یادداشتی بر نمایش 《روشان》به کارگردانی علی پوراحمدیان و نویسندگی سیاوش پاکراه از شهرستان خرم آباد

به بهانه ی اجرا در بیست و هشتمین جشنواره تئاتر لرستان

نمایش “روشان” زندگی پزشکی را روایت می کند که عاشق و دلباخته یک دختر کرد می شود و محور اصلی نمایش حول این درگیری احساسی و ذهنی شخصیت پزشک می چرخد . استفاده هوشمندانه نویسنده از فضای پر از دلهره جنگ مخاطب را از کلیشه ها جدا می کند . اگر این داستان عاشقانه آبستن فاجعه ی هولناکی مثل جنگ نمی شد ، قطعا از یک اثر تاثیرگذار فاصله می گرفت . نویسنده به خوبی توانسته تاثیر جنگ را در سرنوشت آدم های نمایش نشان دهد و آغازگر ستیزی باشد که کارگردان نمایش “روشان” به درستی به آن دامن می زند.

ستیز را جنگی آغاز می کند که روی شخصیت ها سایه انداخته است . ستیز آدمی با خویش ( پزشک ) و بست و گسترش آن به دیگر شخصیت ها .

از عناصر تاثیرگذار نمایش که نقش مهمی را در شکل گیری زاویه دید کارگردان ایفا می کند ، طراحی صحنه است . در نمایش “روشان” شاهد بکارگیری اصولی عناصر بصری و استفاده به موقع کارگردان از تحرکات صحنه ای در خلق لحظات ناب  هستیم . طراحی لباس مناسب ، استفاده خلاقانه از آکسسوار ، تاثیرگذاری در راستای طرح و مشق کارگردانی و ایجاد خطوط حرکتی مناسب برای بازیگران ، صحنه پردازی و طراحی نور ، کاربردی و از لحاظ زیبایی شناسی قابل تامل است ، اما آنچه در فرم سازه های مکعبی جای خالی اش احساس می شود ، فرسایش، پوسیدگی و آشفتگی است ( ستیز ) . فرم این سازه ها بیش از پیش القاء کننده ی حس اقتدار و تعادل و توازن است.

هر یک از بازیگران نمایش “روشان” انرژی کافی را برای ایفای نقش داشتند ، گاه شاهد لحظات دلنشینی بودیم ، اما متاسفانه عدم تعادل در کیفیت ارائه نقش و عدم استمرار احساسات ، یکپارچگی بازی بازیگران جوان را از بین برد. با این حال بازی قابل قبول نسیم وفایی ( روشان ) و پیمان پورخداداد ( شوان ) از دید تماشاگران پنهان نماند.

میلاد دِلان – تئاتر فستیوال