قرار بود امسال جشنواره شود جشنواره!
یعنی دولت جدید چنان با تدبیر و امید، قفل های بسته تئاتر را باز کند که درس عبرتی شود برای قبلی ها!
اما کدام جشنواره،کدام تئاتر…!؟
قرار بود جشنواره تئاتر فجر ویترین سال تئاتر ایران باشد، اما کدام ویترین ، کدام جشنواره ، کدام تئاتر…!؟
سی و یک سال تجربه کافی نیست!؟
انگار واقعا کافی نیست!؟
اگر بود که جوانی به نام “عالی زاد “دبیر مهم ترین فستیوال تئاتر ایران نمی شد، جوانی که به خود اجازه می داد با هر استاد صاحب عنوان و کرسی ای در تئاتر گلاویز شود و فکر کند صاحب بودجه کل کشور است و خود تصمیم گیرنده برای سرنوشت تئاتر مظلوم ما.
بعد نوبت به “آشنا ” رسید که واقعا آشنا بود با تئاتر این کشور و ویترین همیشه مظلوم اش. و از آشنا انتظار نمی رفت که جوانکی مثل عالی زاد را به دبیری چنین جشنواره بزرگی منصوب کند و سپس در چنین شرایطی عزل و اکنون خود دبیر که چه عرض کنم میراث دار چنین جشنواره زلزله زده ای شد!؟
امسال هم مثل هر سال جدول نیمه کاره است…
بلیط ها معلق اند در پیش فروش و فروش و پس فروش سایت و گیشه و هزار و یک محل بی اصل و نسب دیگر…!
اساتیدی چون هادی مرزبان و نصرالله قادری و دکتر محمدرضا خاکی و صدرالدین شجره و مریم معترف و … هم که نیستند…
از نسل دوم و سوم هم که نه آتیلا پسیانی هست نه امیررضا کوهستانی و محمدحسن معجونی و حسین کیانی
امسال هم مثل هر سال شهرستانی های عزیز هم هیزم گرم کننده ی آتش ویترین تئاتر ایران در سنگ فرش محوطه تئاتر شهرند. و یک سالن حاشیه ای که از قضل اسمش سنگلج است.
حال قرار است سی و یکمین تجربه را با سی و دومین تجربه ی مسخره و نیمه کاره پیوند بزنیم و باز منتظر مدیر بعدی باشیم و دبیر بعدی…!
سی و دو سال تجربه! سی دو سال بهم ریختگی !
باز هم خوشا سالهای قبل بی ادعا!
بی کلید! بی تدبیر! . . . ولی امیدوار!
سید مرتضی امیدی-تئاترفستیوال
