دکتر مولود ابراهیمی ، مادر مهران قندهاری و روانشناس گروه تئاتر پاپیون است . گروهی به سرپرستی حسین رحیمی که با افراد معلول پرتوان نمایش هایی چون ” پرده برداری ” و ” صندلی ها ” را در جشنواره های بین المللی به روی صحنه برده اند . به بهانه اجرای نمایش ” صندلی ها ” در سی و چهارمین جشنواره بین المللی تئاتر فجر ، تئاتر فستیوال مصاحبه ای با ایشان داشته است که نتیجه این گفت و گوی خواندنی را می توانید در ادامه بخوانید :
چند وقت است با گروه تئاتر پاپیون همکاری می کنید ؟
حدود سه سال است ، ولی قبل از آن هم به دلایل خاصی ، نزدیک به هشت سال در تئاتر فعال هستم و پیش از اینکه با گروه پاپیون باشم در مقاطع دیگر نیز در تئاتر بوده ام .
در مورد این ۸ سال و علت فعالیت تان در زمینه تئاتر برایمان بگویید ؟
چون پسرم بازیگر است و در همین نمایش ” صندلی ها ” نیز بازیگر است ، و چون یک بازیگر سندروم داون است ؛ کنارش بودم و وقتی شروع شد ، یک توفیق اجباری بود . اما وقتی ادامه پیدا کرد خودم بیشتر علاقه مند شدم .
در مورد فعالیت پسرتان ، مهران ، در تئاتر بگویید ؟ در مورد فعالیت و همکاری خودتان و مهران با آقای رحیمی بگویید .
مهران که پسر من است باعث شد که من به جای اینکه آموزش بدهم ، آموزش ببینم . خیلی چیزها در این مسیر یاد گرفتم . در تئاتر اتفاق جالبی که افتاد این بود که من متوجه شدم کارگردانی که با امثال بچه های ما کار می کند ، کارش خیلی سخت است ، چرا که اینها نقاب ندارند و حس شان را راحت بروز می دهند و محدودیت شان همین است . کار با این بچه ها در زمینه آموزش شاید به نوعی سخت باشدو شاید هم به نوعی راحت . به هر حال در این مسیر تئاتر من خوشبختانه با آقای حسین رحیمی به همراه پسرم آشنا شدم و علاوه بر اینکه در زمینه مشاور روانشناسی در تئاتر توانستم تا حدی با ایشان همکاری کنم ، از ایشان خیلی چیزها آموختم . می توانم بگویم جسارت ایشان قابل تحسین است. چیزی که باعث شد من آمدم و ماندم این بود که آقای رحیمی بیماری را نقص ندید ، بلکه توانمندی را نگاه کرد ، فرد را نگاه کرد ، استعداد فرد را نگاه کرد . چیزی که من خودم هم دنبالش بودم . به جای اینکه دنبال نقص ها بگردیم که این فرد ، آدمی است با این محدودیت ها ، اندازه ی استعدادها را ببینیم .
” صندلی ها ” را دوست دارید ؟ مهران چه طور ، صتدلی ها را دست دارد ؟
وقتی آقای رحیمی متن را جلوی مهران گذاشتند یادم نمی رود که گفتم امکان ندارد ، ” صندلی ها ” سنگین و مشکل است . با آن همه دیالوگ من فکر نمی کردم شدنی باشد . ولی امروز می بینم مهران یک ساعت دیالوگ می گوید ، با عشق و با علاقه و با شخصیت های مختلف آشنا شده و تفاوت ها را فهمیده است و تحلیل خود مهران این است که اگر آدم ها بتوانند با هم خوب صحبت کنند و با هم ارتباط بگیرند ، موفق خواهند بود .
در مورد واکنش رسانه ها و برخوردشان با مهران و بازیگریش بگویید ؟
انعکاس رسانه ها نباید تحقیر آمیز باشد مثلا وقتی که بچه ها فیلم بازی می کنند و اسمشان در رسانه ها نمی آید .یک بازیگر حداقل باید اسمش در کنار سایر اعضا گروه نوشته شود . اگر می خواهند با بچه های ما کار کنند و از آنها برای فیلم هایشان استفاده کنند ، باید به اندازه خودشان برایشان ارزش قائل باشند . مسئولین ، مسئولیت خودشان را دارند و خودشان باید جامعه را رشد دهند ، اما چیزی که مهم است این است که رسانه ها طوری رفتار نکنند که ما دنبال این باشیم که یک نفر را پیدا کنیم که کار وسعت بگیرد . رسانه باید آن چیزی را که می بیند ، همان را انعکاس دهد .
و حرف پایانی ؟
زحمت های یک کارگردان که کار خاص می کند و با افراد خاص کار می کند خیلی بیشتر از اینها باید دیده شود . چرا که ایشان چند برابر کارگردان هایی که با افراد عادی کار می کنند ، زحمت می کشند .
و از تئاتر فستیوال هم ممنونم که تشریف آوردید و خوشحالیم که در این زمینه ارزش ها را می بینید . امیدوارم موفقیت های آینده باعث بشود که فضای بهتری برای فعالیت این بچه ها باز شود .
برای این گروه ها حتما حضور یک روانشناس الزامیه، خداروشکر که شما این.گروه خوب رو همراهی می کنید.
چقدر خوب که شما اینقدر حمایتگر هستید . خسته نباشید .