نمایش ” جایی برای هیچ کس ” روایتگر زندگی آشفته خانواده ای است که پدر خود را (حاج بابا ) که تعزیه خوان مشهوری بوده است از دست داده اند و حال پسر خانواده و زنش و دختران حاج بابا در کشمکشی هستند هر یک برای حل مشکلات خود و هر کدام داستنکی دارند که در نمایش به مرور روایت می شود و کلید حل مشکلات و کشمکش ها ادای نذر هر ساله حاج بابای مرحوم است که همان برپا کردن تعزیه طبق رسم هر ساله است و فرزندان حاج بابا که هر کدام درگیر ماجرایی هستند و بعضی هاشان در مواردی حاج بابا را مقصر وضع فعلی خودشان می دانند، نمی خواهند این مراسم را برگزار کنند بجز بهار ، یکی از دختران که نقش مادر خانواده را ایفا می کند.
نویسنده در قصه پردازی تا حد قابل قبولی خوب عمل کرده است و گره افکنی ها و گره گشایی ها غالبا به درستی انجام شده است. قصه تا اواخر نمایش خوب پیش می رود اما پایان بندی نمایش با عجله و دم دستی است.
نکته دیگر شخصیت پردازی ها است. متاسفانه چیزی که در متن نمایشنامه مغفول مانده ، شخصیت پردازی است چرا که همه نقشها در حد تیپ باقی مانده اند و این از این جهت نقطه ضعف است که با وجود داستانک های هر نقش و نیز کلیت قصه و کشمکشی که قرار بوده بین اشخاص قصه باشد ، ما باید با شخصیت هایی اتفاقا عمیق مواجه شویم تا تاثیر لازم را بر مخاطب بگذارند ؛ اما این اتفاق نیفتاده است.
به همین دلیل که در متن شخصیتی وجود ندارد، کشمکش های بین اشخاص نمایش هم اصلا در نیامده و تماشاچی با اثر مطلقا ارتباط برقرار نمی کند چرا که اساسا اتمسفری شکل نمی گیرد تا تماشاچی در آن اتمسفر بتواند دغدغه نمایش را درک کند . به این نقطه ضعف بزرگ اضافه کنید میزانسن های بد، بازی های ضعیف و صحنه پردازی نه چندان خوب و انتخاب موسیقی بسیار بد را که اصلا ربطی به فضای نمایش ندارد.
نمایش ” جایی برای هیچ کس ” متاسفانه نتوانسته از عهده بیان نمایشیِ صحیح سوژه خود و سرگرم کردن تماشاچی بر آید ؛ با اینکه تلاش گروه برای ارائه نمایشی دغدغه مند مشهود است و علت اصلی این عدم توفیق اولا شخصیت پردازی ناقص در متن و سپس کارگردانی این نمایش است.
محمدجواد حبیبی- دپارتمان نقد تئاتر فستیوال
