یادداشتی بر تئاتر “خیر نبینی سعیده” اثر فرهاد نقدعلی

“خیر نبینی سعیده” یک مونولوگ کلاسیک تمام عیار است که هم از حیث نمایشنامه و هم از جهت بازی بدن و بیان بازیگرش، تماشاچی را محظوظ می کند.

نمایشنامه تمی طنز دارد که در ورای این طنز قصه غم انگیز خود را به شیوایی بیان می کند. خط روایی نمایشنامه هیچ جا گم نمی شود و نویسنده علی رغم اینکه اتفاقات عجیب و غریب و در واقع متحیر العقولی را در سرگذشت پرسوناژ خلیل بیان می کند اما همیشه، در سراسر نمایشنامه خدشه ای بر باورپذیری قصه وارد نمی شود و در واقع مخاطب احساس نمی کند “سر کار گذاشته شده است! ” .

کارگردانی اثر و انتخاب میزانس های به جا و منطبق بر مونولوگ کلاسیک در ایجاد نمایشی دلچسب و البته اصولی کمک بسیار نموده است. اینکه تماشاچی را در موقعیت افرادی قرار دهی که برای جلسه ی رونمایی از کتاب خلیل آمده اند و در واقع خلیل دارد از کتابش برای مخاطب رونمایی می کند، بسیار به جا بوده و در تکمیل اثر به کارگردان و البته بازیگر نقش خلیل ( پژمان عبدی ) کمک بسیار نموده است. البته مخاطب این موضوع را دیر متوجه می شود و تا زمانی که در نیمه های نمایش بازیگر این موضوع را بیان نمی کندو میزانسن مورد نظر کارگردان برای مخاطب شکل نمی گیرد و البته این ایراد کوچک با کمی اصلاح در بازی و یا دکور برطرف می شود. ولی به شکل کلی ، این ایده ی ساده اما کارآمد، دکور ساده ی نمایش و استفاده حداکثری و به جای بازیگر از آن بر جذابیت نمایش افزود، نمایشی که در آن تنها و تنها بازیگر است که زبان دارد، نه نور، نه اکسسوارها و نه موسیقی.

بازیگر نیز با استفاده ی به جا از حرکات بدن، بیان مناسب و شیوا و نیز ارتباط نزدیک با کاراکتر خلیل در تکمیل شخصیت خلیل بسیار موثر است، خلیلی که از بدو تولد بد می آورد و بد می آورد و… تا اینکه جوجه اردک زشت به قوی زیبا بدل می شود!

و در پایان اینکه در بازار داغ مونولوگ در تئاتر امروز، دیدن “خیر نبینی سعیده” برای همه ی ما جوان ها خوب است. برای نویسنده های جوان تا نحوه نوشتن آن و اصول اش را بیاموزند، برای کارگردانان جوان تا میزانس های مونولوگ را  درک نمایند، برای بازیگران جوان تا بدانند مونولوگ علاوه بر بیان خوب به چه مهارت های دیگری نیاز دارد و ما جوانانی که دستی به قلم داریم تا معیار و شاخصی بیابیم برای سنجش اثر خوب از بد.

پس بیش باد بر “خیر نبینی سعیده” !