نمایش «وی آی پی با طعم مرگ» به نویسندگی و کارگردانی علی صادقی زاده از کرمان از آثار اجرا شده در چهل و سومین جشنواره تئاتر فجر است که در مجموعه تئاترشهر اجرا شد . به همین بهانه خبرنگار تئاترفستیوال گفت و گویی با کارگردان این نمایش داشته است که می توانید آن را در ادامه بخوانید :
توضیح مختصری در مورد نمایش «وی آی پی با طعم مرگ» بدهید و از دغدغه شکل گیری آن بگویید.
اولین مسئله ای که به عنوان ایده این متن در ذهن من شکل گرفت تصمیمات اشتباهی است که دیگران از قضاوت شخصی خود می‌گیرند و باعث می‌شود که در روند زندگی و روابط شان تاثیر بگذارد حتی اگر به قصد خیر و صلاح دوستان صورت گیرد. من این مسئله را نه فقط در روابط خصوصی زندگی، در روابط عمومی می بینم که سبب شد این ایده را بنویسم و متن را در قالب فرم رئال اجرا کنم.
از ایده تا اجرای این نمایش و تمرینات مربوط به آن چه مدت زمان برد و این مراحل چگونه طی شد؟
فرمی که ما پیش گرفتیم به صورت اتود محور کارگاهی به شیوه متد اکتینگ بود که در بازه زمانی نزدیک به یک سال انجام شد.
با توجه به اینکه این نمایش از جمله آثار برگزیده استانی می باشد، اجرای عموم آن در کرمان و استقبال تماشاگران چگونه بود؟
به دلیل بازه زمانی جشنواره‌های استانی و فجر و تداخل زمانی با اجرای عموم در کرمان فقط پنج شب در کرمان توانستیم اجرا داشته باشیم اما باتوجه به تجربه سال های پیش، استقبال خیلی خوبی از کار برگزیده در کرمان داشتیم.
وضعیت تئاتر در کرمان و استقبال عموم مردم از آن به چه صورت است؟
در شرایط کنونی حال و هوای تئاتر شهر کرمان بهبود پیدا کرده و امیدوارم که این روند خوب پیش برود.
تاکنون در چند دوره از جشنواره تئاتر فجر شرکت کرده اید و این دوره از جشنواره را از نظر مدیریت و برنامه ریزی به ویژه برای گروه های شهرستانی چگونه ارزیابی می کنید؟
به لطف خدا موفق شده ام که پنج دوره در جشنواره تئاتر فجر حضور پیدا کنم و با توجه به تجربه بنده مدیریت و برنامه ریزی امسال از سال های قبل ضعیف تر بود.
در پایان اگر حرف یا صحبت نگفته ای باقیمانده است، بفرمایید.
امسال برنامه ریزی های جشنواره به گونه ای پیش رفت که ما نتوانیم به جز ۴ نفر که خود جشنواره بابت هر اجرا به ما اجازه داد، هیچ مهمان دیگری داخل سالن بیاوریم. گفته بودند که ظرفیت سالن تکمیل است اما در هر دو سانس اجرا، تعداد زیادی آدم جلوی تئاتر شهر ایستاده بودند و من در سالن نیمه پر با ۳۵ صندلی خالی اجرا رفتم و به خاطر این داستان خیلی ناراحت شدم. امیدوارم جشنواره در سال های بعد با هماهنگی بیشتری پیش برود.
