مطلب زیر از سری نوشته های شما مخاطبین عزیز است و انتشار آن الزاما مبنی بر تایید تئاتر فستیوال نمی باشد . همچنین خوانندگان می توانند هر گونه یادداشتی در تائید یا تکذیب این مطلب را به تئاتر فستیوال ارسال نمایند تا در بخش “یادداشت های شما” انتشار داده شود .
اکبر نجفی – این روزها اظهار نظر و ابراز عقیده در حوزه های غیر تخصصی امری عادی قلمداد شده و توهم خودبزرگ پنداری و همه فن حریفی در بین اهالی هنر بیداد می کند.
البته عده ای از کارشناسان بر این باورند که این بیماری بعد از همه گیر شدن شبکه های اجتماعی فراگیر شده است اما بنده ضمن احترام به این نظر ، بر این باورم که این پدیده ی ضد فرهنگی از سال ها قبل وجود داشته و با بروز و ظهور شبکه های اینترنتی آشکار گشته است.
دغدغه فروش بالای گیشه چشم مدیران را کور کرده و آنقدر افق دیدشان از این کوری تاریک شده که ماهیت و رسالت تئاتر را فراموش کرده اند.
ضعف مدیریتی در ساختار مرکز هنرهای نمایشی ، تئاتر را به جولانگاه دلالان هنر مبدل کرده است به طوری که در دهه اخیر تئاتر به جای یک هنر جریان ساز تبدیل شده به دکانی برای کاسب مسلکانی که صرفا زنگ تفریحشان در سالن های تاتر سپری می شود.
این خلا قانونی مرکز هنرهای نمایشی است که هر که از راه رسید رخت کارگردانی بر تنش می کنند ، آقایان یادشان رفته که تئاتر حوزه فعالیت متخصصین است.
فردی که تا دیروز صرفا بازیگر بوده و بواسطه چند اثر خوب و به همت هدایت درست کارگردان چند جایزه گرفته نباید به راحتی اجازه ورود به عرصه کارگردانی را داشته باشد چه رسد به اظهار فضل … کارگردانی سواد می خواهد ، علم می خواهد و البته تجربه.
این افراد تفاوت مدیریت یک کافه رستوران با کارگردانی تئاتر را نمی فهمند.
و اما سخنی با شخص شهاب حسینی :
هنرمند به ظاهر فرهیخته که جوایزت را در هر سپیده دم به جریانی اهدا می کردی ، تو کوچک تر از آنی که در مورد کارگردانی تئاتر اظهار فضل کنی.
سوپراستار ، این موی سپید که به آن می نازی آرد آسیاب است و هنوز مانده تا خاک بخوری و موی از خاک خوری سپید کنی.
به قول سردبیر تئاتر فستیوال کاش ستاره می ماندی!
کاش…
