هر ساله در هر جشنواره ای ، سهمیه ای از بلیت برای خبرنگاران در نظر گرفته می شود که این سهمیه شخصی است و خبرنگار با دریافت کارت خبرنگاری و یا بلیت می تواند به راحتی آثار را ببیند و جشنواره را پوشش خبری دهد .
اما جشنواره سی و دوم تئاتر فجر در نوع خود بی نظیر و منحصر به فرد است .
از اطلاع رسانی ضعیف و یا بهتر است بگوییم عدم اطلاع رسانی برای ثبت نام خبرنگاران ، قبل از جشنواره ، تا پر شدن ظرفیت سالن ها در ایام جشنواره و پشت در ماندن مردمی که بلیت داشتند و البته خبرنگاران !
حاشیه ها هم کم نبود ! از تحویل نگرفتن بلیت ها ، از راه ندادن افرادی که بلیت هدیه داشتند ، تا راه ندادن افرادی که بلیت خود را به قیمت گزافی خریده بودند ، از سالن های انبوه تا سالن هایی که خالی بودند و مردم پشت در صف کشیده بودند ، که ناگهان سالن از در دوم ، پر از میهمان ویژه می شد و مردم همچنان پشت در بودند !
همه این اتفاقات آنقدر مهم هستند که جشنواره ای به بی نظمی و بی برنامه بودن متهم شود اما قصه همین جا تمام نمی شود !
گویا چند روز اخیر ، اتفاقی جالب و در خور توجه روی داده است ، ازدیاد کارت های خبرنگاری و بلیت های جعلی !!!
یعنی باز هم مردمی که بلیت خریداری کرده اند پشت در می مانند و عده ای با کارت و یا بلیطی جعلی به داخل سالن راه پیدا می کنند !
البته قابل ذکر است که در سال های پیشین نیز کم و بیش با مواردی این چنین از جعل بلیت رو در رو می شدیم اما جعل کارت خبرنگاری شاهکار این دورۀ جشنواره تئاتر فجر است !
این که این کار اساساً چقدر اشتباه است و ضدفرهنگ و هنر ، بحثی جداگانه است اما نحوه مدیریت مسئولین جشنواره بحث مهم تری است !
آیا نمی شد با یک برنامه ریزی دقیق خبرنگاران را معرفی کرد ؟ آیا نمی شد بلیت ها را به درستی توزیع کرد ؟ آیا شدنی نبود که فردی بتواند با نهایت احترام و با خواندن یک بارکد ، بدون توهین به مردم آنها را به سالن نمایش هدایت کند ؟ و آیا اساساً طراحی بلیت و کارت های جشنواره باید در این حد ساده و ابتدایی باشد که به راحتی بتوان آن را جعل کرد ؟!
این ها بخشی از ضعف ها و اشکالات مدیریتی این جشنواره است که با اندکی حوصله و دقت به راحتی قابل برطرف شدن بود!
سید مرتضی امیدی – تئاتر فستیوال
شما اول یاد بگیرید درست بنویسید بعد نقد کنید؛
بیلیط جعلی نه بیلیط جمعی !!!