این روزها علی حسین زاده به همراه امیر کامران دو دانشجو از دانشکده هنر و معماری، در اولین تجربه ی جدی کارگردانی خود، دست به اجرای نمایش «شکیل اونیل» در سالن کوچک مرکز تئاتر مولوی زده اند.
به گزارش تئاتر فستیوال ، علی حسین زاده، دانشجوی کارشناسی بازیگری در دانشکده هنر و معماری دانشگاه آزاد است. او پیش از این سابقه بازی در نمایش های “بی پدر” و “این یک پیپ نیست” به کارگردانی محمد مساوات، “ننه دلاور” به کارگردانی مهدی شجاعی، “رابینسون کروزوئه” به کارگردانی میلاد نیک آبادی، “هارایگیری” به کارگردانی شهاب مهربان، “سیاه و غزال” به کارگردانی علیرضا مهران و … را داشته است.
امیر کامران که با حسین زاده دست به تجربه ای مشترک زده اند، فارغ التحصیل کارشناسی بازیگری از دانشکده هنر و معماری دانشگاه آزاد است. او نیز سابقه بازی در نمایش های “مرزداران” به کارگردانی وحید رهجو و حسین ملکی، “دَر” به کارگردانی شهاب مهربان، “هارایگیری” به کارگردانی شهاب مهربان و … را در کارنامه خود دارد.
حسین زاده درباره ی نمایش “شکیل اونیل” گفت: «شکیل اونیل درباره ی فیلمنامه نویسی است که از کودکی رویای شکیل اونیل، بسکتبالیست آمریکایی را در سر دارد، دچار اختلالات روانی است. او برای مدتی با دختری وارد رابطه می شود اما بعد از چند ماه، برای بازگشت به کانون گرم خانواده، همسر و دوقلوهایش، قصد اتمام رابطه اش با دوست دخترش را دارد.»
او همچنین اضافه کرد: «نمایش شکیل اونیل با نگاهی به نمایشنامه ریور ساید درایو، نوشتن وودی آلن و ترجمه محمدرضا اوزار تولید شده است. این نمایش در سال ٩۴ برای شرکت در جشنواره تجربه، نوشته شده و از همان وقت، تمرینات این نمایش شروع شد. یک سال بعد، نمایش با شرکت در جشنواره درون دانشگاهی در دانشگاه هنر و معماری، موفق به دریافت جایزه کارگردانی و بازیگری شد و در بخش نمایشنامه هم کاندید شد.»
بازیگر نمایش بی پدر درباره ی درونمایه ی نمایش شکیل اونیل گفت: «مرز بین خیال و واقعیت، جنون و هوشیاری، از اصلی ترین عناصر تشکیل دهنده ی نمایش شکیل اونیل هستند، به شکلی که سر در گمی شخصیت اصلی و باور اتفاقاتی که شکل بیرونی ندارد، در نهایت او رو به نابودی می کشاند . این به اعتقاد ما در دنیای واقعی ما به ازاهای فراوانی دارد و می توانیم کسانی را اطراف مان پیدا کنیم که در رویاها و اوهام خود غرق می شوند و در نهایت به پرتگاه افسردگی فرو می غلتند و سرخورده و گاه حتی نابود می شوند.»
این کارگردان و بازیگر جوان در پاسخ به این سوال که از نظر سبک اجرایی کار چه رویکردی داره پاسخ داد: «سبک اجرایی کار به صورت تجربی و تلفیقی است. برای مثال جنس بازی ها در صحنه های مختلف کار تغییر می کند و از رئالیسم به بازی کارتونی و فانتزی و همچنین ناتورالیسم می رسد. همچنین شکست زمانی و مکانی در نمایش وجود دارد که با تغییر بازی ها، همچنین استفاده از نور و موسقی شکل میگیرد. علاوه بر این استفاده از دیزالوهای شلاقی در
کار، ریتم و پویایی نمایش رو بالا برده و برای ایجاد فضای خیال و واقعیت، در خدمت کار بوده است.»
او در پاسخ به این سوال که روند تمرینات این نمایش به چه صورت بوده گفت: «این نمایش برای رسیدن به اجراهای عموم، زمان طولانی ای رو پشت سر گذاشته و در دوره های مختلف، تمریناتی پیوسته و گاها با فاصله از هم رو طی کرده. متن نمایش بازنویسی های بسیار زیادی رو داشته و به نوعی با توجه به تمرینات و پژوهش در رابطه با بیماری چند شخصیتی، تغییراتی زیادی رو از ابتدای شروع تمرینات تا زمانی که کار آماده ی
اجرا شد داشته است.»
حسین زاده از عدم حمایت عادلانه از آثار دانشجویی به شکل عام و همچنین نمایش «شکیل اونیل» به شکل خاص، گفت: «بعد از حدود سه سال دوندگی برای اجرا گرفتن، و صرف هزینه های فراوان، و فروش متاسفانه پایین نمایش به دلیل نداشتن هزینه کافی
برای تبلیغات، و یا دیگر دلایل و… بله، حمایت هایی از کار ما و گروه ما از طرف اساتید و غیره بوده، البته فکر می کنم قسمتی از یک شعر در اینجا کارکرد خوبی
دارد و آن این است که: “حال همه ما خوب است ولی تو باور نکن.” به عنوان یک دانشگاهی، از دانشگاهیان تقاضا دارم که نمایشهای دانشجویی، یعنی در اصل نمایشهای خودمان را خودمان حمایت کنیم. اگر حمایت بچه های دانشگاه از کارهای دانشجویی نباشه، گروه ها قطعا بعد از اجرای عموم، حالا در هر سطح از کیفیت هم که باشند، دچار انرژی منفی و سر خوردگی خواهند شد.»
