نمایش “هفت پرده” به کارگردانی میکائیل شهرستانی که به اکبر رادی می پردازد ، در سالن چهارسو مجموعه تئاتر شهر در حال اجراست. به همین بهانه خبرنگار تئاتر فستیوال ، نظر رضا آشفته ، منتقد تئاتر را راجع به این نمایش جویا شد که می توانید آن را در ادامه مطالعه نمایید .
نمایش “هفت پرده” یک نگاه نوستالژیک است ، مرور و تورق یک نویسنده است . خود آقای شهرستانی نقش آقای رادی را بازی می کند و راوی و پیش برنده نمایش است و در عین حال هفت برش ، هفت قطعه از نمایشنامه های آقای رادی در آن میان قرار می گیرد و مرور می شود . این هم از آن دست چیزهایی است که بد نیست در تئاتر به سمتش برویم ، نه با این تکنیک . چه بسا مرور آقای رادی بیشتر از این ها نیاز به فرصت دارد همچون آقای بیضایی ، آقای ساعدی ، آقای عباس نعلبندیان و کسان دیگری که در ادبیات نمایشی برجسته شدند . من فکر می کنم در سال بایستی به کارگردان ها فرصت دهیم که نمایشنامه های این بزرگواران را که در ادبیات نمایشی تاثیرگذار بودند ، کار کنند . هر یک از این ها هم تکنیک و نگاه خاص خود را در ادبیات نمایشی دارند . آقای رادی به خاطر رئالیزم ، آقای بیضایی به خاطر ارجاعاتش به اسطوره ، تاریخ و در عین حال ریشه ها و هویت ایرانی ، آقای غلامحسین ساعدی نیز آثارش میان رئالزیم و فضاهای روانشناسانه سمت و سو گرفته و ضرورت دارد متن های این عزیزان بارها و بارها کار شود و حتی فراتر از این ها به مدارس و دانشگاه ها راه پیدا کند . اگر قرار است به رشد و تعالی برسیم ، مرور و تورق گذشتگان ، امروز و فردا را می تواند به سمت جاهای بهتر ببرد .
در مورد اجرا ، در برش های نمایش به بازیگر فرصت کافی داده نمی شود چون مقطعی از یک نمایشنامه است برای همین ما اگر بخواهیم بازی تک تک بازیگران را بسنجیم ، می بینیم که هیچ یک از بازی ها کامل نیست . انگار همه ی این ها ایثار کردند که یک فضای کلی و یک فضای نوستالژیک شکل بگیرد . در دو لحظه بازی ها درخشان است . یکی بازی آقای مهدی صباغی است در اپیزود “مرگ در پاییز” ، به واسطه ی آنکه لحظه ی مرگ را بازی می کند و درست هم بازی می کند و دیگری هم آقای کوروش سلیمانی است در “ملودی شهر بارانی” . آنجا هم به این خاطر لحظه ی گیرا و جذابی است که عشق نسبت به وطن ، نسبت به زنی که از این وطن است را نشان می دهد. ولی بقیه لحظه ها ، لحظه های گیرا و تکان دهنده ای نیستند و به همین خاطر بازی ها ، بازی های الکنی اند . البته فکر نمی کنم هدف ارائه بازی باشد ، هدف این است که ببینیم آقای رادی چگونه می نویسد ، آقای رادی در مورد چه کسانی می نویسد ، آقای رادی راجع به چه مضامینی می نویسد و در عین حال تکنیک هایش را چگونه در خلوت خود شکل می دهد که وقتی این موضوع را می بینیم ، نقص موجود به واسطه ی ارائه چنین وضعیتی پوشانده می شود .
