یادداشتی برخاسته از درد به عادل بزدوده و مرضیه برومند
نمایش عروسکی را دوست دارم علی الخصوص تکنیک سایه را . کار “آهای تو دیگه کی هستی” برای من حس نوستالژیک کودکی بود … نمایشی با نمایشنامه ای درست و قصه ای روان و اشعار متن فوق العاده ساده و زیبا و صد البته کارگردانی فهیم و دقیق .
عادل بزدوده ، کارگردان این نمایش ، هم ریتم را به درستی می شناسد و هم میزانسن را . عوامل نیز به گونه ای تخصصی برگزیده شده اند . تکنیک سخت سایه پردازی نیز با کمترین گاف به چشم می خورد. تکنیکی که بیشتر مرا با حسی نوستالژیک درگیر می کند ، چرا که امروز ، با ظهور تلفیق در عرصه هنر ، تئاتر عروسکی نیز با انواع هنرهای نمایشی و حتی دیجیتال گره خورده است و البته این تغییرات آن را جذاب تر هم کرده است .
علی رغم نام ها ی سرشناس رادمردان عرصه تئاتر عروسکی که در خلق این اثر سهیم بوده اند ، نام هایی که هر کدام در زمان خود وزنه های جدی این عرصه بوده اند و امروز با کمال تاسف دیگر در بین ما نیستند ، صد حیف و هزاران حیف که امروز روز این اثر تنها و تنها برای من و نسل من ، کاری خوب و سرگرم کننده، در زمان کودکیمان و مولد حس خوب نوستالژی بازی در زمان حال مان است و بس .
کودک امروز با انواع تبلت و گوشی و اینترنت و ایکس باکس و سایر سرگرمی های دیجیتال ، روزگار خود را می گذراند و دغدغه هایش با دغدغه های کودکان دهه های شصت و هفتاد تفاوت آشکاری دارد . قد بلند شدن دیگر برای بچه ها دغدغه نیست ، بلکه اندامی برجسته و اروتیک داشتن نظیر فلان و بهمان خواننده غربی و یا فلان بازیگر ترکی و عربی مشغله ذهنی امروزه ی آنهاست . برای آنها باید بجای غاز و لک لک که نمی دانند چیست ، از پرسوناژهای روزمره شان استفاده کرد ، تا به این وسیله بتوان آنها را سرگرم کرد و در نتیجه در انتقال مفاهیم به آنها موفق شد ، نه اینکه تنها پنج دقیقه به اصرار پدر و مادرشان بر جایشان – به زور – بنشینند .
کودک امروز نسبت به ما که کودکی مان در جنگ می گذشت ، به دنبال بازیگوشی بیشتری است . در شناخت کودک امروز نباید اشتباه کرد . گاهی اوقات به اشتباه می اندیشیم که کودکان امروز بیشتر از زمان ما اطلاعات عمومی دارند . در صورتی که اساسا اینطور نیست . آنها بیشتر از ما اطلاعات دم دستی و سطحی ماهواره ای و سایبری دارند . از اسم شهرها و کشورها گرفته تا اسامی بازیکنان ورزشی و خوانندگان ، رقصندگان و بازیگران سینما و صد البته اصطلاحات کامپیوتری .
کودکان امروز هم گرچه مانند غاز داستان “آهای تو دیگه کی هستی” دنبال تغییرات اندامشان هستند و به هر چه دارند اکتفا نمی کنند ، اما باید سوژه جدیدتری از غاز و لک لک و روباه و سایر حیوانات جنگل برای آنها انتخاب کرد . چنان که حتی انیمیشن های زمان ما پر از انواع حیوانات نظیر روباه و گربه و موش و خرس و حتی سگ آبی بودند ، اما چند سالی است که کودکان با شخصیت های انتزاعی و خلق الساعه ای نظیر دیجی مون و بن تن و مگا من و … سرگرم می شوند .
باید فکری اساسی کرد و با حفظ اصول تئاترمان و مواضع فرهنگی مان ، اثری جدید و موثر و صد البته به روز خلق کرد . حال که ” صمیمی مفخم ” ها و ” نعمت شریف ” ها و ” حمید حمزه ” ها در بین ما نیستند ، این وظیفه تاریخی به عهده مرضیه برومند و عادل بزدوده و دیگرانی از این دست است که امروز یکی دبیر جشنواره است و دیگری کارگردانی هنوز توانا .
الف . فرهمند – نویسنده میهمان
نمایش نوستالژیک خوبی بود.
متاسفانه این دردنامه شما را به عینه می شد در طول اجرای این نمایش مشاهده کرد . بچه هایی که در سالن نشسته بودند به تعبیر دقیق شما اکثرا تبلت هایی بدست داشتند و صحبت بین آن ها به وایبر و بازیهای عجیب غریب داخل آن ختم می شد .
وای دقیقا همینطوره… واسه ما دهه شصتی ها دیدنش نوستالژی خوبی بود .
آهای تو دیگه کی هستی !؟
خدا رحمت کنه کامبیز خان صمیمی مفخم و نعمت شریف و بقیه باحال ها