نقدی بر نمایش «عشق سال های وبا» به کارگردانی فرزاد امینی

«عشق در زمان وبا» یکی از دشوارترین رمان های گابریل گارسیا مارکز برای تبدیل شدن به نمایشنامه و اجرای صحنه ای است . متن رمان به سبب گستردگی زمان و مکان بیشتر برای سینما مناسب است . «عشق در زمان وبا» شرح یک خودکشی و تأثیرات ویرانگر آن است . فرزاد امینی تلاش کرده تا قابلیت های نمایشی این رمان را کشف و روی صحنه به منصه ظهور برساند .

نمایش در شش پرده با حضور شش بازیگر به اجرا در می آید . نقش هر یک از شخصیت های رمان را گاه یک بازیگر گاه بازیگر دیگری ایفا می کند همچنین تک تک بازیگران این فرصت را می یابند تا به عنوان راوی ، بخشی از داستان را پیش ببرند . از پرده اول تا انتهای پرده چهارم ، نقش ها بسیار خوب بین بازیگران تقسیم شده است اما در پرده های پنجم و ششم هم وزن بودن نقش ها نادیده گرفته شده و برخی از نقش آفرینان (مشخصا مهدی دوستی) به حاشیه رانده می شوند .

 استفاده از تکنیک فاصله گذاری در نمایش «عشق سال های وبا» یک خطای محض و محرز است ؛ هنگامی که برخی از بازیگران ، خود را به نام و نام خانوادگی معرفی می کنند ، عملا ارتباط مخاطب با نمایش رو به افول می گذارد . کورئوگرافی نقش کلیدی در نمایش دارد به این معنا که بخش عمده ای از داستان با اکت های هنرپیشگان شکل و قالب نمایشی به خود می گیرد . هماهنگ کردن حرکات با منولوگ ها و دیالوگ ها همچنین با موسیقی برای جان بخشیدن به رمان مارکز روی صحنه ، کاری است بسیار دشوار که خوشبختانه به واسطه مشارکت خوب عوامل اجرایی بالاخص کارگردان ، کورئوگرافر و هنرپیشگان به ثمر نشسته است .

از دیگر دشواری های متن ، پرش های زمانی ناگهانی و بی مقدمه گاه در حد چند سال است که نوعی خرق عادت محسوب می گردد ؛ گسست ها و رفت و برگشت های زمانی متن ایجاب می کرده تا بازیگران دوران جوانی و پیری یک نقش را در یک یا چند پرده ، به فاصله فقط چند دقیقه ، با تغییر صدا و ژست ایفا نمایند . بازیگران برای نیل به این هدف انرژی بسیار زیادی صرف کرده اند . این همه تغییر در لحن ، تن و کوتاهی و بلندی صدا نیاز به نفس گرفتن های دقیق و از پیش برنامه ریزی شده ، داشته است . کاملا مشخص است که کارگردان با جابجا کردن و تعویض بموقع نقش ها ، مانع از آن شده تا بازیگرانش نفس کم بیاورند .

مضمون ترانه های ایرانی و خارجی انتخاب شده با روحیات کاراکترها تطابق کامل دارد و مخاطب را به  جهان ذهنی در هم ریخته آدم های نمایش نزدیک می کند . ایده پردازی های طراح لباس نمایش برای پدیدآوردن فضایی مالیخولیایی ، شایسته تحسین است . پوشش بازیگران زن بالاخص کلاه های متنوعی که هر از گاه به فراخور موقعیت های مختلف بر سر می گذارند ، کارکردی کاملا نمادین دارند . امینی در فرم موفق تر از محتوا است . ایده محوری مارکز یعنی همسانی ویرانگری عشق با ویرانگری وبا به خوبی در نمایش «عشق سال های وبا» تجلی یافته است.

 دکتر شهرام خرازی ها – تئاترفستیوال