یادداشتی بر نمایش خرمگس

نمایش خرمگس به نویسندگی و کارگردانی علی عابدی، نمایشی ست ضد جنگ. و این ضد جنگ بودن با کمدی تلخ برای تماشاگر بر روی صحنه می رود. تلخی که اگر چه با خنده های فراوانی همراه است ولی تا مدتی بعد از نمایش صدای وزوزگونه اش در گوش می پیچد.

جنگ، معضلی بزرگ است که از ابتدای هستی وجود داشته است و همینطور حالا که به نظر می رسد گفتگو راه حل تمام مشکلات است همچنان ادامه دارد، در این نمایش به طرز ساده ای بیان شده است. در این تئاتر ما اثری از خشونتِ جنگ و کشتار و خون نمی بینیم. آنچه دیده می شود اثر روانی و زخم هایی ست که بر روح این پرسوناژها نقش بسته است.

دختری که تا به حال پدرش را ندیده است و حالا در کنار حسرتِ داشتنِ پدر ، حسرت داشتنِ شوهر را نیز بر دل دارد. مادری که بودن همسر را در کنار خود حس نکرده است و حالا هم ترجیح می دهد برای دخترش به دنبال همسری هرچند پیر و از کار افتاده باشد. و مردانی که در پی داشتن سرپناه و همسر در به در به دنبال زنی می گردند تا برای او نقش شوهر را ایفا کنند. ولی هیچکس این ها را نمی خواهد، این موجودات افلیجِ از کار افتاده ای که تمام عمرشان را در جنگ تلف کرده اند و حالا که ۱۰ روز از عمرشان باقی مانده، باز هم مجال زندگی ندارند.

نکته ی خوب این نمایش این بود که برای جنگ تفکیک جنسیتی قائل نبوده است و این تاثیر را هم در دنیای مردانه و هم زنانه به خوبی به نمایش در آورده است.

در پرداخت این نمایشنامه سعی شده است با استفاده از دکور سخت و انعطاف ناپذیری که از بشکه های باروت ساخته شده است و همینطور لباس های مندرس و گریم خوب، خشونتی که باید در جنگ باشد نشان داده شود.

معرفی نکردن موقعیت مکانی و همینطور زمانی این نمایش حاکی از این است که تاثیرات جنگ در همه جا بوده و هست و مختص به زمان و مکان خاصی نیست.

نام خرمگس هم رابطه ی نزدیکی با احساس آدم های این نمایش دارد. آدم هایی که پس از جنگ، دیگر جایی در این جا ندارند و همچون خرمگس، موجودی مزاحم تلقی می شوند. خرمگس هایی که صدای وزوزشان تا مدت ها در گوش باقی می ماند.

آرزو شفق – تئاتر فستیوال