نمایش “او شمال من ، جنوب من ، شرق و غرب من بود” نوشته سجاد افشاریان و کارگردانی محمد ولیزادگان که دی ماه سال جاری اجرای عموم خود را پشت سر گذاشت ، آخرین اجرای آن اول بهمن ماه همزمان با شروع سی و چهارمین جشنواره بین المللی تئاتر فجر به روی صحنه رفت . خبرنگار تئاتر فستیوال با کارگردان این نمایش که در بخش به علاوه جشنواره سی و چهارم حضور دارد ، گفت وگویی داشته است که می توانید آن را در ادامه بخوانید .

الناز امیرخانی – تئاتر فستیوال : چه شد که تصمیم  به اجرای نمایشنامه “او شمال من ، جنوب من ، شرق و غرب من بود“ نوشته سجاد افشاریان گرفتید ؟

بخشی از آن مربوط به این است که آدم ها با یکدیگر معاشرت می کنند ، از بودن با هم لذت می برند و از یکدیگر انرژی می گیرند . بخش دیگر هم مربوط به چیزهایی است که از دوستانت و کسانی که با آن ها معاشرت می کنی ، دریافت و استفاده می کنی .

خود متن برای شما چه ویژگی خاصی داشت که آن را انتخاب کردید ؟

من دنبال متنی می گشتم که اندکی نوستالژیک باشد . کمی خودم از آن لذت ببرم و شاعرانه باشد . خب سجاد هم شاعر است ، در چند متنی که از او خواندم شاعرانگی جذاب و دوست داشتنی خاصی وجود دارد . برای همین به این متن رسیدیم ، اندکی آن را تغییر دادیم و نهایتا چیزی شد که الان هست .

اجرای عموم و جشنواره ای این نمایش با هم تفاوت دارد ؟

نه ، چون هیچ فاصله ای میان دو اجرایمان نبود . اجرای جشنواره مان مانند اجرایی بود که به طور مثال سه شنبه به روی صحنه بردیم . جشنواره همیشه پر از استرس است ، اینکه سریع کار را برسانی . خب ما پیش از جشنواره اجرا رفته بودیم و کار هم تغییری نکرده است .

نظرتان در مورد بخش به علاوه تئاتر فجر چیست ؟

چون نمی دانم اصلا چه چیزی هست ، نمی توانم نظری در رابطه با آن بدهم .

پس چرا در این بخش شرکت کردید ؟

اصلا فیگور اجراها با اجرای عموم فرقی نمی کند ، مانند مواقعی است که اجرای عموم می رویم . هیچ خبری نیست ، هیچ اتفاقی نیافتاده . ما هم خیلی نمی خواستیم که در جشنواره باشیم . چون جشنواره ، جشنواره ی عجیبی نیست ، نمی دانم چرا هر سال دریغ از پارسال است . ولی برای سالن های خصوصی و حضورشان در جشنواره نکته ی مثبت و جذابی است . ما در جشنواره هستیم چون اینجا اجرا داشتیم .

از شما برای حضور در جشنواره دعوت شده است ؟

نه ، دعوتی نشده و همین عجیب است . حضور یک سری اجراها در جشنواره عجیب است ، منظورم خوب یا بد بودن کارها نیست . اصلا ارزشگذاری نمی کنم . یک سری اجراها را می بینی که نباید در فستیوال باشند ولی هستند حتی در بخش های مسابقه حضور دارند . حالا کارهای خارجی را نمی دانیم چگونه اند ، باید برویم و ببینیم . ولی از کارهای ایرانی اگر کار آقای گوران و حمیدرضا آذرنگ و ساناز بیان را از جشنواره در بیاوری ، دیگر چیزی باقی نمی ماند ، برای من همین مسئله عجیب است .

به طور کلی جشنواره را چطور ارزیابی می کنید .

من از سال۸۲  اگر تئاتر کار نکنم ، حداقل دارم تئاتر می بینم . چیزی که وجود دارد این است که هر سال دریغ از پارسال است . این مسئله دردناک است که این سال ها اوضاع جشنواره مدام بدتر می شود . مخصوصا چیزی که می توانم در مورد آن حرف بزنم اجراهای مرور است اینکه واقعا انتخاب ها چگونه است . همه چیز دارد سلیقه ای تر می شود . خیلی نظارت درستی روی ماجرا نیست . به نظر من اینگونه است ، شاید من دارم اشتباه می کنم . منم داعیه این را ندارم که ما خوبیم ، چرا ما نیستیم ، چرا فلانی هست . بیشتر حرفم این است ، چرا وقتی آدم ها در هر سمت دولتی قرار می گیرند ، ماجرا سلیقه ای می شود . ما خیلی ها را دعوت کردیم که بیایند اجرایمان را ببینند ولی کسی نیامد ، به همین دلیل اجراهای ما در سکوت و سکون به روی صحنه رفت . یعنی اگر سجاد کنار ما نبود ، باید مقدار زیادی پول از جیب مان می گذاشتیم که حداقل ضرر نکنیم . سجاد را اسم می برم به این خاطر که این روزها خیلی جدی تر و مشهورتر از بقیه ما هست .

از کارهای آینده خودتان بگویید ؟

من به شخصه همیشه حالم خوب است ولی انشالله حال و هوای تئاترمان خوب باشد و بچه ها بتوانند کار کنند . به عنوان مثال اسم می برم ، محمد خاکساری یک اجرا در سالن موج نو رفته ، من اجرا را ندیدم ولی می دانم کاری که به روی صحنه بردند ، کار درجه یکی است برای اینکه این شخص دستیار گردن کلفت ترین های تئاتر بوده و فعالیت های زیادی داشته ولی سالن خالی است . همانطور که نکات منفی را باید گفت ، نکات مثبت هم باید گفته شود ، در شرایطی که سالن ها خالی است ، خدا را شکر ما بد نبودیم . این آدم ها نیاز به حمایت جدی دارند و بخش دولتی باید آنها را اندکی بیشتر حمایت کند . چون اگر بخواهد تئاتر به همین صورت پیش برود جایی برای پیشرفت آن باقی نمی ماند . امیدوارم که اتفاق های خوبی برایمان بیافتد .