یادداشتی بر نمایش ” میشه یه کم منتظرم بمونی ؟ ” به کارگردانی نازنین واحد

پرداختن به سوژه های اجتماعی و گفتن از دغدغه های روزمره و روابط اجتماعی انسان امروز و همچنین پرداختن به پیچیدگی های روانشناختی و شخصیتی افراد می تواند همواره برای تماشاگرانی که کم و بیش در زندگی شخصی شان چنین شرایطی را تجربه می کنند یا در زندگی اطرافیانشان می بینند ، جذاب باشد .

بالاخص اگر چنین سوژه هایی با فرم های ساده و قصه ای ساده و روان اجرا شوند .

نمایش ” میشه یه کم منتظرم بمونی ؟ ” از این قسم نمایش ها است . نمایشی قصه گو به نویسندگی ، بازیگری و کارگردانی هنرمندی جوان ، که به دور از زیاده گویی ، بازگو کننده ی درونیات یک زن است از زندگی مشترکش . نمایشی که با دیدی زنانه ، از جنبه های مختلف به سوژه نگاه می کند . هم درگیری های درونی و احساسات زنانه را نشان می دهد و هم عرف اجتماعی و فشارهایی که از بیرون به این زن وارد می شود را .

طراحی صحنه و لباسی متناسب با پرسوناژ و قصه ، و میزانسی ساده ، تکلیف تماشاگر را با کار مشخص می کند .

اما آنچه این نمایش را از یک نمایش بسیار عالی ، در حد یک نمایش قابل دیدن تنزل می دهد ، عدم پرداخت کامل و کافی به زوایای شخصیتی دو پرسوناژ زن و مرد است . پرداختن به جزئیات بیشتر ، می توانست دو پرسوناژ را فراتر از حد یک تیپ تبدیل کند و در عین حال کشش بیشتری برای مخاطب ایجاد کند.

این ضعف تا حدودی در بازی بازیگر زن که گویا تجربه های اول بازیگری اش را پشت سر می گذارد هم قابل مشاهده است که نمی تواند تمامی بار دراماتیک نمایش را در بازی اش به اجرا درآورد .

همچنین تغییر نور و طراحی صحنه که در این نمایش مرز بین زمان حال در بیمارستان و گذشته در خانه ی این زن وشوهر را تداعی می کند ، در قسمت راست صحنه ، کارایی خود را از دست می دهد و فضای بخصوصی را ایجاد نمی کند .

با تمام این کاستی های قابل چشم پوشی که ضربه ای اساسی به کار وارد نمی کنند ، نمایش ” میشه یه کم منتظرم بمونی ؟ ” مشقی با نمره ی قبولی در کارنامه ی این کارگردان جوان است .

مرجان سادات هاشمی – تئاتر فستیوال