زندگی صحنه ی یکتای هنرمندی ماست / هر کسی نغمه ی خود خواند و از صحنه رود

صحنه پیوسته به جاست / خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد

پیشینیان ما همیشه گفته اند : ” تنها نام نیک است که به جای می ماند ” ، زمانی که این نام نیک با هنر پیوند خورد مانایی آن چند برابر می شود . در طول تاریخ افراد بسیاری بودند که آمده اند و رفته اند بی آن که اثری از خود بر جای بگذارند . حال آن که برخی افراد با آن که امروز در میان ما نیستند با هنر خود همچنان زنده اند و حضورشان در میان ما حس می شود . یکی از این افراد ، مصطفی عبداللهی ست . مصطفی عبداللهی که تا آخرین لحظه حیات خود برای تئاتر جنگید ، برای آن که هنرش را به روی صحنه ببرد . چرا که صحنه زندگی برای او در صحنه تئاتر معنا می شد .

او تا آخرین لحظه برای به روی صحنه بردن آخرین اثر خود ” در اعماق ” جنگید و گویی زمانی که از به روی صحنه رفتن این نمایش خاطر جمع شد ، صحنه زندگی را برای همیشه ترک کرد .

” در اعماق ” بدون حضور مصطفی عبداللهی ولی با یاد و خاطر او که در تمام صحنه های نمایش همراه گروه بود  ۳۰ شب به روی صحنه رفت ، تمام اعضای گروه تلاش خود را کردند که آخرین اثر مصطفی عبداللهی بر صحنه تئاتر بدرخشد همان گونه که او همیشه می خواست .

حال که اجرای ” در اعماق ” به اتمام رسیده ، اعضای گروه برای تجدید دیدار با کارگردان ، دوست و استادشان بر سر مزار او حاضر شدند و برای او از این ۳۰ شب گفتند که چگونه بر پای قولشان ایستادند و ” در اعماق ” را همانگونه که او می خواست به روی صحنه بردند . سر بلند ، با عزت و به یاد ماندنی ، همانند مصطفی عبداللهی که سرو آزاده تئاتر ایران بود .

 [Galleries 132 not found]