یادداشتی بر نمایش “راز عروسک” به کارگردانی علی شریعت زاده و نویسندگی داوود فتحعلی بیگی در هفدهمین جشنواره نمایش های آیینی و سنتی
قصه رکن اصلی یک نمایش است و این المان مهم می تواند یک نمایش را به اثری خوب و یا اثری بد تبدیل کند .
“راز عروسک” نمایشی قصه گوست که ویژگی یک کمدی ایرانی را دارد و با استفاده از موسیقی زنده و تکیه بر متنی قوی مخاطب نمایش را چه کودک و چه بزرگسال به خود جذب می کند چرا که این اثر ویژگی اصلی یک نمایش را داراست و آنقدر حرفش را ساده بیان می کند که مخاطب با دیدن این نمایش در وهله اول سرگرم می شود و در وهله بعد پیامی را که باید از نمایش دریافت می کند .
“راز عروسک” روایتگر قصه عروسک چوبی است که به درخواست و التماس فردی تبدیل به انسان می شود .
قصه بر حول چهار پرسوناژ اصلی نمایش خراط، خیاط، زرگر و قلندر می گذرد . در ابتدا این چهار نفر قصد دارند که وارد قلعه ای شوند ولی برای ورود به قلعه شرطی برای آن ها گذاشته می شود و قرار می شود این چهار نفر چندین ساعت پشت در قلعه بمانند . امامتاسفانه هر چه از نمایش می گذرد از فضای اولیه داستان دور می شویم و موقعیت این چهار نفر فراموش می شود و شاهد حضور رهگذر ، داروغه ، قاضی و میر نوروزی در نمایش می شویم ، کاراکتر هایی که حضورشان هیچ منطقی ندارد و ناگهان به داخل نمایش راه پیدا می کنند .
شیوه اجرایی این نمایش مانند اغلب نمایش های ایرانی قالبی طنز و فضایی شاد و مفرح دارد به همین خاطر این قصه خیالی برای مخاطب باور پذیر می شود و منتظر می ماند تا پایان قصه برای او مشخص شود .
نقطه قوت دیگر نمایش “راز عروسک” بازی خوب و هماهنگ اعضای گروه است . پرسوناژهای این نمایش هریک از یک شهر متفاوت انتخاب شده اند و گویش هایی متفاوت دارند ، یکی از شهر اصفهان دیگری کرمانشاه و کاشان شاید بتوان دلیل این تقاوت را در این دانست که به مخاطب بگوید فرقی ندارد از هر کجای ایران باشید و هر شغل و کاری که داشته باشید اگر تنها یک لحظه از خود غافل شوید عمرتان به باد می رود و نه تنها به خود بلکه به همه آسیبی جدی وارد می کنید .
در قسمت هایی از نمایش می بینیم که کارگردان تلاش کرده است تا با توجیه شخصیت قلندر به چرایی داستان این نمایش پاسخ دهد تا ما بتوانیم دریافت درستی از متن داشته باشیم . ولی ایرادی که به این نمایش وارد است این است که بسیار از فضای اولیه داستان فاصله می گیرند و اتفاقات نمایش غیرقابل باور می شود .
ریتم نمایش نسبتا خوب است و موسیقی کار از سازهایی چون دف ، تنبک ، کمانچه و … تشکیل شده است که ریتم کار بسیار بدان وابسته است . طراحی صحنه این نمایش در عین سادگی به درستی صورت گرفته ، این چیدمان درست و نورپردازی بامفهوم به روند داستان کمک کرده ولی در پایان حضور میرنوروزی در نمایش جای سوال باقی می گذارد .
اما با این حال متن خوب داوود فتحعلی بیگی و بازی هماهنگ بازیگران نمایش ، “راز عروسک” را به اجرایی خوب در جشنواره آیینی و سنتی تبدیل کرده است .
نسترن داوودی – تئاتر فستیوال
به نظرم موسیقی در این کار خیلی مهم بود که گروه هم از پس آن بر آمده بود.
چرا پوستر های این نمایش ها بد است! این چندمین پوستر است که به نظر من ترسناک می آید.