نمایش “برزیلیا” به کارگردانی پوریا عبدی ، که شب گذشته ، ۱۵ آبان ماه نخستین اجرای خود را پشت سر گذاشت ، میزبان هنرمندانی چون جهانگیر الماسی نویسنده ، بازیگر و کارگردان و مریم میلانی کارگردان سینما بود و زنگ افتتاح نمایش توسط جهانگیر الماسی نواخته شد .

پس از پایان اجرای نمایش ، خبرنگار تئاتر فستیوال ، نظر جهانگیر الماسی را راجع به نمایش “برزیلیا” جویا شد که می توانید آن را در ادامه مطالعه نمایید .

برای شروع یک گروه متحد ، جوان و بی ادعایی که تجربه اولش است ، نمایش خوبی است . در آن بارقه هایی از تامل نمایشی می بینیم ولی بدیهی است مانند تمام کارها ایراداتی دارد . به نظر من اصلا کار خوب ، کاری است که اشکال داشته باشد . ایرانی های قدیم در هنر فرش ، بافنده خودش می دانست کارش عالی است ولی مخصوصا قسمتی از قالیچه را خراب می کرد که به این قالیچه ها نقش غلط می گفتند . برای این خراب می کرد که با اصل ، با عالم هستی ، با خالق رقابت نکند .

این نمایش هم اشکالات خاص خودش را دارد . اول از همه اسمش است . من نفهمیدم چرا ” برزیلیا ” . چرا آبادانی ها نباشد . اجرای اول بود ، نفس اول تماشاچی بود ، حتی اجرای ژنرال هم نبود بلکه یک تمرین نهایی بود . به نظرم ریتم باید درست شود ، باید سریع تر از این شود . لهجه ها (Accent) روی کلام باید جدی تر شود . یک مقدار حجب و حیا و کمرویی بچه ها غالب بود ، این ها باید در بیاید . ولی فرم نمایشی ، اینکه به شیوه ی نمایش های فاصله گذاری ، به شیوه ی برشت یا تعزیه خودمان انتخاب شده ، خوب است . ماجرایی هم که روایت می شود ، ماجرای جالبی است . استفاده از نیروهای بازیگر به جاست . استفاده از موسیقی به نظرم کار را بدیع و تازه و مطابق با سلیقه ی تماشاچی امروز می کند . محاسن بسیاری دارد ، نقاط ضعفی هم دارد . به نظرم این هر دو در بوته ی تجربه و بوته ی آزمایش و کارهای نو و کارهای بعدی گروه ، جبران خواهد شد . مهم این است که این بچه ها شمع نمایش را روشن نگه می دارند .

باز هم من به بخش خصوصی تبریک می گویم که توانسته این جوان ها را جمع کند و با تمام توانی که دارد ، سعی می کند زنده بماند . ببینید چقدر ایجاد کار کردند . من آمده ام ، شما آمده اید ، کار مطبوعاتی می کنید ، عکاس ها آمده اند . یعنی حرکتشان ، حرکت فرهنگی جدی ای است . به نظرم نهادهای دولتی بایستی پند بگیرند . ببینند که این انرژی در جوانان هست . من محیط را محیط اخلاقی ای دیدم . روابط  بچه ها ، روابط اخلاقی ای بود . برخوردشان با خانم ها و آقایانی که به عنوان تماشاچی آمده بودند ، خیلی خوب بود . حرمت این شب هایی که در آن هستیم یعنی حرمت ماه محرم و عاشورا را هم دیدیم چگونه نگه داشتند . شاید انتخاب رنگ مشکی هم به همین حرمت باشد . این نکات هم داخل نمایش و هم حاشیه نمایش و فضای بیرونی وجود دارد که خیلی ارزنده است . دستان این جوان ها را باید به گرمی فشرد و کمکشان کرد .