نمایش “صندلی ها”یکی از آثار معروف اوژن یونسکو این روزها به کارگردانی حسین رحیمی و با بازیگران معلول پرتوان اجرای عموم خود را پشت سر می گذارد . این نمایش پیش از این در بخش به علاوه تئاتر فجر سی و چهارمین جشنواره تئاتر فجر نیز به روی صحنه رفته است که هنرمندان بسیاری همچون اصغر دشتی به تماشای آن نشستند . اصغر دشتی ، نویسنده و کارگردان تئاتر به بهانه ی اجرای عموم نمایش “صندلی ها” یادداشتی را رد رابطه با این نمایش نوشته و در اختیار تئاتر فستیوال قرار داده است که می توانید در ادامه بخوانید .

در یکی از روزهای جشنواره تئاتر فجر موفق شدم نمایش “صندلی ها”به کارگردانی حسین رحیمی را تماشا کنم . اجرایی که در تجربه ی کار با افراد دارای معلولیت ذهنی – حرکتی می گنجد . افراد چند معلولیتی که فاقد امکانات ذهنی و جسمی بازیگران هستند .

اما چرا باید “صندلی ها” را دید؟

۱- باید “صندلی ها” را دید چرا که کارگردان صندلی ها تمرین و تولید تئاتر را با کسانی انجام داده است که هیچ نسبتی با رسم و رسوم رایج تولید تئاتر ندارند . این حرکت کارگردان و پافشاری و استمرارش چنانچه با انگیزه انسانی در حال رخ دادن است بهای بالایی پیدا می کند و ما با تماشای آن خود به مشارکت در حرکتی انسان دوستانه دست زده و گروه اجرایی را به خاطر تجربه زیستی تازه اش همراهی می کنیم .

۲- باید “صندلی ها” را دید چرا که انتخاب نمایشنامه برای کار با این افراد بزرگ ترین ویژگی این اجراست . “صندلی ها” نمایشنامه ای بی نظیر از یونسکو است ، تنهایی بشر و غیاب از داده های اولیه ی این متن است . کشف نشانه های بنیادین زیستی آدم های نمایشنامه یونسکو و اجراگران روی صحنه یکی از ویژگی های این اجرا است .

۳- باید “صندلی ها” را دید ، چرا که تماشای “صندلی ها” تبریک و تحسینی است برای انسان های نازنینی که جستجو و کشف راه های زیستن را با تمامی کاستی های جسمانی و ذهنی دنبال می کنند . ما با تماشای آن ها و تحسین و تشویق ناشی از لذت تماشای شان موفقیت در این جستجو را به آنها گوشزد می کنیم ؛ و به نوعی در جستجو و کشف همراه شان می شویم .

۴- باید “صندلی ها” را به عنوان کارشناسان این حرفه ببینیم تا بدانیم کار با چنین افرادی تا کجای ترحم باید پیش برود و تا کجای هنر و اجرا ؟ مسئله جدی اجرای “صندلی ها” دقیقا در همین جا است . مسئله ای که تنها با تماشای اثر امکان بررسی بهترش برای مان فراهم می شود . باید ببینیم و با خالق اثر درباره تجربه اش سخن بگوئیم . این تجربه نه تحسین می خواهد نه انکار ؛ بررسی نیاز چنین تجربه هایی است .