . ﻳﻌﻨﻲ آن ﻫﺎ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ را ﺑﺴﺘﻪ اﻧﺪ و زور ﻣﻲ زﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ از ﺟﺎﻳﻲ اﻟﻬﺎم ﻧﻤﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﺻﺮف اﺳﺖ ، ﻳﻚ ﻛﺎرﺧﺎﻧﻪ اﺳﺖ .
ﻋﻠﻴﺰاده : ﺗﻮﻟﻴﺪی اﺳﺖ ، ﺳﺮی دوزی .
ﺗﻮﻓﻴﻘﻲ : ﺑﻠﻪ واﻗﻌﺎ ﺳﺮی دوزی اﺳﺖ و اﻳﻦ درﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ . ﺑﺮای ﻣﺜﺎل ﻣﺎ ﻧﻤﺎﻳﺸﻲ ﺑﺎ ﻋﺒﺪاﻟﻬﻲ ﻛﺎر ﻛﺮده ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ اﺗﻔﺎﻗﺎ ﻛﺎری ﻣﺬﻫﺒﻲ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻧﺎم “ﻛﺎﺑﻮس ﺳﺮخ” . وﻗﺘﻲ ﻛﺎر اﺟﺮا ﺷﺪ ، ﺗﻤﺎم ﻧﻘﺪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻮد ﺗﻴﺘﺮ زده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﺎﺑﻮس ﺳﺮخ اﻟﮕﻮﻳﻲ ﺑﺮای ﺗﻴﺎﺗﺮ ﻣﻠﻲ ، اﻟﮕﻮی ﺗئاﺗﺮ ﻣﻠﻲ – ﻣﺬﻫﺒﻲ اﻟﮕﻮی ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻣﺬﻫﺒﻲ . ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﺣﺘﻲ در آن زﻣﻴﻨﻪ ﻫﻢ ﻳﻚ ﻛﺎر ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر ﺑﻮد و اﻛﺜﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎزی ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ، ﻛﺎﻧﺪﻳﺪای ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺑﺎزﻳﮕﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ، ﻫﻢ ﺑﺎزﻳﮕﺮ زن و ﻫﻢ ﻣﺮد ، ﻫﻢ ﭘﻮل ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻫﻢ ﺳﻔﺮ ﺣﺞ رﻓﺘﻨﺪ ، ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﺧﻮد ﻛﺎرﮔﺮدان . ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ، اﻳﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺎری ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ و ﻃﺮف ﺻﺎﺣﺐ ﻧﺎم ﻣﻲ ﺷﻮد . ﭼﺮا ؟ ﭼﻮن درﺳﺖ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻲ ﻛﻨﺪ وﻟﻲ آﻧﻬﺎ ﻓﻘﻂ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ . در ﺳﺎل ۴ ﻛﺎر اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎزی ﻛﻨﻨﺪ و ﻳﺎ ﻛﺎرﮔﺮداﻧﻲ ﻛﻨﻨﺪ . ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ اﻳﻦ اﺳﺖ . رﻳﺸﻪ در اﻧﺘﺨﺎب دارد . اﻧﺘﺨﺎب درﺳﺖ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ . ﻫﻤﻪ ﻛﺎرﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ اﺳﺖ . ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ اﻧﺘﺨﺎب ، اﻧﺘﺨﺎب ! انتخاب درست !
ﻛﻤﻲ ﺑﻪ ” در اﻋﻤﺎق ” ﺑﺮ ﮔﺮدﻳﻢ ؟ ﺑﺎزی ﺑﺎزﻳﮕﺮان ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻮد ؟ ﭼﻘﺪر ﻛﺎرﮔﺮداﻧﻲ ﻣﺴ ﺘﻘﻴﻢ آﻗﺎی ﻋﺒﺪاﻟﻠﻬﻲ ﺑﻮد و ﭼﻘﺪر ﻣﺸﻮرﺗﻲ ﺑﻮد و ﺑﺎزﻳﮕﺮ ﺧﻮدش ﭼﻘﺪر ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﻴﺮﻧﺪه ﺑﻮد ؟
ﻋﻠﻴﺰاده : اوﻻ ﻛﺎرﮔﺮدان ﺧﻮب ، ﻛﺎرﮔﺮداﻧﻲ ﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﻫﺎی درﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ . ﻳﻌﻨﻲ ۵۰% اﻧﺘﺨﺎب ﺧﻮب ﻛﺎرﮔﺮدان ، ﻣﺸﻜﻞ ﻫﺎی دﻳﮕﺮ ﻛﺎر را ﺣﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ . ﻣﻦ ادﻋﺎﻳﻲ ﻧﺪارم ، اﻣﺎ ﻣﺜﻼ وﻗﺘﻲ ﺷﻬﻴﻦ ﻋﻠﻴﺰاده را ﺑﺮای زن ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ، ﻳﻌﻨﻲ ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﻲ داﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﭼﻪ دﻟﻴﻞ ﺷﻬﻴﻦ ﻋﻠﻴﺰاده را در اﻳﻦ ﻧﻘﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ . در ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﻮدم ، ﻧﻘﺶ زن ﻣﺴﻠﻮل را ﺑﺮای ﺑﺎزی ﻛﺮدن دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ و وﻗﺘﻲ اﻳﺸﺎن ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﭼﻪ ﻧﻘﺸﻲ را دوﺳﺖ دارد ، ﻣﻦ اﻳﻦ ﻧﻘﺶ را اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮدم ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻧﻪ اﻳﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻮﺗﺎه اﺳﺖ . ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل اﻧﺘﺨﺎب ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ و در ﺛﺎﻧﻲ آﻗﺎی ﻋﺒﺪاﻟﻠﻬﻲ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ را ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧ ﻮدش ﻧﻤﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ، ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﺮدﻳﻢ و ﻣﻮاﻗﻌﻲ ﻛﻪ اﺷﻜﺎﻟﻲ ﺑﻮد ﻳﺎ ﻣﺴﻴﺮ را اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻲ رﻓﺘﻴﻢ ، ﺣﺘﻤﺎ راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ، ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ . ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻮاﻗﻊ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺎ را روی ﺻﺤﻨﻪ ﻧﮕﻪ ﻣﻲ داﺷﺘﻨﺪ و ﺗﻤــــﺮﻳﻦ ﺗﻜﺮار ﻣﻲ ﺷﺪ و ﺑﺮﺧﻲ ﻣﻮاﻗﻊ ﻫﻢ ﺧﻴﻠﻲ زود ﺑﻪ ﻫﺪف آﻗﺎی ﻋﺒﺪاﻟﻠﻬﻲ ﻣﻲ رﺳﻴﺪﻳﻢ و از آن ﻗﺴﻤﺖ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺘﻴﻢ.
ﺗﻮﻓﻴﻘﻲ : دﻗﻴﻘﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﺑﻮد . ﻣﺸﻮرت ﺟﺰء ارﻛﺎن اﺻﻠﻲ ﻛﺎر آﻗﺎی ﻋﺒﺪاﻟﻠﻬﻲ اﺳﺖ . ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺸـــﺎوره ﻣﻲ ﮔﻴﺮد ، وﻟﻲ در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﭼﻮن اﻣﻀﺎ ء ﺧﻮدﺷﺎن ﭘﺎی ﻛﺎر اﺳﺖ ، ﺧﻮدﺷﺎن ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ . وﻟﻲ ﺧﺐ ﻣﺸﺎوره ﻫﺴﺖ . ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮔﻔﺖ و ﮔﻮ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ، ﺣﺘﻲ در ﻣﻴﺰاﻧﺴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﭼﻴﺰی ﺑﻪ ذﻫﻨﺘﺎن رﺳﻴﺪ ﻣﻄﺮح ﻛﻨﻴﺪ . ﻣﺜﻼ ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻋﻠﻴﺰاده ﺣﺮﻛﺘﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد و اﻳﺸﺎن ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮب ﺷﺪ ، اﻳﻦ ﺣﺮﻛﺖ را ﻧﮕﻪ دار .
اﻣﺎ ﺧﻮدﺷﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺣﺘﻲ روی ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ .
ﻋﻠﻴﺰاده : ﺣﺘﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻮاﻗﻊ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ از ﻣﺎ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ، اﮔﺮ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدی ﻣﻲ دادﻳﻢ ﻛﻪ در راﺳﺘﺎی ﻛﺎر و ﻫﺪف اﻳﺸﺎن ﻧﺒﻮد ، ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻧﻤﻲ ﻛﺮدﻧﺪ . ﻣﺎ ﻫﻢ ﻳﻚ ﺑﺎر ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻣﻲ دادﻳﻢ و اﮔﺮ ﻣﻲ دﻳﺪﻳﻢ ﻣﻮرد ﻗﺒﻮل اﻳﺸﺎن ﻧﻴﺴﺖ دﻳﮕﺮ آن را ﭘﻴﮕﻴﺮی ﻧﻤﻲ ﻛﺮدﻳﻢ ﭼﻮن ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻛﺎر ، ﻛﺎرﮔﺮدان دارد . ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻫﺮ ﺑﺎزﻳﮕﺮی ، ﻛﻪ ﺳﺎل ﻫﺎ وﻗﺖ و ﻋﻤﺮ ﺧﻮد را ﻣﻲ ﮔﺬارد ، ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ژاﻧﺮ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ اش ﻣﺸﺨﺺ اﺳﺖ . ﻳﻌﻨﻲ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻋﻠﻲ رﻏﻢ ﻧﻈﺮ ﻛﺎرﮔﺮدان ، ﺑﺎزﻳﮕﺮی او ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎی ﺧﻮد را دارد و ﺑﺎ ﺑﺎزی ﺑﻘﻴﻪ ﺑﺎزﻳﮕﺮان ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ .
ﻋﺒﺪاﻟﻠﻬﻲ : اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﻪ ﺑﺎزﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﺴﺘﮕﻲ دارد وﻗﺘﻲ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﺎزﻳﮕﺮی در اﺧﺘﻴﺎر دارم ﻛﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺗﺠﺮﺑﻪ اﺳﺖ ، ﺻﺎﺣﺐ اﻧﺪﻳﺸﻪ اﺳﺖ و ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﺑﻪ ﻛﺎر اﺳﺖ، ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻓﺮدی ﻃﺮف ﻫﺴﺘﻢ . ﺑﻌﺪ از ﻣﺪت ﻫﺎ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ در ﺗﺌﺎﺗﺮ ، ﺑﺎ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ ﺗﻜﺎن ﺑﺎزﻳﮕﺮ ، ﻣﻦ ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻢ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﺎزﻳﮕﺮی اﺳﺖ . ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻢ ﻛﺪام ﺑﺎزﻳﮕﺮ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ دارد ﻛﺎر ﻛﺮده اﺳﺖ و ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﻲ ﺧﻴﺎل اﺳﺖ .
ﻃﺒﻴﻌﻲ ﺳﺖ ﻛﻪ از ﻧﻈﺮات ﺑﺎزﻳﮕﺮ اﻫﻞ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ و اﻧﺪﻳﺸﻪ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲ ﻛﻨﻢ و ﺣﺘﻲ ﺧﻮدم از او ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻧﻈﺮی دارد ﺑﮕﻮﻳﺪ . ﭼﺮا ﻛﻪ اﺛﺮ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﻣﻲ ﺷﻮد . ﻓﺮدا ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪ را ﻓﻼﻧﻲ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎ ﻛﺮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ . ﻫﻤﻪ ﻛﺎرﮔﺮدان را ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ . اﻣﺎ ﺑﻲ ﺷﻚ ﺑﺎزﻳﮕﺮی ﻛﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﭼﻨﺪاﻧﻲ ﻧﺪارد ، ﻫﺮﮔﺰ از او ﻧﻈﺮ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻢ . ﻧﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻢ دﻳﻜﺘﺎﺗﻮری ﺑﺎﺷﺪ ، ﺑﻠﻜﻪ او ﻫﻨﻮز ﺑﻪ اﻳﻦ آﻣﺎدﮔﻲ ﻧﺮﺳﻴﺪه اﺳﺖ . او ﺑﻪ ﻏﻠﻂ ﺧﻮاﻫﺪ رﻓﺖ ﻣﻦ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻢ او را رﻫﺎ ﻛﻨﻢ ، او ﺻﺪ در ﺻﺪ ﺑﻪ ﻏﻠﻂ ﻣﻲ رود . ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ از او اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺣﺎﺻﻞ ﻛﻨﻢ ؛ ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻦ آدﻣﻲ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ ﻋﻀﻮ ﮔﺮوﻫﻢ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدی ﺑﺪﻫﺪ ، ﮔﻮش ﻣﻲ ﻛﻨﻢ و ﺑﻌﺪ راﺟﻊ ﺑﻪ آن ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ آﻳﺎ در راﺳﺘﺎی آن ﻓﻜﺮ ﻛﻠﻲ ﻫﺴﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ . اﮔﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻴﺪ آن را اﻧﺠﺎم ﻣﻲ دﻫﻢ . ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻫﻢ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻧﻪ . اﻣﺎ ﺑﺮﺧﻲ از ﺑﺎزﻳﮕﺮان ﺧﻮدﺷﺎن ﺗﺠﺮﺑﻪ دارﻧﺪ . ﺳﺎل ﻫﺎ ﻛﺎر ﻛﺮده اﻧﺪ ﺣﺘﻲ ﻛﺎرﮔﺮداﻧﻲ ﻛﺮده اﻧﺪ ، ﭘﺲ ﻃﺒﻴﻌﻲ ﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ اﺣﺘﺮام ﻫﻢ ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻲ ﻛﻨﻢ . ﺣﺎﻻ زﻣﺎﻧﻲ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻃﺮف ﭼﻮن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺑﺎزﻳﮕﺮ ، ﺷﺨﺼﻲ ﺑﻪ ﻗﻀﻴﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و ﻧﻪ ﻛﻠﻴﺖ اﺛﺮ را ، ﻣﺼﺪاق اﻳﻦ ﻣﻲ ﺷﻮد ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ و ﻣﻦ ﭘﻴﭽﺶ ﻣﻮ ، ﭼﻮن ﻣﻦ ﻛﻠﻲ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ . او ﺷﺎﻳﺪ اﺣﺴﺎس ﻛﻨﺪ ﻛﺎرش ﻗﺸﻨﮓ اﺳﺖ اﻣﺎ ﺑﺎ ﺑﻘﻴﻪ ﺑﺎزﻳﮕﺮان ﻫﻢ ﺧﻮاﻧﻲ ﻧﺪارد و ﺳﺎﺧﺘﺎر را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲ رﻳﺰد . ﺑﻨﺎﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺮای ﺣﻔﻆ ﺳﺎﺧﺘﺎر ، ﻧﻈﺮش ﻋﻤﻠﻲ ﻧﻤﻲ ﺷﻮد .
ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻣﻴﻜﻞ آﻧﮋ ﻣﺠﺴﻤﻪ ای ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﻧﺸﺎن داد ، ﻫﻤﻪ ﻣﺒﻬﻮت دﺳﺖ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﺷﺪﻧﺪ و ﻣﻴﻜﻞ آﻧﮋ ﺗﻴﺸﻪ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﻫﻤﺎن ﺟﺎ دﺳﺖ ﻣﺠﺴﻤﻪ را ﺷﻜﺴﺖ . ﻫﻤــــــﻪ ﺣﻴﺮت ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﺮا ؟ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ اﻳﻦ ﻧﻘـــــــــﺺ ﻛﺎر ﻣـــــﻦ ﺑﻮد ﭼﺮا ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﻘﻂ دﺳﺖ اﻳﻦ ﻣﺠﺴﻤﻪ را ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻛﺮدﻳﺪ . در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﻤﻪ اﺛﺮ دﻳﺪه ﺷﻮد . ﻳﻌﻨﻲ در ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻳﻚ اﺛﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻫﺎرﻣﻮﻧﻲ ﺑﺮﺳﻴﻢ. ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻳﻜﻲ ﻧﻈﺮی ﺑﺪﻫﺪ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺎﻟﻲ ﺑﺎﺷﺪ اﻣﺎ ﺗﻚ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﻘﻴﻪ اﺟﺰا را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲ رﻳﺰد ﻛﺎرﮔﺮدان ﺑﺎﻳﺪ ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ اﺟﺎزه ﻧﺪﻫﺪ او ﺑﻘﻴﻪ را ﺗﺤﺖ اﻟﺸﻌﺎع ﻗﺮار دﻫﺪ . ﻛﺎرﮔﺮداﻧﻲ ﻛﺎر ﭘﻴﭽﻴﺪه اﺳﺖ و ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺨﺖ اﺳﺖ .
ﻋﻠﻴﺰاده اﻟﺒﺘﻪ اﻳﺸﺎن ﺧﻮدﺷﺎن ﻫﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻪ ﻇﺮاﻳﻒ دﻗﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ . ﻣﺜﻼ در ﺗﻤﺮﻳﻦ “در اﻋﻤﺎق” روزی ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ﻳﻜﻲ از ﺑﺎزﻳﮕﺮان در ﻣﻘﺎﺑﻞ زن ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ اﮔﺮ ﻃﻮر دﻳﮕﺮی ﻋﻤﻞ ﻛﻨﺪ ، ﺑﺎزی ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻲ ﺷﻮد . اﺗﻔﺎﻗﺎ آن روز ﺧﻮد آﻗﺎی ﻋﺒﺪاﻟﻠﻬﻲ ﻧﺒﻮد ﻣﻦ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﺑﻪ دﺳﺘﻴﺎر اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻢ ، ﻛﻪ اﮔﺮ ﻣﻦ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻋﻤﻞ او در ﻧﺎﻳﺶ ﻋﻜﺲ اﻟﻌﻤﻞ ﻧﺸﺎن ﻧﺪﻫﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ ؟ او ﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ آﻗﺎی ﻋﺒﺪاﻟﻠﻬﻲ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺗﻐﻴﻴﺮی ﻧﻤﻲ دﻫﻴﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ .
ﻣﻦ ﺑﻪ آﻗﺎی ﻋﺒﺪاﻟﻠﻬﻲ ﻧﮕﻔﺘﻢ ، وﻟﻲ در ﻣﻘﺎﺑﻞ آن ﻋﻤﻠﻜﺮد ﺑﺎزﻳﮕﺮ ﻣﻘﺎﺑﻞ زن ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ ، واﻛﻨﺶ ﻧﺸﺎن ﻧﺪادم . ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﺧﻮد آﻗﺎی ﻋﺒﺪاﻟﻠﻬﻲ آﻣﺪﻧﺪ و آن ﺻﺤﻨﻪ را دﻳﺪﻧﺪ ، ﮔﻔﺘﻨﺪ ﭼﺮا اﻳﻨﺠﺎ واﻛﻨﺶ ﻧﺸﺎن ﻧﺪادی ؟! ﺧﻴﻠﻲ درﺳﺖ ﺑﻮد ! و اﻳﺸﺎن دﻗﻴﻘﺎ ﺣﺮف ﻣﻦ را زدﻧﺪ و ﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎر ﻟﺬت ﺑﺮدم و ﺑﻪ او ﺑﻴﺸﺘﺮ اﻋﺘﻤﺎد ﻛﺮدم و ﺑﺴﻴﺎر ﻟﺬت ﻣﻲ ﺑﺮدم از اﻳﻦ ﻛﺎر .
ﻣﻦ ﺑﺎزﻳﮕﺮی و ﺗﺌﺎﺗﺮ را دوﺳﺖ دارم و وﻗﺘﻲ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﻛﺎرﮔﺮداﻧﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻋﺘﻤﺎد ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ، ﻟﺬت ﻣﻲ ﺑﺮم و ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم ۲ ﻣﺎه ﺗﻤﺮﻳﻦ ” در اﻋﻤﺎق ” ﭼﮕﻮﻧﻪ ﮔﺬﺷﺖ ؟ وﻗﺘﻲ ﻛﺎر ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم و ﻣﺮﻳﺾ ﺷﺪم .
آﻗﺎی ﻋﺒﺪاﻟﻬﻲ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻫﺎرﻣﻮﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺮﻳﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ، ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺻ ﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ در ﻋﻤﻞ ﻛﻤﻲ ﻫﻤﮕﻮن ﻧﻴﺴﺖ ؟ ﻳﻌﻨﻲ ﮔﻮﻳﺎ ﺑﻴﺶ از ﺣﺪ اﻳﺮاﻧﻴﺰه ﺷﺪه اﺳﺖ ، وﻟﻲ ﺑﻘﻴﻪ ﻋﺎدی ﺑﻮدﻧﺪ و اﺻﻄﻼﺣﺎ اﻳﺮاﻧﻴﺰه ﻧﺸﺪه ﺑﻮدﻧﺪ . آﻳﺎ اﻳﻦ ﻫﺎرﻣﻮﻧﻲ اﺛﺮ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﻤﻲ زﻧﺪ ؟
ﻋﺒﺪاﻟﻠﻬﻲ : ﻣﻦ در اﻳﻦ ﻛﺎر ﺗﻤﺎﻣﻲ اﺳﺎﻣﻲ روﺳﻲ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﻫﻴﭻ ﻛﺲ اﺳﻢ ﻧﺪارد و ﺑﺎ اﺳﻤﺶ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ . ﺣﺘﻲ ﺟﻐﺮاﻓﻴﺎ را از ﻛﺎر ﺣﺬف ﻛﺮدم . ﻳﻌﻨﻲ ﻋﺒﺎراﺗﻲ ﻛﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﻲ داد اﻳﻦ ﻗﺼﻪ در ﭼﻪ ﻧﻘﻄﻪ از ﺟﻬﺎن ﻣﻲ ﮔﺬرد را ﺗﻤﺎﻣﺎ ﺣﺬف ﻛﺮدم و ﻣﻮاﻗﻌﻲ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺤﺚ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﺬﻫﺒﻲ ﻣﻲ ﺷﺪ ، ﻣﻦ آﻧﻬﺎ را ﻫﻢ دﺳﺖ ﻛﺎری ﻛﺮدم ، ﻧﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻛﺎﻣﻞ ﺣﺬف ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻢ ، ﻧﻪ . ﻛﻤﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ در ﺟﺎﻳﻲ ﭘﺴﺮ ﺳﻮال ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺧﺪا ﻫﺴﺖ ؟ و ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ و اﺻﺮار ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﮕﻮ ﻫﺴﺖ و او ﺟﻮاب ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻮﺟﺰی ﻣﻲ دﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻣﺮﺑﻮط اﺳﺖ ، ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎورش ﻛﻨﻲ . اﮔﺮ ﺑﺎورش ﻛﻨﻲ ﻫﺴﺖ و اﮔﺮ ﺑﺎور ﻧﻜﻨﻲ ﻧﻴﺴﺖ .
و اﻳﻦ اداﻣﻪ ﭘﻴﺪا ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎن و ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﻫ ﺴﺖ ﻛﻪ ﺣﻤﺎل اﺳﺖ و اﺻﺎﻟﺘﺎ ﺗﺎﺗﺎر اﺳﺖ و او ﺣﺘﻲ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ (ص) ﺣﺮف ﻣﻲ زﻧﺪ و در ﺟﺎﻳﻲ درﺑﺎره ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﺷﻮد ، ﻛﻪ اﻳﻦ ﺣ ﻘﻴﻘﺖ ﭼﻴﺰی ﺟﺰ ﺟﻬﻨﻢ و ﺑﻬﺸﺖ ﻧﻴﺴﺖ . ﻣﻦ اﻳﻦ ﻫﺎ را دﺳﺖ ﻧﺰدم ﺑﻠﻜﻪ در ﺟﺎﻫﺎﻳﻲ ﺟﻤﻼﺗﻲ را اﺿﺎﻓﻪ ﻛﺮدم ، در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ اﺻﻞ اﺛﺮ از ﺑﻴﻦ رود . وﻟﻲ ﭼﺎره ای ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺎﻳﺪ در ﺟﺎﻫﺎﻳﻲ اﻳﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ را ﺗﻌﺪﻳﻞ ﻣﻲ دادم و ﺣﺘﻲ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﻲ ﺷﺪم اﮔﺮ ﻫﻤﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ اﺗﻔﺎق در اﻳﺮان ﻣﻲ اﻓﺘﺪ . ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻛﻨﺶ ، واﻛﻨﺶ ﻫﺎی آدم ﻫﺎ و ﺣﺘﻲ ﻟﺒﺎس ﻫﺎی آن ﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮدﻳﺪ ، اﻳﻦ را ﻣﻲ دﻳﺪﻳﺪ .
اﻣﺎ ﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ اﻳﻦ را ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺮﻳﺎن ﻛﻨﻴﻢ اﻳﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ در ﻟﻔﺎﻓﻪ اﺗﻔﺎق ﺑﻴﻔﺘﺪ . ﻗﺼﺪی ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﺻﺮار ﻛﻨﻢ اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺸﺎﺑﻬﻲ اﻳﺠﺎد ﻣﻲ ﺷﻮد ، ﻣﻘﺼﺮ ﺧﻮد ﮔﻮرﻛﻲ اﺳﺖ ، ﭼﻮن اﻳﻦ ﻧﻮع ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ در ﻫﻤﻪ ﺟﺎی دﻧﻴﺎ ﻳﻜﺴﺎن و ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ .
ﺑﺮای ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻨﺪ و ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را زﻳﺮ ﺳﻴﻄﺮه داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ . وﻟﻲ ﺑﺎزﻳﮕﺮ ﻣﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻛﻪ ﺑﺎزﻳﮕﺮ رادﻳﻮ اﺳﺖ و ﭼﻨﺪ ﺳﺎل اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺎر ﺻﺤﻨﻪ ﻧﻜﺮده ﺑﻮد ، اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ اﺻﻼ ﻛﺎر ﺻﺤﻨﻪ ای ﻧﻜﺮده ﺑﺎﺷﺪ ، ﻧﻪ ، ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻛﺎر داﺷﺘﻪ اﺳﺖ ؛ وﻟﻲ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ او ﺣﺘﻲ ﺗﺎ ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻪ اﺟﺮا دور ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ او را اذﻳﺖ ﻣﻲ ﻛﺮدم ، ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻣﻦ ﻫﻤﻮاره ﺑﻪ او ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ : ﻧﻪ . ﻧﻪ . ﻧﻪ ﺣﺘﻲ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ را ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ ﺗﺎ در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺟﺎی او ﺑﮕﺬارم ؛ وﻟﻲ در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻳﻚ اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ او ﻛﻤﻲ ﺧﻮدش را رﻧﮓ آﻣﻴﺰی ﻛﺮد و ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺧﻮدش را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ . ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻛﻤﻲ ﮔﻠﻴﻢ ﺧﻮد را از آب ﺑﻴﺮون ﺑﻜﺸﺪ . اﻣﺎ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻋﺪم ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﺎﻓﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﻛﻤﻲ از ﺑﻘﻴﻪ ﻋﻘﺐ ﺗﺮ اﺳﺖ ، ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻲ آﻳﺪ ، اﻳﻦ در ﭼﺸﻢ ﺧﻮردن دو ﻋﻠﺖ دارد ﻳﻚ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻧﻘﺸﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ او دارد و دو ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﺎﻓﻲ در ﺗﺌﺎﺗﺮ اوﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﻳﻜﻲ دو ﻛﺎر داﺷﺘﻪ و دﻳﮕﺮ ﺑﻪ روی ﺻﺤﻨﻪ ﻧﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ ، اﻳﻦ ﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﺮ ﻛﺎر او ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻣﻲ ﮔﺬارد و ﻳﻌﻨﻲ او دﻳﮕﺮ آن ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﺎﻓﻲ را ﻧﺪارد و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﻣﻴﻜﺮوﻓﻦ ﻛﺎر ﻛﺮده و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲ ﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﺻﺪاﭘﻴﺸﻪ اﺳﺖ ﺗﺎ ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ .
در ﻛﻞ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ و زن او ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻘﻴﻪ ﭘﺮﺳﻮﻧﺎژﻫﺎ ﺗﻴﭙﻴﻜﺎل ﻫﺴﺘﻨﺪ .
ﻋﻠﻴﺰاده : ﻧﻪ ﻣﻦ اﺻﻼ ﺗﻴﭙﻴﻜﺎل ﻛﺎر ﻧﻜﺮدم .
در واﻗﻊ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻟﻘﺎ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ ﺧﺎﻧﻮاده ﺗﻨﺎردﻳﻪ را ﻣﻲ دﻳﺪم .
ﻋﺒﺪاﻟﻬﻲ : ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ و ﻣﻘﺼﺮ ﺑﺎزﻳﮕﺮ ﻧﻴﺴﺖ دﻟﻴﻞ اﻳﻦ اﺗﻔﺎق در ﻣﺘﻦ اﺳﺖ . ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻛﻪ دﻳﺎﻟﻮگ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮای ﻣﺜﺎل ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻛﻠــﻴﺪﺳﺎز ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ، ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮد . ﻣﻦ ﺣﺘﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ آن دﻳﺎﻟﻮگ را ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﮕﻮ . ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻛﻪ وارد ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻛﻠﻴﺸﻪ ای ﻧﺸﻮد . اﮔﺮ دﻗﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﻫﻤﻪ ﺑﺎزی ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ و ﻃﻨﺎزی اﺳﺖ و ﻳﺎ ﺣﺘﻲ ﺻﺤﺒﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﻴﺮﻣﺮد دارد ﺗﻤﺎﻣﺎ ﺑﺎ ﻟﻮدﮔﻲ و ﻃﻨﺎزی اﺳﺖ . ﺗﻨﻬﺎ در ﻳﻚ ﻳﺎ دو ﻗﺴﻤﺖ ﺻـــﺪاﻳﺶ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ رود ، ﺑﻘﻴﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ای اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ آن ﺳﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪه ﻧﺸﻮد ، ﮔﺎﻫﻲ وﻗﺖ ﻫﺎ ﻣﺸﻜﻞ ﻣﺘﻦ اﺳﺖ ﻳﻌﻨﻲ ﺧﻮد ﻣﺘﻦ ﭼﺎره ای ﺑﺮای ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻲ ﮔﺬارد و اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻴﺪ ﻛﻪ آن را ﺣﺬف ﻛﻨﻴﺪ اﺻﻼ درﺳﺖ ﻧﺒﻮد .
ﻣﻦ ﺧﻮدم اﻳﻦ را ﻣﻲ دﻳﺪم . وﻟﻲ ﻣﻦ ﻛﻤﻲ ﺷﻴﻄﻨﺖ ﻛﺮدم و ﺗﻴﭗ او را ﺑﺎزاری ﮔﺮﻓﺘﻢ ، ﻋﻤﺪ داﺷﺘﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺑﺎزاری دﻳﺪه ﺷﻮد ، ﺣﺎل ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻛﺎر ﺧﻼف ﺑﺎﺷﺪ وﻟﻲ از ﻋﻤﺪ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻛﺮدم ، ﺳﺮش را زدم ، او رﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺖ ، دﻛﻤﻪ را ﺑﺴﺖ و ﻛﺖ و ﺷﻠﻮار ﭘﻮﺷﻴﺪ .
ﻋﻠﻴﺰاده : آﻗﺎی ﻋﺒﺪاﻟﻬﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﺗﺎﻛﻴﺪ داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺗﻴﭗ ﺳﺎزی ﻧﻜﻨﺪ . اﻳﺸﺎن ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺗﻴﭗ ﺳﺎزی ﻫﺴﺘﻨﺪ . ﻣﻦ ﻫﻢ ﻛﺎﻣﻼ ﺟﺪی ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﺮدم ، ﻳﻌﻨﻲ ﻧﻮع ﻛﺎر ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﻜﻞ اﺳﺖ . وﻟﻲ آﻗﺎی ﻣﻬﺪی ﻃﻬﻤﺎﺳﺒﻲ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ اﺻﻮاﺗﻲ ﻛﻪ ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻲ ﺑﺮد او را ﺑﻪ آن ﺳﻤﺖ و ﺳﻮ ﻣﻲ ﺑﺮد و ﻫﻤﻴﺸﻪ آﻗﺎی ﻋﺒﺪاﻟﻬﻲ ﺗﺎﻛﻴﺪ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ اﺻﻼ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﺗﻴﭗ ﺳﺎزی ﺷﻮد .
ﺧﺎﻧﻢ ﻋﻠﻴﺰاده ﭼﻴﺰی ﻛﻪ در ﺑﺎزی ﺷﻤﺎ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد اﺳﺘﻔﺎده ﺷﻤﺎ از ﺻﺪا ﺑﻮد . ﻳﻌﻨﻲ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺻﺪاﻳﺘﺎن را ﺣﺘﻲ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﺑﺮدﻳﺪ و ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲ زدﻳﺪ ، ﻳﻌﻨﻲ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺻﺪا ﺑﻠﻨﺪ اﺳﺖ و ﻟﻲ در اﺧﺘﻴﺎر ﺑﺎزﻳﮕﺮ و ﻧﻘﺶ اﺳﺖ . اﻟﺒﺘﻪ اﺻﻼ ﺑﺤﺚ آﻛﺴﺎن ﮔﺬاری و رﻳﺘﻢ ﻧﺪارم . ﻟﻄﻔﺎ در راﺑﻄﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع و ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺗﺎن ﺑﺮای ﻣﺎ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ . ﭼﺮا ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ از ﺟﻮان ﻫﺎ در ﻋﺮﺻﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻓﺮﻳﺎد زدن ، ﻳﻌﻨﻲ ﺗﺌﺎﺗﺮی ﺑﺎزی ﻛﺮدن و ﻳﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﺎﻳﺪ آرام ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﺻﺪاﻳﺸﺎن را ﻛﻨﺘﺮل ﻛﻨﻨﺪ .
ﻋﻠﻴﺰاده : اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻛﻤﻲ ﺑﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺑﺎزﻳﮕﺮ و ﺗﻌﺪاد ﺳﺎل ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻛﺎر ﻛﺮده ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮدد ، اﻣﺎ ﻣﻦ ﻫ ﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ، ﻣﻦ در زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ دوره ﺑﺎزﻳﮕﺮی رادﻳﻮ را ﻣﻲ ﮔﺬراﻧﺪم ﻳﻜﻲ از اﺳﺘﺎدان ﻣﺎ آﻗﺎی ﻣﻬﺪی ﺷﺮﻓﻲ ﺑﻮد و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻛﻪ ﻣﺎ را در ﻧﻘﺸﻲ ﻛﻪ ﺑﺎزی ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﻛﻨﺪ و ﺑﺮای اﻳﻨﻜﻪ در ﺗﻨﻮع ﺣﺲ و ﺑﻴﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ؛ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﻛﻼﺳﻴﻚ ﮔﻮش ﻛﻨﻴﺪ و ﻣﺜﺎل ﻣﻲ زد ﻛﻪ در ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﻛﻼﺳﻴﻚ ﮔﺎﻫﻲ آﻧﻘﺪر ﺻﺪای ﺳﺎزﻫﺎ ﺿﻌﻴﻒ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ دﻟﺖ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺻﺪا را ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺑﺒﺮی ﺗﺎ ﺑﺸﻨﻮی . اﻣﺎ ﺑﻌـــــــﻀﻲ وﻗﺖ ﻫﺎ ﻫﻢ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع روی ﻣﻦ ﺗﺎﺛﻴﺮﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻫﻢ آن را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﺮده ﺑﻮدم ، ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﻢ اﺳﺖ . اﮔﺮ ﻫﻤﻴﻦ اﻻن ﺷﻤﺎ دﻗﺖ ﻛﻨﻴﺪ ،در ﻣﻮاﻗﻌﻲ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ آراﻣﺶ ﺣﺮف ﻣﻲ زﻧﻴﻢ و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻮرد ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻣﺎﺳﺖ ﻟﺬت ﻣﻲ ﺑﺮﻳﻢ و ﻣﻲ ﺧﻨﺪﻳﻢ . وﻟﻲ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺣﺪ اﻧﻔﺠﺎر ﻣﻲ رﺳﻴﻢ . ﻳﻌﻨﻲ از آن ﻧﺎراﺣﺖ و ﻣﻨﺰﺟﺮ ﻫﺴﺘﻴﻢ و ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲ زﻧﻴﻢ . ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺑﺎزﻳﮕﺮی ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎزﻳﮕﺮ ﻗﻮی ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺗﻤﺎم اﻳﻦ رﻧﮓ آﻣﻴﺰی ﻫﺎ را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ . ﻳﻌﻨﻲ ﻛﺎرﮔﺮدان دﻳﮕﺮ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻫﺮ ﻛﺪام را ﺑﺮای او ﺗﻮﺿﻴﺢ دﻫﺪ ، ﻛﻪ ﻛﺠﺎ ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺰﻧﺪ ، ﻛﺠﺎ آرام ﺑﮕﻮﻳﺪ و ﻳﺎ ﻛﺠﺎ را ﺷﻤﺮده ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺗﻨﻮع ﺣﺲ و ﺗﻨﻮع ﺑﻴﺎن در ﺑﺎزی ﺧﻮب ﺑﺴﻴﺎر ﺗﺎﺛﻴﺮ دارد . اﻳﻦ ﺑﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺑﺎزﻳﮕﺮی ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮدد ، ﻳﻌﻨﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﻫﺎ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ اﻳﻦ را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﻌﻀﻲ ﻧﻜﻨﻨﺪ.
آﻗﺎی ﺗﻮﻓﻴﻘﻲ ﺷﻤﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺎر ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ؟
ﺗﻮﻓﻴﻘﻲ : از ۵۷ ﺣﺴﺎب ﻛﻨﻴﺪ .
ﻳﻚ ﺳﻮال ﺑﺮای ﻣﺎ ﺑﻪ وﺟﻮد آﻣﺪه ﺑﻮد و آن اﻳﻦ ﻛﻪ ﭼﺮا ﻫﻴﭻ ﻋﻜﺴﻲ از ﺷﻤﺎ در اﻳﻨــــﺘﺮﻧﺖ ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻲ ﺷﻮد . اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع واﻗﻌﺎ ﺑﺮای ﻣﺎ ﺟﺎی ﺳﻮال و ﻛﻨﺠﻜﺎوی داﺷﺖ
ﻋﺒﺪاﻟﻬﻲ : ﻣﻦ ﻋﻠﺘﺶ را ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ، ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻛﻪ ﻋﺒﺎس آدﻣﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ زﻳﺎد اﻫﻞ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ و اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ دﻳﺪه ﺷﻮد ﻧﻴﺴﺖ. ﻳﻚ دﻟﻴﻞ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ .
ﺗﻮﻓﻴﻘﻲ : ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻋﻤﺮ ﻣﻦ اﻳﻦ اﺳﺖ .
ﭘﺲ ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﺎ و ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻓﺴﺘﻴﻮال .
ﺗﻮﻓﻴﻘﻲ : ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻳﻚ ﺳﻮال از ﺷﻤﺎ دارم اﻳﻦ ﻛﻪ آﻳﺎ اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ زﻳﺮ ﻧﻈﺮ ﺷﻬﺮداری اداره ﻣﻲ ﺷﻮد ؟
ﺑﻠﻪ .
ﺗﻮﻓﻴﻘﻲ : ﻣﻦ ﻳﻚ ﺳﻮال از آﻗﺎی ﻗﺎﻟﻴﺒﺎف دارم ﺳﻮال ﻣﻦ از آﻗﺎی دﻛﺘﺮ ﻗﺎﻟﻴﺒﺎف ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺷ ﻬﺮدار ﺗﻬﺮان و اﻳﻦ ﻛﻪ ﻓﺮدی ﺑﺴﻴﺎر ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ و در زﻣﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دارم ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﻋﻀﻮ اﻓﺘﺨﺎری اﻧﺠﻤﻦ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ؛ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﻨﺎب آﻗﺎی ﻗﺎﻟﻴﺒﺎف ﺷﻤﺎ ﻣﻲ داﻧﻴﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻗﺪرت در ﻳﻚ ﺟﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻓﺴﺎد ﻣﻲ آورد و ﺳﻮال ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ ﺑﺎزﻳﮕﺮ ﺣﺮﻓﻪ ای اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺳﺮﺳﻨﮕﻲ ﺗﺎ ﻛﻲ ﺑﺎﻳﺪ رﺋﻴﺲ اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ ﺑﺎﺷﺪ ؟
واﻗﻌﺎ ﻫﻴﭻ راﻫﻲ ﻧﺪارد و ﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻧﻔﻮذ ﭘﻴﺪا ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﻢ ، آﻳﺎ واﻗﻌﺎ آدم ﻫﺎی ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ دﻳﮕﺮی وﺟﻮد ﻧﺪارﻧﺪ ﻛﻪ ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ اﻳﺸﺎن ﺷﻮﻧﺪ و اﻳﺸﺎن از اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﺟﺎی دﻳﮕﺮی ﺑﺮود ، ﻧﻪ آن ﻛﻪ ﺣﺬف ﺷﻮد.
ﺑﺮود ﺟﺎی دﻳﮕﺮ . اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻓﺮﻫﻨﮕﺴﺮا و ﺟﺎﻫﺎی ﺑﺰرﮔﺘﺮ و ﺑﻬﺘﺮ ، درﺟﺎت ﺑﺎﻻﺗﺮ . اﻳﻦ را ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ آﻗﺎی ﺳﺮﺳﻨﮕﻲ اﺳﺘﺤﻘﺎق اﻳﻦ را دارﻧﺪ و ﻣﻦ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻢ ﻛﻪ ﻣﺤﻴﻂ اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ ﺳﺮﺳﻨﮕﻲ را ﺑﻪ ﺳﺮ ِ ﺳﻨﮕﻲ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ و واﻗﻌﺎ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺪاﻧﻢ ﻛﻪ آﻗﺎی ﻗﺎﻟﻴﺒﺎف ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺟﻮاب ﻳﻚ ﺑﺎزﻳﮕﺮ ﺗﺌﺎﺗﺮ را ﺑﺪﻫﺪ ﻛﻪ از ﺳﺎل ۵۷ ، در ﺣﺎل ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ اﺳﺖ ؟ ﺷﻤﺎ اﻳﻦ را ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﺪ اﻣﻴﺪوارم ﺗﺤﻘﻖ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ .
ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮب اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﺳﻤﺖ دﻳﮕﺮی ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ، ﭼﻮن اﮔﺮ اﻳﻦ ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ ﺑﭽﺮﺧﺪ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮب اﺳﺖ .
ﻋﻠﻴﺰاده : وﻟﻲ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﻳﻜﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ رود و ﻓﺮدی دﻳﮕﺮی ﻣﻲ آﻳﺪ ؛ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻓﺮﻗﻲ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ .
ﺗﻮﻓﻴﻘﻲ : ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ اﻳﻦ ﻃﻮر ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ ؛ ﻣﺎ در رادﻳﻮ ﻳﻚ ﺗﺠﺮﺑﻪ ای داﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺪﻳﺮی ﻗﺒﻞ از آﻗﺎی ﮔﻴﻞ آﺑﺎدی ، دﻛﺘﺮ ﮔﻴﻞ آﺑﺎدی ﻛﻪ اﻻن در ﺷﻬﺮداری ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻓﺮدی ﺑﺴﻴﺎر ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﺑﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ و ﻣﻨﻀﺒﻂ ﺑﻮدﻧﺪ ، وﻗﺘﻲ اﻳﺸﺎن رﻓﺘﻨﺪ ﻳﻚ آﻗﺎﻳﻲ آﻣﺪﻧﺪ ﻣﺪﻳﺮ ﻗﺒﻞ از آﻗﺎی ﮔﻴﻞ آﺑﺎدی ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎی آﻗﺎی ﮔﻴﻞ آﺑﺎدی را ﭘﻴﺶ ﻣﻲ ﺑﺮد اﻣﺎ ﻣﺪﻳﺮ ﺑﻌﺪی اﻳﺸﺎن ﺗﻴﺸﻪ ﺑﻪ رﻳﺸﻪ ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ زد . اﻣﺎ اﻳﻦ آﻗﺎﻳﻲ ﻛﻪ رﻓﺖ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻲ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﻮد و اﺻﻼ ﻣﺪﻳﺮ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﻧﺒﻮد و ﻟﻴﺎﻗﺖ آن ﻛﺮﺳﻲ را ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﻪ ﺟﺎی اﻳﺸﺎن ﻳﻚ آﻗﺎﻳﻲ آﻣﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﺟﻮان و ﺑﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ، ﻳﻌﻨﻲ وﻗﺘﻲ اﻳﺸﺎن ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﻳﺶ را اراﺋﻪ داد ، اوﻟﻴﻦ اﺗﻔﺎق اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺎ ۲۹ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ در رادﻳﻮ داﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ ۲۱ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ از آن ﻫﺎ را ﺣﺬف ﻛﺮد ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻔﺘﻪ اول اﻳﻦ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ زﻧﺪه ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ ؟ رادﻳﻮ ﺗﺌﺎﺗﺮ ، رادﻳﻮ ﻓﻴﻠﻢ ﭼﻪ ﻣﻌﻨﺎﻳﻲ دارد ؟ او ﻫﻤﻪ اﻳﻦ ﻫﺎ را ﺣﺬف ﻛﺮد و ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ داﺷﺖ و ﮔﻔﺖ واﺣﺪ ﻧﻤﺎﻳﺶ در ﺳﺎل۹۴ از اواﺧﺮ اردﻳﺒﻬﺸﺖ ﻓﻘﻂ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و ﮔﻔﺖ ﭼﻪ ﻧﻮع ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻫﺎﻳﻲ ، ﻫﻤﻪ اﻟﻒ اﻳﺸﺎن ﺣﺘﻲ ﻧﻮع ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﻳﺶ را ﻫﻢ اراﺋﻪ داد ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ او ﻫﻤﻴﻦ ﻗﺪر ﻛﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎی ﻛﺎذب را ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻛﺮد اﺗﻔﺎق ﺑﺰرﮔﻲ ﺑﻮد .
ﻣﻦ اﻣﻴﺪوارم ﻛﻪ ﺑﺮای ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ ﺷﺨﺼﻲ ﺑﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﭼﻮن در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ ﺑﻲ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اﺳﺖ و ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ای ﻧﺪارد و ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺳﻴﺴﺘﻢ اداره ﻣﻲ ﺷﻮد . ﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻴﻢ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺧﺼﻮﺻﻲ ﻫﺴﺖ ﻳﺎ ﻧﻴﺴﺖ ، اﮔﺮ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺧﺼﻮﺻﻲ ﻫﺴﺖ ﺑﺮای ﻣﺜﺎل ﺗﺌﺎﺗﺮﻫﺎﻳﻲ از آﻗﺎی ﻣﺤﻤﺪی ﺷﺶ ﻣﺎه در ﺑﻮﻟﻴﻨﮓ ﻋﺒﺪو ﻛﺎﻣﻞ ﻓﺮوش ﻣﻲ رود ، ﭼﺮا ﺑﻪ اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ ﻧﻴﺎﻳﺪ ؟ ﻣﻦ از اﻳﺸﺎن ﺳﻮال دارم ﻛﻪ ﭼﺮا آﻗﺎی ﻣ ﺤﻤﺪی در اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ ﻧﻴﺎﻳﺪ . اﮔﺮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺧﺼﻮﺻﻲ ﭘﺮ ﺑﺎﺷﺪ و از ﺳﻪ ﭼﻬﺮه اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﭼﻬﺮه ﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﺧﻮد ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ رﻓﺘﻨﺪ و ﭼﻬﺮه ﺷﺪه اﻧﺪ در ﺳﺎل ۶۸ رﺿﺎ ﻋﻄﺎران و ﻣﻬﺮان ﻣﺪﻳﺮی در ﻛﺎر “ﺳﻴﻤﺮغ” دﻛﺘﺮ ﺻﺎدﻗﻲ ﺑﻮدﻧﺪ . ﻳﻌﻨﻲ ﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﺳﻴﻨﻤﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ، در ﻛﺎر “ﻫﻤﻠﺖ” ﻧﻴﺰ رﺿﺎ ﻋﻄﺎران و ﻣﻬﺮان ﻣﺪﻳﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﻪ اﻳﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ از ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ آن ﺳﻮ رﻓﺘﻨﺪ ، وﻟﻲ واﻗﻌﺎ ﺑﻲ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اﺳﺖ .
ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﻮد اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺟﺎی دﻳﮕﺮی ﺑﺮوﻧﺪ و دﻳﮕﺮی ﺑﻴﺎﻳﺪ و اﻳﻦ ﭼﺮﺧﺶ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ اﻳﺠﺎد ﻓﺴﺎد ﻧﻜﻨﺪ ، و ﻣﻦ دﻧﺒﺎل ﺟﻮاب ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ اﻣﻴﺪوارم آﻗﺎی ﻗﺎﻟﻴﺒﺎف ﺟﻮاب دﻫﻨﺪ .
و ﺣﺮف ﭘﺎﻳﺎﻧﻲ .
ﻋﺒﺪاﻟﻬﻲ : ﺻﺤﺒﺖ زﻳﺎد اﺳﺖ و ﺣﺮف ﻣﺎ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺗﻤﻮﻣﻲ ﻧﺪارد ، ﻣﺎ آن ﻗﺪر ﺳﺨﺘﻲ ﻛﺸﻴﺪه اﻳﻢ و ﻣﻮرد ﺑﻲ ﻣﻬﺮی واﻗﻊ ﺷﺪه اﻳﻢ ، ﻛﻪ دﻟﻤﺎن ﭘﺮ از درد اﺳﺖ و اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻴﻢ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ، ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ وﻟﻲ ﺧﺐ ﻛﻮ ﮔﻮش ﺷﻨﻮا ؟
ﻧﻤﻲ داﻧﻢ اﻳﻦ ﺣﺮف ﻣﻦ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﻲ ﺷﻮد ﻳﺎ ﻧﻪ وﻟﻲ در زﻣﺎن ﺷﺎه ﻣﻦ ﻛﺎر ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم و از ﺳﺎل ۴۹ اﻳﻦ ﮔﺮوه را ﺗﺸﻜﻴﻞ دادم . ﻧﻤﺎﻳﺸﻲ ﻛﺎر ﻛﺮدم از ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎی ﻣﺮﺣﻮم ﺳﺎﻋﺪی ﺑﻪ ﻧﺎم “آی ﺑﺎﻛﻼه آی ﺑﻲ ﻛﻼه” ، از ﻓﺮﻫﻨﮓ و ﻫﻨﺮ آن زﻣﺎن ﻣﺎ ﺗﻘﺎﺿﺎی ﭘﻮل و اﻣﻜﺎﻧﺎت داﺷﺘﻴﻢ . وﻟﻲ ﻧﻤﻲ دادﻧﺪ و ﻣﺎ ﺑﻪ ﻗﻬﺮ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان آﻣﺪﻳﻢ و ﺑﻪ دﻓﺘﺮ وزارت ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺮ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺗﻨﻜﺎﺑﻦ ، ﭘﻴﭻ ﺷﻤﻴﺮان رﻓﺘﻴﻢ و ﺟﺎﻟﺐ اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ آﻗﺎی ﭘﻬﻠﺒﺪ را دﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ در آن زﻣﺎن وزﻳﺮ ﺑﻮد ، وزﻳﺮ ﻓﺮﻫﻨﮓ و ﻫﻨﺮ ﺑﻮد ، اﻳﺸﺎن ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺎ را ﻧﻮازش ﻛﺮد و دﺳﺘﻮر داد ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ آﻗﺎﻳﺎن ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺷﻮد و ﻳﻚ آﻗﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺒﺮﻧﮕﺎر و ﻋﻜﺎس ﻫﻢ آﻣﺪ و ﻣﺎ درد و دل ﻫﺎﻳﻤﺎن را ﮔﻔﺘﻴﻢ و دﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﻓﺮدای آن روز ﺣﺮف ﻫﺎی ﻣﺎ ﭼﺎپ ﺷﺪ ، اﻣﺎ ﺟﺎﻟﺐ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ وﻗﺘﻲ رﻓﺘﻴﻢ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ، ﺑﻌﺪ از ﻳﻜﻲ دو ﻫﻔﺘﻪ دﻳﺪم ﻧﺎﻣﻪ ای آﻣﺪ و رﻳﺲ اداره ﻣﺮا ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﻮن ﻣﺎ وﻗﺘﻲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ، ﺑﻼل ﻓﺮوﺷﻲ ﻛﺮدﻳﻢ و ﻋﻜﺲ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ و ﻣﻦ ﺑﻪ روزﻧﺎﻣﻪ ﻛﻴﻬﺎن آن زﻣﺎن دادم ﺗﺎ اﻳﻦ ﻋﻜﺲ ﭼﺎپ ﺷﻮد و زﻳﺮ آن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﮔﺮوه ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻛﻮﭼﻪ ﺑﻼل ﻓﺮوﺷﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ درآﻣﺪ آن را ﺧﺮج ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻛﻨﻨﺪ . اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ ﻳﻚ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺮای ﺷﻤﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ و ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﭙﻲ آن را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﻫﻢ و ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﭼﻘﺪر ﺧﻮب . در اﻳﻦ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ از ﭼﻨﻴﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﺗﻘﺪﻳﺮ و ﺗﺸﻜﺮ ﻛﺮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﻼش ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺗﺌﺎﺗﺮ را در آن ﻣﻨﻄﻘﻪ زﻧﺪه ﻧﮕﻪ دارﻧﺪ و ﺑﺎﻻی آن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ” آﻗﺎ اﻧﺸﺎﷲ درﺳﺖ ﻣﻲ ﺷﻮد . “
ﻣﻦ دوﺑﺎره رﻓﺘﻢ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻛﺮدم و ﺑﺎز ﻫﻢ ﺷﺪ ﺗﻴﺘﺮ روزﻧﺎﻣﻪ .
اﻻن ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ﺑﻌﺪ از ﺳﻲ ، ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﻫﻨﻮز ” اﻧﺸﺎﷲ درﺳﺖ ﻣﻲ ﺷﻮد” اﺳﺖ .
ﻛﻲ ﻗﺮار اﺳﺖ اﻳﻦ ﻫﺎ درﺳﺖ ﺑﺸﻮد ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﻣﻨﻈﻮر ﻣﻦ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﺮف زﻳﺎد اﺳﺖ ، وﻟﻲ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ؟ ﻓﻘﻂ ﻣﻦ اﻣﻴﺪوارم ﻗﻮل ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ دادﻧﺪ ، ﻋﻤﻠﻲ ﺷﻮد . آﻗﺎی ﻣﺮادﺧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺮا اﻣﻴﺪوار ﻛﺮدﻧﺪ ، ﻣﻲ ﺷﻮد ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻪ وﻋﺪه ﻫﺎی آﻧﻬﺎ اﻣﻴﺪوارم و ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮب ﺑﺮﺧﻮرد ﻛﺮدﻧﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر آﻗﺎی ﺷﻔﻴﻌﻲ ، رﺋﻴﺲ ﻣﺮﻛﺰ ﻧﻴﺰ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮب ﺑﺮﺧﻮرد ﻛﺮدﻧﺪ و ﻗﻮل ﻣﺴﺎﻋﺪ دادﻧﺪ و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ آﻗﺎی ﺳﺮﺳﻨﮕﻲ . ﻣﻦ اﻣﻴﺪوارﻫﺴﺘﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ وﻋﺪه ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ داده ﺷﺪه ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﻋﻴﺪ ﻋﻤﻠﻲ ﺷﻮﻧﺪ .
ﻋﻠﻴﺰاده : اﻧﺸﺎﷲ اﺟﺮا ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ . ﻣﻦ آرزو ﻣﻲ ﻛﻨﻢ روزی ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﺳﺮ ﺟﺎی ﺧﻮدش ﻗﺮار ﺑﮕﻴﺮد .
