نازنین محب اهری – تئاتر فستیوال : احسان رحیم دل درباره نگاه تازه ای که به شاهنامه دارد به خبرنگار تئاترفستیوال گفت : « خانواده ی آقای نریمان » از نگاه دیگری به قصه های شاهنامه نگاه می کند . چون شاهنامه ، بزرگترین اثر فرهنگی در مملکت ما مهجور مانده است . پایه و بنیان این مسئله هم آموزش و پرورش است که کوچکترین شعری از اشعار شاهنامه در کتب درسی بچه ها نیست و اگر هم باشد بسیار مختصر و کوتاه است. دغدغه ما در این نمایش این بود که نگاه دیگری به این اثر فاخر داشته باشیم و به نوعی بُعد حماسی آن حفظ شود و خدایی ناکرده ، شخصیت فردوسی یا کارکترهای دیگر سبک نشود .

کارگردان نمایش « خانواده ی آقای نریمان » درباره طنازی در قصه ی شاهنامه توضیح داد : ما سعی کرده ایم نگاه طنازانه ای به اتفاقاتی که در شاهنامه به آن اشاره شده است ، داشته باشیم که برای مخاطب قابل فهم تر باشد . داستان این نمایش از ازدواج زال و رودابه شروع می شود و تا به دنیا آمدن رستم ادامه پیدا می کند . به هر حال چون شاهنامه یک اثر حماسی است ، اغراق هایی در آن وجود دارد که افسانه است . مثلا اینکه وقتی رستم به دنیا آمد ، نه دایه به او شیر می دادند که می شود به آن نگاه طنز داشت .

او همچنین ادامه داد : قصه تا آنجا ادامه پیدا می کند که سهراب سراغ پدرش را از مادر می گیرد و وقتی نشان پدرش را می گیرد ، برای شکست دادن کیکاووس به سمت مازندران می آید و در آنجا با رستم نبرد می کند و ادامه ی داستان را همه می دانند که رستم به دنبال نوشدارو می گردد و … . از این جای قصه به بعد ، ما قصه های خودمان را به آن وارد کردیم  و روایت خودمان را داشتیم . مثلا این که رستم وارد عصر حاضر می شود و برای نوشدارو به تهران می آید و با مسائل روز جامعه که دیدنش هر تنابنده ای را آزار می دهد ، رو به رو می شود .

رحیم دل با بیان اینکه به این شکل ، گوشه هایی از معضلات و مشکلاتی که در جامعه وجود دارد را در نمایش خود نشان داده است ، اضافه کرد : در نهایت رستم مجبور می شود برای گرفتن نوشدارو و نجات فرزندش ، لباس و گرز خود را که نشانه های پهلوانی او است واگذار کند . در این بین مشکلاتی نظیر زلزله و سیل اخیری که اتفاق افتاد را هم بر گردن رستم انداختند که او گرز خود را بر زمین گذاشته و همین باعث ایجاد زلزله شده است یا گریه کرده و سیل آمده است و نقدی داشتیم بر این که هیچوقت ، هیچکس خود را مقصر نمی داند و همه به دنبال مقصر می گردنند .

کارگردان نمایش « خانواده ی آقای نریمان » که برای اولین بار در جشنواره نمایش های آیینی و سنتی حضور دارد ، گلایه هایی از عدم استقبال تماشاگران از نمایش خود داشت و گفت : وقتی جشنواره ای ، ملی است توقعات از آن زیاد است . اگر ما امروز در یک سالن خالی از تماشاچی اجرا رفتیم ، فقط و فقط به خاطر ضعف دبیرخانه و جشنواره بود . من برای خرید بلیت اقدام کردم و دیدم همه ی بلیت ها رزرو است . اگر می دانستم که ورود تماشاگر آزاد است ، می توانستم تماشاچی بیاورم و سالن را پر کنم .

دبیرخانه برای گروه من که از صبح اجرا به تالار محراب آمده ایم ، زحمت نکشیده است که ناهار بیاورد و من حتی برای آقایانی که در تالار محراب به ما کمک کرده اند هم ناهار خریده ام . واقعاً اگر می دانستم سطح جشنواره در این حد است ، شرکت نمی کردم . سطح آن از سطح یک جشنواره ی شهرستانی هم پایین تر بود .

او همچنین اضافه کرد : همه چیز در این جشنواره ، از میزبانی تا سالنی که در اختیار ما قرار دادند ، افتضاح بود . به هر حال سالن محراب ، یک سالن حرفه ای است ولی من به دبیر خانه گفته بودم که سالنی مثل تالار سنگلج میخواهم که امکانات سایه بازی داشته باشد . من امروز ، پنج ساعت درگیر پرده بودم . این چه دبیر خانه ای است که یک نفر در سالن در اختیار ما نیست و همه ی کارها را باید خودمان انجام دهیم ؟! فقط آقای شجاعی ، مسئول اتاق نور و صدا همراه مان بود .

احسان رحیم دل با بیان این که داوود فتحعلی بیگی احتیاجی به معرفی و تعریف کسی ندارد و به اندازه ی کافی بزرگ است و ده ها نمایشنامه در سبک نمایش های آیین سنتی دارد و استاد سیاه بازی است ، درخصوص لزوم تغییر دبیر جشنواره نمایش های آیینی و سنتی گفت : به نظر من یک نیروی جوان می تواند دبیر اجرایی جشنواره ی نمایش های آیینی سنتی را بر عهده بگیرد که انگیزه ای برای کار کردن داشته باشد . نباید وقتی وارد تالار محراب می شویم یک بنر کوچک از جشنواره ی ملی در گوشه ای نصب باشد . باید پر طمطراق تر از این حرف ها باشد .