شاید بدترین اثری که در طول جشنواره تئاتر فجر امسال دیدیم کاری بود از کشور کره به نام آشپزی نانتا .

اثری که یک آنونس تبلیغاتی – تجاری برای شرکت سامسونگ بود ! سرشار از توهین به تماشاچی ایرانی ! تصور کنید در تالار وحدت به تماشای نمایشی نشسته اید و بازیگران کیسه زباله داخل سطلی که پر است را به سمت تماشاچی ها پرتاب می کنند و این کیسه زباله درست در دستان شما پایین می آید ! و یا اینکه بازیگران به سمت شما سطل های توپ را پرتاب می کنند و یا شما را وا می دارند که چنانکه در جنگ شادی نشسته اید و مجری سالن را به دو قسمت تقسیم کرده مسابقه کف زدن اجرا کند و اگر شما همراهی اش نکنید با حرکات نمایشی اش شما را بی عقل و کودن بنامد ! و نهایتاً هم از آنجا که قصه در یک آشپزخانه می گذرد به تبلیغ محصولات سامسونگ می پردازند !

بماند که بازیگر زن نمایش با یک بلوز و شلوار تنگ و چسبان ، مقنعه به سر دارد که نماد حجاب است و وقتی هم مشغول نواختن ساز است مقنعه از سرش می افتد و اینگونه کل تئاتر ما و تماشاچیان ما را به استهزاء می گیرند!

اما داستان به همینجا ختم نمی شود…

نمایشی دیگر در بخش بین الملل حضور داشت که محصول کشور های ایران، فرانسه و کره بود به نام “رویای پروانه ای” و باز هم به همان شیوه شلنگ تخته فوق! ولی قباحت تا به آنجا ادامه می یابد که یکی از بازیگران می آید روی پای رضا فیاضی که از بزرگان تئاتر کمدی ایران است می نشیند و دست در جیب او می کند و شوخی هایی از این دست. البته رضا فیاضی از این شوخی ها ناراحت نمی شود و با گروه بازیگران همراهی می نماید اما وقتی شلنگ تخته ها ادامه می یابد و می بیند که به مردم اهانت می شود و کار نیز چنان خسته کننده است که نیمی از تماشاچیان سالن را ترک کرده اند، برمی خیزد و سالن را ترک می کند! و نمایش با از دست دادن ۳/۲ تماشاچیان ادامه می یابد!

و بعد می آییم در اختتامیه، برای خالی نبودن عریضه تنها در دو بخش به شرکت کنندگان از کشور های دیگر توجه می کنیم یا مجبور به توجه می شویم و به آنها جایزه می دهیم! حتی برای کاندیدا کردن آنها خست به خرج می دهیم. گویی خواسته ایم آنان فقط باشند و پرچم های کشورشان بر سر دبیرخانه ی جشنواره و مجموعه تئاتر شهر نصب شود و گیشه هایمان برای تئاترهای لهستان و ارمنستان و آلمان شلوغ شود و در رزومه کاریمان هم اسم این کشور ها بیاید و نهایتا یکی ، دو جایزه هم به آنها بدهیم و به کشورشان برگردانیم.

سوال واقعی این است: بین المللی به چه قیمتی؟ به قیمت دعوت از کشورهایی که در زمینه تئاتر حرفی ندارند؟ دعوت از گروه هایی که گویی نیت کرده اند که بیایند و به تماشاچی ایرانی توهین کنند و لابی تالار وحدت را پر از LCD  و LED و ماکرویو و … بکنند؟ به قیمت نادیده گرفتن اندک گروهای موفق خارجی دعوت شده به جشنواره تا به گروه های داخلی جایزه بدهیم و همه ی اقشار داخلی را راضی نگه داریم؟ واقعا بین المللی شدن به چه قیمتی؟!!

سعید خالقی – تئاتر فستیوال