مونولوگ ” زندگی من و موریس ” اثری همه چیز تمام است که همه ی ویژگی های یک نمایش تاثیرگذار و موفق را دارد .
متن این نمایش به خوبی شروع و به آرامی بسط پیدا می کند و زوایای مختلف شخصیت کشف و نمایان می شود . دختری که به خاطر غرق شدن نامزد خود در یک دریاچه ، سالها است کنار همان دریاچه زندگی می کند و به پریشان احوالی دچار شده است و هر روز خاطرات خود را مرور می کند .
سایر شخصیت های قصه هم به اندازه کافی تعریف می شوند . بدون آنکه هیچ یک از آنها را ببینیم ، شخصیت پردازی شده و مخاطب می تواند ویژگی های شخصیتی آنها را درک کند .
فقط قصه مرگ پرسوناژ موریس دچار دو پارگی شده است . در جایی که گویا نویسنده بین غرق شدن موریس یا جان باختن او در جنگ دچار تردید می شود . از طرفی وجه دراماتیک غرق شدن موریس در دریاچه با کل فضای نمایش بیشتر هماهنگی و تناسب دارد و مکملی برای پرسوناژ دختر است ، از سوی دیگر کشته شدن او در جنگ ، معنا و مفهوم ضد جنگ و از جان گذشتگی و ایثار این پرسوناژ را پر رنگ تر می کند . هردوی این ها در لا به لای داستان گفته می شود که برای مخاطب اغنا کننده نیست . چرا که برای بسط دادن موضوع جنگ و اثرات روانی مخرب بعد از آن نیاز به پرداخت بیشتری بود که باید درباره ی این پرسوناژ صورت می گرفت .
صحنه با کمترین آکسسوار دکور شده است و هیچ چیز اضافه ای وجود ندارد . هر یک از اندک وسایل صحنه ، به شکل بهینه ای در نمایش به کار گرفته می شود و با همان وسایل محدود به خوبی فضاسازی لازم برای بیان قصه را ایجاد می کند .
مهم ترین نکته ای که این نمایش را بیش از هر چیزی سر پا نگه می دارد ، به غیر از بازی خوب بازیگران ، ریتم است . یعنی دقیقا چیزی که می تواند مخاطب را در یک نمایش مونولوگ خسته و یا دلسرد کند ، به شدت جذب می کند و متناسب با اثر به خوبی رعایت می شود .
بازی فاطمه کاظمی ، تک پرسوناژ این نمایش ، کم نقص است ، به تنهایی مخاطب را تا انتهای این نمایش مجذوب قصه می کند ، اکت اضافی ندارد و حس را به خوبی منتقل می کند . حین اجرا از تمرکز کافی برخوردار است و از ریزه کاری های شخصیت بر می آید که همه ی اینها نشان از تسلط و تمرین زیاد روی متن دارد .
” زندگی من و موریس ” نمایش ۵۰ دقیقه ای است که می تواند به خوبی برای مخاطب قصه بگوید ، او را سرگرم کند و به نظر می رسد اجرای این نمایش در جشنواره تئاتر فجر توانسته تجربه ی بسیار خوبی برای این گروه جوان باشد .
مرجان سادات هاشمی – دپارتمان نقد تئاتر فستیوال
