روز یکشنبه بیستم تیرماه ۹۵ به عیادت حسین محب اهری ، بازیگر و کارگردان تئاتر و تلویزیون رفتیم . کسی که اغلب ما او را از برنامه ” آقا معلم ،مبصر پنج ساله ی کلاس” به یاد داریم  و از او خاطرات زیادی در ذهنمان نقش بسته است .

حسین محب اهری سال هاست که با بیماری سرطان دست و پنجه گرم می کند و اکنون مراحل شیمی درمانی را پشت سر می گذارد و در بیمارستان لاله تهران بستری است ولی ما همیشه او را محکم و پرامید بر روی صحنه دیده ایم ، حتی اکنون که در بیمارستان به ملاقاتش رفتیم با شوخ طبعی و همان لحن طنازانه اش می گوید : “من حالم خوب می شود ، مرا به زور به اینجا آورده اند .”  او مدام با کسانی که به ملاقاتش آمده اند شوخی می کند و می گوید زودتر قصد دارد به همدان سر صحنه ی فیلم برداری فیلمی که این روزها مشغولش هست ، بازگردد .

بیماری برای او شوخی ست چرا که زیستن را نعمتی بزرگ می داند و ناشکری از نعمتی که دارد را روا نمی دارد . او به ما امید و درس زندگی می دهد و از سعدی می خواند که :

 هر نفسی که فرو می رود ممدّ حیاتست و چون بر می آید مفرّح ذات

پس در هر نفسی دو نعمت موجودست و بر هر نعمت شکری واجب .

از دست و زبان که بر آید / کز عهده ی شکرش به درآید

او نه از کسی گلایه ای دارد و نه پیامی را می خواهد به گوش کسی برساند ، نه توقعی از کسی دارد و نه درخواست حمایتی .

قطعا “امید داشتن” مهم ترین و تاثیرگذارترین راه برای درمان بیماری اوست . امیدی که نه تنها در او جریان دارد بلکه همسرش نیز به آن ایمان دارد . همسری مهربان و بانویی شیردل  ، که وقتی از درد و هزینه های گزاف بیماری می گوید لبخند از روی لبانش نمی رود و این اتفاقات را گذرا می داند .

امید است که نبرد حسین محب اهری با بیماری سرطان هر چه زودتر پیروزمندانه پایان یابد و اکنون که او مراحل شیمی درمانی را می گذارند ما منتظر هستیم هر چه سریعتر او را بر روی صحنه تئاتر ببینیم ، همجنان که کودکان منتظر حضور دوباره ی او بر روی صحنه تالار هنر هستند .