یادداشتی بر نمایش ” بیتل ها ” به بهانه اجرای آن در سی و سومین جشنواره بین المللی تئاتر فجر

” بیتل ها ” یک نمایش ضعیف در همه سطوح است .

نمایشی که از یک نمایشنامه ضعیف برخوردار است ، نمایشنامه ای که ساختار قصه اش بسیار شکننده و سطحی است و هیچ مکان و زمان و موقعیت مشخصی ندارد و آدم های قصه ماکت هایی هستند بی رنگ و محو ، ماکت هایی که حتی تیپیکال هم نیستند ، چه برسد که شخصیت پردازی شده باشند . پی رنگ ها و خرده پی رنگ ها نیز ساختگی ، سطحی و اغلب بی معنا و لوس هستند و تعلیق ها و گره ها ساختگی اند . نمایشنامه ” بیتل ها ” اثر محمد چرمشیر ظاهرا بیشتر یک اتود دانشجویی است که باید در همان سطح دانشجویی نیز اجرا شود ، نه در جشنواره فجر .

کارگردانی مهدی سالاری نیز هیچ کمکی به بهبود شرایط نمی کند . نصف بیشتر نمایش در تاریکی می گذرد ، یک تاریکی بی معنا که نه ترسی را که ظاهرا پرسوناژها با آن درگیرند القا می کند و نه زمان را به خوبی نشان می دهد ، تنها تماشاچی مجبور است نیمی از نمایش را در تاریکی ببیند و تلاش بازیگران نیز در آن دقایق دیده نمی شود و بی معنا باقی می ماند .

هیچ میزانسن معنا داری در این اجرا دیده نمی شود ، میزانسنی که به تعریف شدن پرسوناژها و قصه کمکی کند در کار نیست ، بیشتر ورود و خروج بازیگران است و زمین خوردن های آنها و گیس و گیس کشی دخترانه و لوس شان . آمد و شد ها و درگیری ها بیشتر بر اساس اتفاق هستند تا بر اساس میزانسن های از پیش تعیین شذه. دکور و چیدمان آن نشان از یک سهل انگاری است تا یک اثر حرفه ای . آسان ترین چیدمان و بی معنا ترین اکسسوار که باز هم در تعریف زمان و مکان و موقعیت قصه و در شخصیت پردازی نا کار آمد و دم دستی هستند .

موسیقی اثر دو پاره است و ذهن مخاطب را پراکنده می کند و به فضاسازی نمایش آسیب جدی وارد می کند و با پرسوناژها و به ظاهر قصه ای که روایت می شود کمترین ارتباط را دارد .

بازیگران نیز ضعیف هستند و بیشتر در حال مشق کردنند تا بازی کردن و علی رغم تلاش زیادی که می کنند ، جز ارائه کلیشه های بازیگری کاری انجام نمی دهند ، ترسیدن کلیشه ای ، شادی کلیشه ای ، گریه کردن کلیشه ای و دعوا کردن کلیشه ای ، بی هیچ خلاقیتی و بی هیچ کمکی به پوشش دادن سایر معایب اثر .

و آخر اینکه ” بیتل ها ” علی رغم نام معروف نویسنده اش و تلاش مشهود عواملش ، تنها یک اثر دانشجویی است که در جشنواره های دانشجویی قابل ارائه است ، نه در جشنواره ای که مهم ترین رویداد تئاتری کشور است .

المیرا نداف – نویسنده مهمان